Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Πρώτη στιγμή,η τρελή.

- | via Tumblr


Ήταν εκεί πριν λίγο, το θυμάμαι. Μα που πήγε; Μόλις ανοιγόκλεισα τα μάτια μου εξαφανίστηκε. Είμαι τόσο σίγουρη πως ήταν εκεί, και ας μην με πιστεύει κανείς. Εγώ τον είδα,τον ένιωσα..με κοιτούσε γλυκά και ήθελε να μου πει κάτι. Κάτι τον εμπόδισε,κάτι τον πήρε μακριά μου. Κλείνω τα μάτια ξανά,σφιχτά, θέλω όταν τα ανοίξω να ξανά γυρίσουμε σε εκείνη την στιγμή που μας έκλεψαν. Γύρνα..γύρνα σε παρακαλώ.
Προσπαθούσα να σηκωθώ, να σε ξανά βρω. Μου έδωσες κάτι που είχα ανάγκη από κάποιον πολύ καιρό. Μου χε λείψει,μην μου το παίρνεις πίσω..μην με ενθουσιάζεις και μετά μ'αφήνεις.
Το βλέπεις αυτό; Αυτό το μαγικό που γίνεται κάθε ξημέρωμα,να μπαίνει  το φως στα σκοτεινά σπίτια και να τα γεμίζει φως..αυτό μου έδωσες, όμως μια στιγμή δεν φτάνει..μην φεύγεις σαν το φως και εσύ..
Το σκέφτηκα καλύτερα, και τελικά δεν ήταν το βλέμμα που μου χάρισες, ήταν ο τρόπος που μου το χάραξες..το αγνό πρόσωπο σου ήταν το κλειδί όπου μέσα από αυτό μου έδειξες πόσο φως υπάρχει εκεί μέσα. Μέσα στο σκοτάδι της ψυχής σου, που ούτε καν ολόκληρος ήλιος δεν φτάνει να μεταφέρω για να δω τι υπάρχει. Δώσε μου για άλλη μια φορά την ευκαιρία να το ζήσω ξανά και ξανά. Να δω τον υπέροχο κόσμο σου πάλι.
Νιώθω πως είναι η στιγμή να ανοίξω τα μάτια μου, και ας φοβάμαι να αντικρίσω ξένα πρόσωπα που θα με κοιτάξουν περίεργα στο τέλος.
...τριγυρίζω να σε βρω,νιώθω ότι είμαι κοντά..αυθόρμητα φωνάζω "να τος!" και προσπαθώ μετά να συγκρατήσω την χαρά, μπορούσα και περισσότερο..το άφησα. Έμαθα πως το να δείχνεις πως νιώθεις όμορφα με κάποιον κάνει και τον άλλον περήφανο,γιατί ίσως αυτό να επιδίωκε.
Μείναμε σιωπηλοί..όπως εκείνη, την πρώτη στιγμή.
Πέρασαν ώρες, και κάπου έπρεπε να τραβήξω τον δρόμο μου πάλι,μόνη. Είχα την δύναμη να το κάνω, το θέμα ήταν ότι δεν ήθελα,δεν ήθελα να συνεχίσω μόνη. Ή μάλλον δεν ήθελα να στερηθώ το δώρο που μου έδωσες. Ευχόμουν να υπήρχε ένας τρόπος να το κρατήσω για όλη την υπόλοιπη ζωή, αυτό το μικρό δώρο αλλά τόσο πολύτιμο..να με κοιτάς με αυτόν τον δικό σου τρόπο..κάθε φορά που θα με έβλεπες,όσα χρόνια και να περνούσαν, να μην άλλαζε το βλέμμα σου..ώστε να με έκανες να νιώθω τόσο χαρούμενη όπως εκείνη,την πρώτη στιγμή.
Με πήραν,με πήραν μακριά..και το άσπρο κυρίευε στα ρούχα και στους τοίχους, όμως η ψυχή μου δεν σε ξανά συνάντησε ποτέ και έμεινε το μαύρο να σκουρένει κάθε βράδυ περισσότερο.
Με φωνάζανε τρελή..μέχρι που κατάφεραν να με πείσουν. Κατάφεραν να μην σε ξανά δω και με κλείδωσαν σε τέσσερις τοίχους.. Όμως ποτέ δεν θα με πείσουν πως δεν υπάρχεις..σε είδα,σε ένιωσα. Κάποια μέρα θα σε ξανά δω, θα σε περιμένω..όπως ήρθες την πρώτη στιγμή, μέσα στην κλινική . 

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

πλήθος

model | via Tumblr



~Μπορεί να ξεχωρίσεις την μορφή τους μες στο πλήθος,ίσως τους δεις να περνάνε βιαστικά,πρόσωπα που κάτι σου θυμίζουν,πρόσωπα γνώριμα,σαν να κοιτάς τον εαυτό σου σε έναν καθρέφτη που όμως έχει σπάσει,γιατί τα όνειρα πια έχουν γίνει εφιάλτες και ο χρόνος κώλυσε σε μια στιγμή,μια θολή ακαθόριστη γραμμή,που δεν υπάρχει γυρισμός προσπεράσεις αν παραβείς..





Η σκιά είναι η αυταπάτη,ένα αντίγραφο που προσπαθεί να ξεγελάσει.
Η σκιά έγινε η εξωτερική μας εικόνα. Μπορούμε να δείχνουμε πολλά,να ξεγελάσουμε τους πάντες. Τους πάντες εκτός τον ίδιο μας τον εαυτό,όσο και αν προσπαθούμε κάποιες φορές. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να σταθείς γερά στα πόδια σου. Αυτά θα σε βαστούν μια ζωή,αυτά δεν θα σε προσδώσουν στιγμή..ακόμα και αν κουραστούν,η στάση θα είναι σύντομη.
Όμως να θυμάσαι, να στέκεσαι χαμογελαστός. Μην σκύψεις το κεφάλι,μην αρνηθείς να δεις τον δρόμο που θα διασχίσεις. Ίσως σου αρέσει. Θα υπάρξουν και στροφές που πρέπει να αντέξεις λίγο παραπάνω..μα έτσι είναι η ζωή,έτσι είναι όμορφη και απρόβλεπτη.
Φαντάσου να σου έδιναν και σενάριο,να είχες προετοιμαστεί, να ήξερες την κάθε στιγμή..καμία ουσία. Δεν θα υπήρχε το αληθινό,το αυθόρμητο..είναι κάτι αθώο,γλυκό.
Τριγυρίζω στην πόλη ακούγοντας ιστορίες ανθρώπων,πολλές και διαφορετικές. Ήρθε και η σειρά μου να το κάνω. Σωπαίνω. Αναρωτιέμαι τι περιμένουν να τους πω στην πραγματικότητα.
Νιώθω ότι άλλα πράγματα θεωρώ ιστορία,ζωή μου και ότι άλλα θέλουν να ακούσουν εκείνοι.
Άρπαξα το κινητό μου και τους έδειξα κάποιες φωτογραφίες..χαμογέλασα και είπα πως αυτές οι στιγμές είναι ένα μέρος της δικιάς μου ιστορίας.
Αποχώρησα σιγά σιγά, περπατούσα ώρες και ένιωθα πως δεν είχε περάσει λεπτό. Δεν ήξερα που πήγαινα,απλά ήθελα να νιώσω την αίσθηση ελευθερία. Όπως τα πουλιά που πετούν και δεν βρίσκονται σε κελιά,λέμε ότι είναι ελεύθερα..σύμφωνα με αυτή την θεωρία και εμείς που περπατάμε είμαστε ελεύθεροι,όχι πίσω από τα δικά μας κελιά που ονομάζουμε φυλακή.
Όμως τι στα αλήθεια να σημαίνει αυτή η λέξη.. Εγώ νιώθω ελεύθερη,είμαι ελεύθερη..μπορώ να έχω ελεύθερες σκέψεις,χωρίς να με εμποδίσει τίποτα,χωρίς να με διευθύνει κανείς..ελευθερία να κάνω όνειρα..αμέτρητα.
Γλυκό τραγούδι με κούρασε σήμερα,επίτηδες..για να κοιμηθώ ήσυχα χωρίς να βασανιστώ με σκέψεις πάλι. Το φορτίο που προσπαθώ να κουβαλήσω τώρα όμως φαίνεται βαρύ,πολύ βαρύ και νιώθω τον κόμπο στον λαιμό που προσπαθώ να καταπιώ. Αυτό όμως που κάνει το βάρος να φαίνεται λιγότερο, είναι η δύναμη μου απέκτησα..και πιστεύω πως με αυτή την δύναμη μπορώ να καταφέρω πολλά, να σηκώσω ακόμα και τα πιο βαριά φορτία που λέγονται προβλήματα,γεγονότα.
Αρχίζουν τα πράγματα,οι άνθρωποι ..να ξεκαθαρίζουν με τον χρόνο, λίγοι λάμπουν ακόμα μπροστά στα μάτια μου,λίγους θα επιλέξω να κρατήσω. Εκείνους που θα κρατήσουν και μένα, είτε στην ζωή τους με κάποιο τρόπο,είτε με την αξία που μου έδωσαν και δεν πήραν ποτέ πίσω.
Είμαι καλά. Είμαι καλά γιατί αναγνωρίζω τους ανθρώπους καλύτερα, μπορώ να τους ξεχωρίσω, και χαίρομαι που τους διακρίνω μέσα σε όλο αυτό το πλήθος.

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

11/6/2013

Pinterest


 Λουλούδια. Πολλά κόκκινα λουλούδια.Ένας θόρυβος, που κάνουν τα φύλα,τα κλαδιά των δέντρων από τον αέρα. Είναι σαν να τα ανανεώνει,να τα καθαρίζει..να δοκιμάζει πια θα αντέξουν να μείνουν στην θέση που ήταν μετά από αυτή την "φουρτούνα". Και έτσι ένα ένα με τον χρόνο κόβουν,πέφτουν..αλλά έχουν αποδείξει την δύναμη που είχαν. Όπως εμάς.
Είναι μέρα και όμως μέσα μου όλα τόσο σκοτεινά αυτή την στιγμή. Και ο καθρέφτης της ψυχής που έγινε αυτό το άρθρο, έκανε την μέρα να μοιάζει τόσο με νύχτα. Έκανε τις ελπίδες,μικρά φώτα μακρινά,και εμένα να κάθομαι μόνη. Σημασία δεν έχει που στέκομαι μόνη, όσο το πόσο μόνη νιώθω. Σημασία δεν έχει πως ήρθαν τα πράγματα, όσο το να ξέρω ότι θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς. Δεν πονάει το αποτέλεσμα που φαίνεται,αλλά που είναι..
Τέτοιες στιγμές θέλω να τρέξω στην αγκαλιά της μαμάς μου, ξέρω πως εκείνη ότι και να έχει γίνει θα μου δώσει δύναμη,ακόμα και αν χρειαστεί να μου φωνάξει μερικές φορές πρώτα.
Ανάβω ένα κεράκι,όμως δεν υπάρχει περίπτωση να ζεσταθώ με αυτή την φωτιά.. Παίρνω μια βαθιά ανάσα,όμως ξέρω πως δεν θα με κρατήσει η συγκεκριμένη στην ζωή..
Προσπαθώ να σε πλησιάσω όμως ξέρω πως ποτέ δεν θα είναι αρκετό, αν δεν το πω ξεκάθαρα..
Μερικές φορές πιστεύω πως εγώ τα κάνω δύσκολα τα πράγματα, και άλλες πως έτσι έρχονται τα πράγματα ώστε να έχεις πάντα μια απόσταση,να έχεις πάντα έναν μικρό φόβο,για προστασία.

Θέλω να ξεφύγω,όμως αυτό που πραγματικά έχω ανάγκη είναι να ξεφύγουμε μαζί..από όλα.
Μακάρι να μπορούσες να καταλάβεις κάποια πράγματα χωρίς να ήταν ανάγκη να πω λέξεις, μερικές φορές όταν βιάζομαι να απαντήσω χρησιμοποιώ λάθος φράσεις..ή καταλαβαίνεις λάθος εσύ και όλα δυσκολεύουν. Μα είναι τόσο δύσκολο να διατυπώσεις γρήγορα και σωστά όσα νιώθεις,σε στιγμές που δεν είσαι προετοιμασμένη..
Θα σηκωθώ,θα βρω την δύναμη να πάω κοντά σε εκείνες τις ελπίδες..θα πάω αργά,σταθερά..και κάθε βήμα μου θα αφήσει στο παρελθόν έναν γλυκό ήχο,ώστε το σύνολο να είναι ένα αγαπημένο μου τραγούδι.

Υ.Σ.  Όποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί μου, ας με πάρει τηλ. 6947585961
~Υπομονή, παρασκευή τέλος εξετάσεις.