Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

حلم♥

Ονειρεύομαι.
Κλείνοντας απλά τα μάτια φαντάζομαι πως θα ταν ένα ένα τα όνειρα μου να πραγματοποιούν τε.
Βλέπω την ευτυχία στα χείλη μου να χαμογελάνε από μόνα τους, αισθάνομαι την καρδιά μου να χτυπά τόσο δυνατά που ακούω τους χτύπους της, ξαφνικά έχω ανάγκη τόσο μια αγκαλιά, ξαφνικά τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα χαράς. Αδειάζω το μυαλό μου όσο μπορώ και προσπαθώ να τα ζήσω σαν να ήταν όλα πραγματικότητα.
Ο αέρας από το παράθυρο με κάνει να αισθανθώ την ανάσα κάποιου ανθρώπου, είναι σαν να βρίσκετε ακριβός από πίσω μου, νιώθει την ανάγκη για μια αγκαλιά που έχω και έρχεται από μπροστά μου, δεν τον βλέπω, απλά τον νιώθω. Ακουμπάει το χέρι του στο πρόσωπο μου, με χαϊδεύει απαλά και  μου σκουπίζει τα δάκρυα.  Το σκοτάδι της νύχτας με κάνει να ψάχνω το φως μα η λάμψη προέρχεται από εκείνον, εκείνου του ανθρώπου που ακούω τα βήματα του να έρχονται όλο και πιο κοντά μου.Κάθε βήμα του είναι μια ευχή, μια ελπίδα, ένα όνειρο, για αυτό πατάει γερά κρατώντας μου το χέρι σφιχτά. Με κάνει να νιώθω σιγουριά και ασφάλεια.
 Νιώθω τα πόδια μου να παγώνουν, νιώθω κάτι σαν σταγόνες από νερό, σκύβω σιγά σιγά να το ακουμπήσω και ξαφνικά όλο μου το κορμί παγώνει, μου αφήνει το χέρι και φεύγει με μια ανησυχία, ανοίγω τα μάτια μου γρήγορα να τον προλάβω..και βλέπω έναν άγγελο με φτερά να περπατά και στα χέρια του να κρατά την δικιά μου καρδιά, ήταν σταγόνες αίμα που με σημάδεψαν και στον διάδρομο καθώς έφευγε, ακολούθησα κάθε σταγόνα από αίμα, κάποια στιγμή οι σταγόνες χάθηκαν, με οδήγησαν στο παράθυρο που ο αέρας  μπήκε σαν ανάσα, απλά κοίταξα ψηλά τα άστρα και ψιθύρισα να την προσέχεις. Από τότε η καρδιά μου και εγώ σου ανήκουμε.  
Να είσαι καλά για να είναι και αυτή μικρέ μου άγγελε! 
[Κάποιος είπε πως παραληρώ, εγώ όμως ξέρω πως ήταν αληθινό]

Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

You Can't Break A Broken Heart!

Μια καρδιά αντέχει πολλά.
Κάποιες πληγές αναγκαστικά πρέπει να τις κρύβουμε και να λέμε πως είμαστε καλά.
Κάποιες δεν μπορούμε, ο πόνος είναι εμφανές και η θλίψη βγαίνει προς τα έξω.
Μέσα από τα μάτια μας, από τα λόγια που κόβονται στην μέση για μια βαθιά ανάσα, από τα δάκρυα που στέγνωσαν στο πρόσωπο και τα χείλια που τρέμουν κάθε φορά που σε ρωτάνε 'πως είσαι?'
και ΠΡΕΠΕΙ να πεις πως είσαι καλά.
Προσπαθούν να βοηθήσουν κάποια άτομα γύρω μας, 
μα δεν σημαίνει πως πάντα το πετυχαίνουν.  
Δεν μπορούν τα πάντα να σου αλλάξουν την διάθεση μας από το ένα λεπτό στο άλλο και κάτι που επηρεάζει όλη μας την ζωή ιδικά.
Μερικές φορές το μέσα μας είναι πιο δυνατό από κάθε άλλο.
Τότε καταλαβαίνουμε πως η ζωή μας εξαρτάται από εκεί μέσα, από τα συναισθήματα μας.
Πως τον πόνο και την χαρά δεν την οδηγούμε μόνο εμείς.
Μια καρδιά για να σπάσει πρέπει να ήταν ενωμένη.
Μα για να πονέσει κιόλας πρέπει να θελήσει κάτι.
Δεν πονάμε για κάτι που δεν μας ενδιαφέρει.
Ο πόνος είναι σαν να πεθαίνει ο μισός σου εαυτός, σαν να πεθαίνει το μέσα σου και να μένει μόνο η εμφάνιση της εικόνας.
Τα φαινόμενα απατούν που λέμε!
Η χαρά πάλι είναι η ολοκλήρωση που μπορείς να έχεις.
Το θέμα με αυτά είναι πως τους άλλους ΙΣΩΣ τους ξεγελάσεις, μα τον εαυτό σου?
Ξέρεις πως νιώθεις και δεν χωράνε ψέματα.
Πονάς.
Δεν είναι όλα τέλεια, λογικό.
Και εγώ πονάω όπως και εσύ.
Εγώ για διαφορετικούς λόγους όμως, και όμως με νιώθεις, το ξέρω.
Δεν είσαι εδώ άσκοπα, δεν θα σπαταλούσες χρόνο αν δεν το ήθελες.
Το έκανες όμως.
Δεν είναι για μένα όχι.
Είναι για αυτά εκεί μέσα μας.
Για ένα κόκκινο κουτί που μας παραμύθια σαν για το σχήμα της. 
ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ.
Και φαίνεται ίδια σε όλους τους ανθρώπους, μα δεν είναι.
Η κάθε μια, έχει κάτι διαφορετικό!
Κανείς δεν ξέρει αν ο πόνος τελειώνει για κάποιους.
Και αν τελειώσει, μένουν σημάδια χαραγμένα. 
Δεν είναι όλες οι πληγές μικρές,είναι αλήθεια.
Όμως αν βρούμε το σωστό φάρμακο όλα θα πάνε καλά,ψάξε, μην αφήσεις την πληγεί να μεγαλώσει.
Θα πονάς εσύ και όσοι σε νοιάζονται.

Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

ο περαστικός♥



Ήσουν περαστικός.
Ένας άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι που βλέπουμε στον δρόμο, έτσι πίστευα μέχρι χθες δηλαδή. 
Περπατούσες κρατώντας κάποια πράγματα στα χέρια που έπρεπε να μεταφέρεις από το αυτοκίνητο. Μόλις είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο και πηγαίναμε να περάσουμε καλά μια ακόμα μέρα από το όμορφο καλοκαίρι με κάποιους γνωστούς της μαμάς μου. Μόλις με κοίταξες, πάγωσα. Αυτά τα όμορφα μάτια που με κοίταξαν με αυτόν τον γλυκό τρόπο ήθελα να με κοιτάνε πάντα. Κοιταζόμασταν στα μάτια όσο περισσότερο μπορούσαμε, σαν να ήθελες να μου μιλήσεις, να μου πεις κάτι μα δεν μπορούσες. Έπρεπε να χωριστούν οι δρόμοι που μας έφεραν μαζί εκείνη την στιγμή. Έπρεπε μα δεν το θέλαμε. Με κοίταξες μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο με την άκρη του ματιού σου.
Δεν ξέχασα αυτά τα μάτια, αυτό το γλυκό πρόσωπο. Ύστερα προσπάθησα να περάσω όσο γίνεται καλύτερα, παίζοντας με το νερό από τις μικρές και μεγάλες πισίνες, στην 'χώρα του νερού'. Κάποια στιγμή κουράστηκα, πήγα και κάθισα με τους 'μεγάλους' και συνέχεια σκεφτόμουν αυτά τα μάτια, που καρπώθηκαν στο μυαλό μου, ήταν τόσο όμορφα πραγματικά! 
Κάποια στιγμή κοιτούσα τους ανθρώπους από μπροστά μου που περνούσαν και αναρωτιόμουν γιατί αυτοί εδώ δεν με ένοιαζε καθόλου που έφευγαν, ενώ εκείνος ο περαστικός με έκανε να θέλω τόσο να μείνει μαζί μου λίγο ακόμα, πριν φύγει μακριά ξανά.
Το βλέμμα μου ξαφνικά γύρισε προς τα αριστερά, και ναι! Ήταν αυτός εκεί.. με κοιτούσε ασταμάτητα μες στα μάτια και προχωρούσε σιγά σιγά από μπροστά μου, σαν να μου έλεγε πως με έψαχνε. Τον κοιτούσα ξανά μες στα γαλανά του μάτια και χανόμουν, ήθελα να του φωνάξω 'μην φύγεις'! Πήρε κάποια πράγματα και έφτασε η ώρα που έφευγε με το πούλμαν, ξανά πέρασε από μπροστά μου, αυτή την φορά, σέρνοντας τα πόδια του με το ζόρι, γιατί ήθελε να μείνει όμως δεν γινόταν.
Με κοίταξε λοιπόν για τελευταία φορά και μου χαμογέλασε, του χαμογέλασα και εγώ και έσκυψα το κεφάλι μου ώστε να σβήσω από την μνήμη μου πως έφυγε, ήθελα να πιστεύω πως θα μείνει πάντα εδώ. 
Έτσι λοιπόν είπαμε το πιο όμορφο καλημέρα και το πιο όμορφο αντίο, χωρίς λόγια, με τα μάτια. Χωρίς να γνωριζόμαστε καθόλου, ούτε καν το όνομα δεν ξέρει ο ένας του άλλου. 
Απλά έχω το βλέμμα και τα μάτια του για αναμνήσεις, και μου φτάνει μπορώ να πω, γιατί δεν θα τον ξανά δω, οπότε μου φτάνει που τον συνάντησα μια φορά στην ζωή τυχαία.


Θα σε θυμάμαι μικρέ. Να προσέχεις και να είσαι καλά, εκεί που είσαι!
14.08.2011
[έτσι αποφάσισα να σου δώσω κάτι δικό μου, ένα άρθρο, που δεν θα δεις ποτέ!]
http://www.youtube.com/watch?v=w6KYjytwr1w

Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

θα πάμε εκεί[Κ*]


                                             














                 Εκεί θα πάμε μια μέρα.
Θα κυκλοφορούμε στους δρόμους.
Θα μιλάμε ασταμάτητα. 
Θα βγάλουμε πολλές φωτογραφίες. 
Θα χαμογελάμε.
Δεν θα με νοιάζει τίποτα άλλο μονάχα το ότι θα είμαι μαζί σου. Θα σε πάρω αγκαλιά και δεν θα σε ξανά αφήσω.
Εκεί θα αγγίζουμε μαζί την θάλασσα, τίποτα δεν θα ξανά χωρίσει τις ζωές μας μικρέ. Εκεί θα παίξουμε με τις ακτίνες του ήλιου. Εκεί κάθε ευχή σου θα γίνει πραγματικότητα. 
Εκεί ανάμεσα στα πολλά φώτα θα είμαστε και εμείς. Θα περάσουμε από κοντά δύσκολες και όμορφες στιγμές. Θα κοιτάμε μαζί τα αστέρια τα βράδια.. Θα περιμένουμε μαζί αυτή την μέρα. Δεν θα σε αφήσω μόνο.
Αν είναι βροχερή η μέρα θα περιμένουμε να δούμε το ουράνιο τόξο, και όταν θα κρυώνεις θα σε κρατώ ζεστά στα δυο μου χέρια, όσο μπορώ. Και όταν θα έχει ζέστη θα σε δροσίζω με πιτσιλιές από νερό, θα παίζουμε σαν μικρά παιδιά! θα ακούμε μουσική και θα κοιτάμε ο ένας τον άλλον. Θα τρέχουμε σε μικρά πάρκα και θα καθόμαστε σε παγκάκια να ακούμε τα πουλιά..
Θα ανάψουμε φωτιά στην ακτή της θάλασσας  και θα κάψουμε τα γράμματα, θα πάψεις να τα διαβάζεις μια μέρα γιατί θα είχε φτάσει η ώρα να νιώσεις τα πάντα, ως την τελευταία λέξη που είναι γραμμένη εκεί μέσα. Θα κλαίμε και θα γελάμε μαζί, θα σου δίνω δύναμη μέχρι να γεράσουμε. Θα ταξιδεύουμε μαζί, θα πετάμε μαζί, κάτι δύσκολο για τους άλλους, όμως εσύ με έμαθες πως τίποτα δεν είναι δύσκολο.
Με έμαθες να ελπίζω και να έχω υπομονή για να αντέχω και να περιμένω τον χρόνο να περάσει ακόμα και όταν δεν ξέρω καν το μέλλον. Απλά ονειρεύομαι. Απλά πιστεύω σε σένα και στα αληθινά σου λόγια. Ξέρω πως εσύ δεν θα με απογοητεύσεις, και αυτό με κάνει κάθε μέρα να σε αγαπάω περισσότερο.
Θα ζωγραφίσουμε επίσης μαζί, αν όχι σε κάποιον τοίχο τότε σε ένα μεγάλο χαρτόνι, θα κάνουμε την δικιά μας ζωγραφιά, ύστερα θα σε ζωγραφίσω, θα σου κάνω χρωματιστές γραμμές και κουκκίδες στο πρόσωπο και στα χέρια, και θα σε αφήσω να με βάψεις και εσύ με μπογιές. Θα φτιάχνουμε μαζί τα μαλλιά και θα σε αφήσω να πειραματιστούν τα χέρια σου στα δικά μου.Θα κοιμάσαι και θα σε προσέχω, και όταν θα μου λες να σε ξυπνάω εγώ απλά θα σε κοιτώ. Θα ζητάω την γνώμη σου για όλα, γιατί ξέρω πως εσύ θες πραγματικά το καλό μου. Και εγώ θα σου λέω την δικιά μου γιατί σε νοιάζομαι. Θα διορθώνουμε ο ένας τον άλλον και θα γινόμαστε καλύτεροι και έτσι θα πάμε μπροστά, όχι απλά μπροστά, μπροστά ΜΑΖΙ γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω ποτέ! Και επειδή η ζωή έχει και δυσκολίες, όταν θα κάνεις κάποια στάση επειδή θα έχεις κουραστεί θα σου δίνω το χέρι να με κρατάς γερά και να συνεχίσουμε τον δρόμο ως το τέλος!

Σε αγαπάω
http://www.youtube.com/watch?v=Eor2mL_Ul4w

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

ψέμα ότι ζω.

Τι και αν όλα  γύρω μου είναι μια χαρά, τι και αν λένε πως υπάρχουν χαμόγελα και ελπίδες?
Όλοι ξαφνικά πιστεύουν πως δεν ξεχάστηκαν όλα αυτά και όμως αν όχι όλοι οι περισσότεροι μείνανε στις λέξεις,κάποιος να νιώθει όλα όσα λέει υπάρχει? Και αν ναι που είναι, ψάχνω να τον βρω. 
Μονάχα αυτός θα καταλάβει , μονάχα αυτός δεν θα παρεξηγήσει τα δάκρυα μου που θα κυλάνε χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο από τα μάτια μου.Μονάχα αυτός δεν θα γελάσει με την θλίψη στο βλέμμα μου και θα συντροφεύει την μοναξιά μου με την ύπαρξη του. Θέλω τόσο μια αγκαλιά, μια αγκαλιά εντελώς διαφορετική από τις υπόλοιπες, μια τόσο δυνατή που να με κάνει να σιγουρευτώ  πως όντος εδώ ζω δεν βλέπω κάποιο κακό εφιάλτη,  κάποιο κακό όνειρο. Όλα τα όνειρα μου ως τώρα ήταν όμορφα μπροστά σε αυτό που υποχρεωτικά έπρεπε να αντιμετωπίσω. Τόσες φορές κρατήθηκα, τόσες φορές προσπάθησα να αλλάξω όλα όσα φαίνονται άσχημα στα μάτια των ανθρώπων και κυρίως στα παιδιά λέγοντας 'όλα είναι στο χέρι μας, την ζωή την καθοδηγούμε εμείς και κάθε εμπόδιο για καλό'  και τώρα ξεσπώ γιατί παλεύω να ξεχάσω πως πίστευα σε ένα ψέμα. Κουράστηκα. Ναι κουράστηκα και ας είναι ακόμα νωρίς, δεν έχω δύναμη να αντιμετωπίσω κάτι χειρότερο από την ζωή, δεν έχω το κουράγιο, την υπομονή και το χειρότερο είναι πως δεν έχω άλλη επιλογή. Δεν ξέρω τι θα κάνω πως θα καταφέρω να αλλάξω αυτό που θέλω αλλά θα το κάνω, δεν θα τα παρατήσω, θα  προσπαθήσω με ότι έχει μείνει πια, ακόμα και την σιωπή, την μοναξιά, τις αναμνήσεις..θα κάνω κάτι το διαφορετικό, τουλάχιστον θα είμαι αληθινή ως το τέλος του ονείρου μου.
Δεν φοβάμαι να δώσω τα πάντα για ένα τίποτα, θα ξέρω πως άξιζε. Ακόμα και αν αυτό με αποτελειώσει και μείνω στο κενό για κάποιους εγώ θα είμαι περήφανη γιατί έκανα ότι ένιωσα σε αντίθεση με άλλους που κάνουν πράγματα για να έχουν απλά το κεφάλι ψηλά, σκέφτονται την εικόνα τους προς τους άλλους και όταν έρχονται αντιμέτωπη με τον εαυτό τους που εκεί δεν χωράνε ψέματα απλά δεν δίνουν σημασία ή δικαιολογούνται άσκοπα! Μου την έχει δώσει όλο αυτό. Απορώ πως έχουν το θράσος να σε κοιτούν στα μάτια όταν σου λένε κάτι που απλά μοιάζει σαν αλήθεια, μα δεν είναι. Απορώ πως κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους και αν ποτέ το σκέφτηκαν καλά. Δεν με πειράζει τόσο αυτό, απλά δεν ξέρω τι να πιστέψω, τι είναι αλήθεια και τι παραμύθια, δεν έχουν διαφορά αυτές οι δυο λέξης πλέον και νευριάζω,στεναχωριέμαι ταυτόχρονα. Θέλω να δείξω απλά πως δεν είναι όλα όπως φαίνονται.
 Δεν θα ήταν ωραία να είχαμε όλοι ανθρώπους που μας νοιάζονται πραγματικά? Όμως για να έχεις πρέπει να είσαι ένας από αυτούς, ο εαυτός σου!
Μέχρι να αλλάξει αυτό κάποιοι άνθρωποι δεν θα είναι ευτυχισμένοι ζώντας ένα παραμύθι στην πραγματικότητα, τουλάχιστον όχι το συγκεκριμένο παραμύθι, και το πρώτο άτομο θα είμαι εγώ. 


Το μόνο που θα ζω αληθινά στην ζωή θα είναι κάποιες στιγμές με κάποιους πραγματικούς ανθρώπους! ♥
http://www.youtube.com/watch?v=LrJM4R40lWY&NR=1

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

Καληνύχτα!


Σήμερα έμαθα κάποια σημαντικά πράγματα,ένα από αυτά είναι η ομορφιά της νύχτας! 


Κοιτάω αυτό το αστέρι μέσα στα τόσα πολλά, λες και έχει κάτι το μοναδικό, ψάχνω να βρω τι είναι αυτό που το κάνει τόσο ξεχωριστό ανάμεσα στα άλλα και πάλι δεν μπορώ να καταλάβω. Έχει τόσο ησυχία απόψε,ακούω τόσο έντονα τα κουμπιά του Η/Υ λες και κάνω θόρυβο. Αναζητώ μέσα στο σκοτάδι κάτι να ακούσω,κάτι να δω όμως όλοι δείχνουν να έχουν πέσει στα κρεβάτια τους για ύπνο, τελικά μόνο εγώ θέλω να μάθω ή μήπως είμαι περίεργη για κάθε βράδυ που περνάει? όλοι λένε πως είναι όλα τα βράδια ίδια,μα εγώ στέκομαι λίγο ακόμα στο παράθυρο να κοιτάξω, λες και κάτι περιμένω, κι όμως δεν είναι έτσι, απλά πιστεύω πως το κάθε βράδυ είναι μοναδικό, κάτι καινούργιο, δεν ξέρεις πως θα καταλήξει,δεν ξέρεις πως θα νιώσεις μέχρι το τελευταίο λεπτό που θα κλείσεις τα μάτια σου περιμένοντας για κάποιο γλυκό όνειρο να σου ανοίξει μια καινούργια καλημέρα!
 Όλα τα κλειστά φώτα αρχίζουν να με κάνουν να νιώθω περίεργα, ίσως να ναι φόβος, ίσως η μοναξιά σε ένα σπίτι που κάνεις δεν με καταλαβαίνει, ίσως να με λένε και τρελή, όμως αν είναι να πεθάνω ένα βράδυ προτιμώ να ναι κοιτώντας τα αστέρια αντι να κοιμάμαι, είναι γνώμη μου, όχι επιλογή.
Θέλω να μιλήσω τόσο σε κάποιον αυτή την στιγμή, ναι θέλω όμως όχι με το στόμα ή γράφοντας κάτι, απλά κοιτώντας τον έντονα στα μάτια, τόσο δυνατά που θα νιώσει όσα νιώθω, να αρχίσουν πραγματικά οι άνθρωποι να καταλαβαίνουν και να μην ακολουθούν ρουτίνες του περισσότερου πληθυσμού από συνήθεια, να κάνουν κάτι διαφορετικό και αν δεν τους αρέσει να επιλέξουν οι ίδιοι, όχι η άλλοι όμως για εκείνους!
Ελπίζω μονάχα να μην είμαι η μόνη πάνω στον πλανήτη που να πιστεύει όλα αυτά, γιατί τότε ίσως να κάνω εγώ λάθος και όλοι οι άλλοι να έχουν δίκιο, μα αν είναι έτσι η ζωή ο ένας να ακολουθεί βήματα άλλου, τότε που είναι η ελευθερία? τουλάχιστον ας μην χαθεί αν υπήρξε για κάποια στιγμή και αυτή.
Λοιπόν! Τα αστέρια κινούνται και κρύφτηκαν τα περισσότερα πίσω από κτίρια, ακόμα και αυτά δεν μένουν ίδια,ίσως να έχουν και αυτά κάποια επιλογή, να μετακινούνται όπου θέλουν, ίσως όχι, πάντως είναι μια καλή ερώτηση για τα αστέρια που ίσως να μην απαντηθεί και ποτέ. 

Καληνύχτα!

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

here without you!

Κάποιες σκέψεις, κάποιες απορίες, κάποια δικά μας αλλά και άλλον πράγματα, είναι όσα στέκονται στο μυαλό μας! Κάποια καλά και κάποια άσχημα.

Είναι στιγμές που κάθομαι στην όμορφη θάλασσα να την κοιτάζω ή ακούγοντας απλά να χτυπάει στις ακτές,παίζοντας στην άμμο, μυρίζοντας θάλασαααα! 

Μερικοί άνθρωποι το έχουν ανάγκη, άλλοι το απολαμβάνουν και για άλλους είναι ζωή! Ο καθένας το βλέπει τόσο διαφορετικά, κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται πιο ελεύθερα και καθαρά με αυτόν τον τρόπο, άλλοι ίσως να μην βρίσκουν διαφορά! 

Πάντως κατά την γνώμη μου είναι τόσο όμορφααα! Αγαπάω τον άνεμο να με αγκαλιάζει, το άπειρο νερό που δεν μπορώ να το διώξω και ας το θέλω μερικές φορές για να ενωθούν τα κομμάτια γης για λίγο. Να ξεφυτρώσει για λίγο χώμα και γρασίδι, να τρέξω ασταμάτητα και να φτάσω μια φορά εκεί μακριά που θέλω, χωρίς όρια, χωρίς να μπορεί κανείς να με σταματήσει! Ίσως εκεί να έβρισκα έναν δρόμο που αν τον ακολουθήσω να με έβγαζε στα όνειρα μου,εκεί θα ήσουν και εσύ, εκεί θα ήταν όλα πιο εύκολα!  Τρέχοντας να συναντούσα όνειρα άλλον ανθρώπων και να τους έβλεπα μαζί με αυτά ευτυχισμένους! Μακριά από όλα η θλίψη και η κακία. Τίποτα και κανείς να μην μπορέσει να το αλλάξει αυτό, και ας αλλάζει η ζωή κάθε λεπτό. Θα σε είχα μαζί μου.

Είναι και αυτή μια δικιά μου σκέψη όταν αντικρίζω την θάλασσα και πάντα κάτι λείπει!
Πάντα κάτι θα ήθελα να έχω εδώ κοντά!

Όμως, όσο φαντάζομαι την ζωή χωρίς θάλασσα μου λείπει! Και ίσως να την αναζητούσα σε εκείνον τον κόσμο μια μέρα, ίσως χωρίς εκείνη να μην ένιωθα πως είναι να λείπει κάτι σημαντικό! Αυτό σημαίνει πως δεν γίνετε να τα έχουμε όλα, και πως έρχεται κάποια στιγμή η ώρα της επιλογής μας! Αν όμως όλο αυτό ήταν αληθινό, πιστεύω πως θα διάλεγα ενωμένα κομμάτια γης, ώστε τίποτα να μην με ξανά χωρίσει από τα άτομα που νοιάζομαι, καμία απόσταση..δεν το λέω όμως με σιγουριά γιατί ίσως μια μέρα αλλάξει η γνώμη μου. Και τελικά να πάψω να είμαι και χωρίς εσένα..

Ώρα να ξανά γυρίσουμε στην πραγματικότητα! Έτσι είναι η ζωή όλα αλλάζουν, ίσως και η γνώμη μου κάποια στιγμή, αλλά ξέρω πως δεν θα αλλάξει εύκολα! Πάντως εδώ χωρίς εσένα μέχρι να σε βρω, πάντα κάτι θα λείπει!