Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

Ερωτευμένη τρελή-τρελή ερωτευμένη.


Hala zidan Drawing | via Facebook
Πήγαινε στο ίδιο παγκάκι κάθε πρωί. Σαν αυτό να ήταν μια αφορμή. 
Εκεί κοντά, ανάμεσα στα τόσα μαγαζιά, δούλευε και εκείνος. Τον κοιτούσε κρυφά,συχνά. Εκείνος δεν την είχε προσέξει, σαν κοπέλα, μόνο σαν μια απλή πωλήτρια που ήθελε να βγάλει λίγα χρήματα,να επιβιώσει. Δεν είχε προσέξει πως όταν την κοιτούσε,εκείνη άλλαζε πλευρά από ντροπή. Ντροπή όμως γιατί; Ντροπή να αισθάνεσαι; Ένιωθε ντροπή να τον κοιτάει στα μάτια,χαμήλωνε το βλέμμα της. Σαν κατώτερη. Ίσως φοβόταν τι θα πει ο κόσμος. Ήταν σαν σκιά, μια σκιά που τον παρακολουθούσε καθημερινά, παρακολουθούσε κάθε του κίνηση. Που και που χαμογελούσε. Κανείς δεν ήξερε γιατί. Κανείς δεν κατάλαβε τον λόγο. 
Και κάθε φορά που έπρεπε να μαζέψει τα λουλούδια της στο τέλος της μέρας και να φύγει, λυπόταν που έπρεπε να τον αποχωριστεί, λυπόταν που δεν μπορούσε να του το πει. Ο μεγαλύτερος της φόβος την ξημέρωνε κάθε αυγή, ο φόβος ότι δεν θα τον ξανά δει. Βιαζόταν να πάει να τον αντικρίσει μια ακόμη παραπάνω στιγμή. Έτρεχε στους δρόμους κάθε πρωί. Ήταν η ερωτευμένη τρελή ή η τρελή ερωτευμένη.  
Και όταν δεν πουλούσε τίποτα κάποιες μέρες, δεν την ένοιαζε, έφευγε χαμογελαστή. Χαρούμενη που τον είδε. Οι μέρες περνούσαν, τα λουλούδια άρχισαν να ξεραίνονται όλο και περισσότερα. Δεν πουλούσε σε αυτό το σημείο πια, έπρεπε να αλλάξει μέρος. Δάκρυσε. Αναρωτιόταν που θα πήγαινε το επόμενο πρωί, χωρίς εκείνον δίπλα της, χωρίς να ακούει τις ανάσες του. Χωρίς τίποτα. Μονάχα λίγα λουλούδια ,όπου κάποια μάτωναν τα χέρια της.  Ίσως και κάποιες πεταλούδες που ακουμπούσαν για μια στιγμή στα λουλούδια της. Ήταν οι μόνες φίλες της. Με πια αφορμή θα πήγαινε να τον ξανά δει. Με πια αφορμή θα την πλησίαζαν οι πεταλούδες. Φοβόταν πως έχανε όσα είχε. Ο κρίκος ήταν τα λουλούδια. Χωρίς λουλούδια ήταν σαν χωρίς αναπνοή. 
Το επόμενο πρωί λουλούδια δεν υπήρχαν, ένιωθε πως έχανε τις δυνάμεις της. Χρειαζόταν να τον δει. Έπεσε κάτω σχεδόν λιπόθυμη. Βρισκόταν εκεί για αρκετή ώρα..μόνη. Όταν ξαφνικά πεταλούδες μπήκαν από το μπαλκόνι, απλώθηκαν παντού πάνω της. Ήρθαν οι φίλες τις, να την βοηθήσουν.  Την σήκωσαν με όλη την δύναμη που διαθέτουν τα φτερά μιας πεταλούδας και την έβγαλαν από το σπίτι, την ταξίδεψαν  στον ουρανό και την άφησαν στο ίδιο εκείνο παγκάκι. 
Εκείνος την πλησίασε,τρομαγμένος που ήταν λιπόθυμη. Μα όσο την κοιτούσε τόσο πιο όμορφη του φαινόταν. Μόλις την άγγιξε στο μάγουλο,εκείνη ανατρίχιασε, ξύπνησε. Τον κοίταξε έκπληκτη. Κοίταξε γύρω της, πεταλούδες παντού και μπροστά της εκείνος κρατώντας ένα λουλούδι που του χάρισε μια πεταλούδα. Τέντωσε το χέρι του και της το έδωσε. Ένα μεγάλο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο της. Χωρίς κανέναν φόβο. 

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Μια παράσταση η ζωή σου.

‫بحر الكتب‬ | via Facebook


Μια παράσταση είναι η ζωή, και εσύ είσαι ο σκηνοθέτης. Στέκεσαι απέναντι από μια άδεια σκηνή που σιγά σιγά πληθαίνει. Προσπαθείς να φτιάξεις σκηνές που σου αρέσουν,δοκιμάζεις ανθρώπους,χρώματα,συναισθήματα. 
Κάποιοι επεμβαίνουν και σε παρασέρνουν. Τους εμπιστεύεσαι ώστε να γεμίσουν την σκηνή σου ζωντάνια..κάποιοι δεν τα καταφέρνουν,σε απογοητεύουν. 
Θα περάσουν αρκετοί ηθοποιοί,πρόσεχε. Αυτή είναι η διαφορά από μια θεατρική παράσταση και την ζωή,η ψευτιά. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα:).
Έρχονται και φεύγουν πολλοί άνθρωποι από τις σκηνές σου,κάποιοι απλά στέκονται για λίγο και φεύγουν,κάποιοι επιλέγουν να ενώσετε τις σκηνές σας,τις δυνάμεις σας. 'Η ίσως να σου κλέψουν την παράσταση. 
Θυμάσαι κάποιες σκηνές πιο έντονα,αυτές που σου άρεσαν πολύ,και αυτές που δεν σου άρεσαν καθόλου,οι αναμνήσεις. Αυτές μένουν στην μνήμη σου. Αυτά είναι παζλ της ζωής σου,οι αναμνήσεις.
Φτιάξε αυτή την παράσταση όσο μπορείς καλύτερα,έχεις το πάνω χέρι. Μπορείς να αλλάξεις ότι δεν σου αρέσει,αρκεί να το θες και να μην ακούς καμιά απελπιστική φωνή από την σκηνή. Θα σου πουν πολλά,ο καθένας ότι θέλει ή τον συμφέρει ώστε να γίνει η δικιά του η σκηνή/ζωή καλύτερη,ευκολότερη. Λίγοι ή ίσως κανείς θα σου δώσει την κατάλληλη συμβουλή,χωρίς να υπολογίσει τον εαυτό του. 
Καλή τύχη. Θα στέκομαι από κάτω να παρακολουθώ με αγωνία την παράσταση σου. Κάνε την όμορφη,να χαμογελάσουμε μαζί στο τέλος.