Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Σταγόνα βροχής

Tumblr_mlh9iyebc91qhd5bso1_500_large


Ποια σταγόνα της βροχής να είναι η πιο αλμυρή; Γέλασαν στην ερώτηση μου,μα καθόμουν όρθια και τους κοιτούσα με το ίδιο αυτό σοβαρό ύφος που έκανα την ερώτηση.
Σοβάρεψαν,με κοίταξαν γεμάτο απορία..σήκωσα το χέρι μου,στράφηκα προς την παλάμη και είπα..όλα αυτά είναι δάχτυλα..όμως είναι διαφορετικά, όλοι είμαστε άνθρωποι..μα κανένας ίδιος με κανέναν..
Καμία αντίδραση και το κλίμα άρχισε να βαραίνει..στο μυαλό μου όμως είχε καρφωθεί η ερώτηση εκείνη που αφορούσε την διαφορά, ποια είναι οι διαφορά στις σταγόνες; στα αστέρια; σε σένα και σε μένα; ψιθύρισα και προσπάθησα να δώσω ένα ελαφρύτερο παράδειγμα,περιμένοντας μια απάντηση.

Η σιωπή ήταν τόσο φανερή που άκουγα τους χτύπους από τις καρδιές..
Κοίταξα προς την θάλασσα και χαμογέλασα..τότε ακούστηκε ένα γιατί; Γύρισα ξαφνιασμένη και τότε συνέχισε..γιατί χαμογελάς; ..Τότε του έδειξα την θάλασσα,τον ουρανό και εμάς..φαινόταν να μπερδεύεται περισσότερο και μετά από λίγο πρόσθεσα ".. είναι ωραία".
Μου είπε,περίμενε..τον κοίταξα με απορία αλλά έφευγε.
 Μετά από αρκετή ώρα γύρισε,μου έπιασε το χέρι και με πήγε σε έναν τοίχο..έναν τοίχο που κάποτε ήταν άσπρος..πλέον είχε γεμίσει χρώματα.
Το γαλάζιο κυριαρχούσε και στο βάθος έβλεπες ανθρώπους γεμάτο δύναμη να ζήσουν,χαμογελαστοί. Δες..είπα. Δεν ξέρουν πραγματικά τι είναι όλα αυτά γύρω τους,τι υπάρχει παραπέρα αλλά μπορούν να ζήσουν καλά γνωρίζοντας κάτι τόσο μικρό που ζει δίπλα τους,ένα άλλο ανθρώπινο σώμα ή μάλλον ψυχή..Αυτά τα μεγάλα γύρω από αυτούς έχουν μικρή αξία, και αυτός ο ανθρωπάκος,τόσο μεγάλη. 
Με κοιτούσε περίεργα,αλλά φαινόταν να είχε καταλάβει τι εννοώ..έκατσα στο διπλανό σκαλοπάτι και έσκυψα το κεφάλι μου για να επανέλθω. 
Με ταρακούνησε γερά..μου πρόσφερε ένα λουλούδι που γεννήθηκε από σταγόνες βροχής,το φύλαξα,το κράτησα και μετά που ξεράθηκε..η αξία του δεν χάθηκε.
 Έτσι η βροχή ξυπνά αναμνήσεις,και οι αναμνήσεις δεν πεθαίνουνε.

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Only you.

Tumblr_mkmtkga8ik1rj74vdo1_500_large
Μια ασπρόμαυρη εικόνα..που της πήραν τα χρώματα. 
Ένα όμορφο πρόσωπο, που του πήραν το χαμόγελο.
Γιατί ότι δίνει η ζωή το παίρνει πίσω; Δεν είναι ωραίο να χάνεις αυτά που έχεις.
Άμα είναι όλα έτσι,τίποτα δεν θέλω. Μονάχα να βυθιστώ στις σκέψεις μόνη. Μόνη στη σιωπή.
Απέμειναν άψυχα αντικείμενα να χαϊδεύω σαν μικρό παιδί, όμως μέσα από αυτά κρύβονται πράγματα αληθινά από την ψυχή.  
Και τώρα; ο κόσμος περιμένει να βρω δύναμη να συνεχίσω την διαδρομή μου. Και εγώ πρέπει να τους ικανοποιήσω λέγοντας πως όλα πάνε καλά..μονάχα εγώ ξέρω όμως πότε είμαι καλά. Και αυτά τα λόγια που λένε πως θα έρθουν καλύτερα και άλλα..είναι μια γενική κουβέντα για όλα. 
Κανείς δεν καταλαβαίνει..και έτσι δεν σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα αλλά χειρότερα. Θέλω τα παλιά να τα ξανά κάνω παρόν. Είμαι όμως τόσο αδύναμη, δεν τα κατάφερα..δεν τα κατάφερα..δεν.. Δεν έχω δύναμη να ψιθυρίσω καν όσα θέλω..το θάρρος χάθηκε και ένας κόμπος στον λαιμό με πνίγει όλο και περισσότερο..
Δεν μπορώ να ακουστώ πια στον κόσμο,όμως εγώ ακούω το χάος που γίνεται μέσα μου..οι επιθυμίες που κραυγάζουν,οι τύψεις που με κράζουν και τα δάκρυα που εμφανίζονται να μου θυμίσουν την διαφορά από την μια στιγμή στην άλλη ..
Αρνούμαι ότι κλαίω..δεν θέλω να ξέρεις..φοβάμαι να μοιραστώ ακόμα και αυτό μαζί σου πια,κρύβομαι. Ή μάλλον θέλω να πιστεύω πως κρύβομαι για να νιώθω πιο ασφαλείς..μόνη μου πρέπει τώρα να προστατέψω τον εαυτό μου..και έχω ξεχάσει τον τρόπο.
Kλείσε τα μάτια και χαμογέλα..μήπως χαρώ και εγώ λίγο μέσα από αυτό. Κάντο.
"Help me  find a way to breath"
Only you can bring me back to life.
Only you can put me into right.
Tell me when i can breathe again. 

Υ.Σ. Η φράση που βρίσκετε σε (") είναι από τον Κώστα Καραπαναγιώτη.
Ευχαριστώ για όλα βρε ψυχή.