Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

κρύο-ζεστασιά

November. | via Tumblr


Στο είχα πει πως οι πληγές επουλώνονται,στο είχα υποσχεθεί. Θυμάσαι; Τότε που ο τόνος της φωνής μου ακουγόταν αυστηρός,σίγουρος..αν και έτρεμαν οι χορδές τις φωνής μου από φόβο, και οι λέξεις ήταν σιωπηλές. Με πίστεψες όμως,φαντάζομαι..από το αυθόρμητο χαμόγελο που μου χάρισες. Αυτό με έκανε να δώσω δύναμη και περισσότερη σημασία σε ότι είχα πει. 
Περπατούσα στην άκρη της θάλασσας και έβλεπα τον ήλιο που χανόταν σιγά σιγά και ξεκινούσε η αλλαγή ..το φως της μέρας χανόταν.
Όταν άκουσα το κινητό μου να χτυπάει,ήταν ήδη αργά,οι σκέψεις μου είχαν κατακτήσει όλη μου την προσοχή. Ήταν σαν να ταξίδεψα, να διέσχισα την θάλασσα και όλοι αυτοί οι ήχοι ήταν μακριά..ήθελα να είμαι μακριά..να μείνω λίγο μόνη. 
Η νύχτα έφερε κρύο, ένιωθα μέσα μου να καίω και έξω πάγος. Ένιωθα πως κάτι με έκαιγε αλλά και πως κρύωνα τόσο πολύ που τα δόντια μου χτυπούσαν μεταξύ τους από το τρέμουλο, άκουγα αυτόν τον ενοχλητικό ήχο για αρκετή ώρα.  Οι δρόμοι άρχισαν να βρέχονται με σταγόνες βροχής και δεν άργησε η στιγμή που ένιωθα το νερό να κυλάει στο κορμί μου. Ήξερα πως δεν υπήρχε νόημα να βιαστώ,είχα γίνει ήδη μούσκεμα..στάθηκα για μια στιγμή για να το ευχαριστηθώ, κοίταξα τον ουρανό με μισό κλεισμένα μάτια και ύστερα συνέχισα σιγά σιγά τον προορισμό μου. Η αλήθεια ήταν ότι δεν ήξερα που πήγαινα, αλλά ήξερα πως στο τέλος στο ίδιο εκείνο σημείο θα καταλήξω..από εκεί που άρχισε η μέρα μου,εκεί θα τελείωνε. Αυτό που δεν γνώριζα ήταν αν αυτή την φορά θα ήμουν μόνη πάλι, να κρυώνει η ψυχή μου αυτή την φορά και όχι το ανατριχιασμένο δέρμα μου όπου γρήγορα κάλυψα με κουβέρτες. Ήταν πιο δύσκολο να έχεις αυτήν την ζεστασιά. Είναι δύσκολο να στην απλώσουν απλόχερα.
Όπως σου είπα όμως, όλα θα πάνε καλά..ξεκίνησε μια καινούργια μέρα,δεν είναι ίδια με την χθεσινή,ούτε θα είναι ίδια η αυριανή. Για αυτό,ήλπιζα..χαμογελούσα σε όλη την διαδρομή,σαν να κρατούσα κερί μέσα στην βροχή. Μην σβήσει.  
Όταν έφτασα.. ήσουν εκεί. Καθόσουν στο βρεγμένο σκαλοπάτι υπομονετικά.. Όσο πλησίαζα,σηκώθηκες κοιτώντας με σαν παιδί που περιμένει τα Χριστούγεννα..μια λάμψη υπήρχε σε όλο σου το πρόσωπο. 
-"Άργησα;" αποκρίθηκα χαμογελώντας. Δεν πήρα απάντηση..αμέσως χάθηκες στην αγκαλιά μου.. Ένιωσα από τον τρόπο που με κρατούσες σφιχτά ότι δεν σε ένοιαζε πότε θα ερχόμουν,αλλά ότι ήρθα..ότι ήρθα ξανά στην ζωή σου. 
Ήμουν σίγουρη τα βράδια όταν θα γυρνούσα θα ήσουν εκεί, εσύ δεν θα με άφηνες,απλά πάντα είχα έναν φόβο..η ζωή με έκανε να φοβάμαι,ενώ εσύ να είμαι σίγουρη ταυτόχρονα. Δυο συναισθήματα τόσο δυνατά που έρχονται σε αντίθεση,και πολεμούν μέσα μου κάθε μέρα. Δεν θέλω να χάσεις,δεν θέλω να χάσουμε. 

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Χρόνος.

manga | Tumblr
Με φοβίζει η ησυχία,η σιωπή ..που κατακτά εκείνα τα βλέμματα που έχουν να πουν τόσα πολλά. Και όλα τα πνίγουν μέσα τους και δεν μιλούν..και δείχνουν δυνατοί κρύβοντας την πληγή που υπάρχει μέσα τους.
Μονάχα δυο μάτια σε κοιτούν γεμάτα νοσταλγία,απορία ..δείχνοντας την ανάγκη να πλημμυρίσουν με δάκρυα,έχοντας ανάγκη να γονατίσουν τα πόδια,να πέσουν στο πάτωμα και να κλάψουν. Να κλάψουν ελεύθερα,για ώρες ατελείωτες. Είναι δύσκολο να πολεμάς με τον ίδιο σου τον εαυτό,με τα συναισθήματα σου..και ακόμα πιο δύσκολο να νιώσεις ικανοποίηση για ότι και αν αποφασίσεις. Αφού μια μεριά πάντα θα λείπει,και ένα κενό θα υπάρχει. Πριν όμως κάτσεις να σκεφτείς λίγο, σε αναγκάζουν να σηκωθείς,να συνεχίσεις την μέρα σου,την ζωή σου.. Δεν σου δίνουν τον χρόνο,στο επιβάλουν..αφού όλα προχωράνε,πρέπει και εσύ.
"Σταματήστε λίγο τον χρόνο..δεν προλαβαίνω να σκεφτώ" φωνάζω. Κανείς δεν με ακούει. Αδιαφορία. Ίσως για αυτό οι άνθρωποι κάνουν λάθη..γιατί δεν έχουν τον χρόνο να υπολογίσουν τι θέλουν,και όχι τι πρέπει. Παρασέρνονται από καταστάσεις,βιάζονται γιατί δεν τους μένει πολύ χρόνος. Η ζωή τελειώνει,ο χρόνος τελειώνει..η άμμος της κλεψύδρας δεν σταματάει. Το παρελθόν τελείωσε,το παρόν κυλάει κάθε δευτερόλεπτο που λες "τώρα",για το μέλλον όμως έχεις εσύ την δύναμη μονάχα να καθορίσεις ορισμένα πράγματα,αν όχι όλα.. Μην τα αφήσεις στον χρόνο και στην ζωή αυτά,απλά συμβιβάσου με αυτά,γίνε φίλος τους..
Για αρχή πιάσε ένα χαρτομάντιλο και εξαφάνισε τα δάκρυα από το πρόσωπο σου,σφίξε τα πόδια σου,το κορμί σου και στάσου όρθια. Δες γύρω τον κόσμο..είναι γεμάτος περιπέτειες, και δυστυχώς η ευτυχώς υπάρχουν καλά και άσχημα, που συμβαίνουν σε όλους χωρίς εξαιρέσεις. Σκοπός είναι να κάνεις κάθε χτύπημα να μοιάζει με γλυκό φιλί,σαν εκείνο που σου χάρισαν μια όμορφη μέρα..σαν ένα όμορφο λουλούδι..που με την υπομονή σου θα έχεις φτιάξει μέσα στην ψυχή σου τον πιο όμορφο κήπο. Με τα δικά σου χρώματα,όχι τα καθορισμένα.
Τότε θα έχεις θάψει κάθε στεναχώρια στο χώμα βαθιά,και κάθε φορά που θα γυρνάς στο μέρος σου,το λουλούδι με την υπέροχη μυρωδιά θα σου θυμίζει όμορφες αναμνήσεις,αλλιώς; αλλιώς θα σκάβεις και θα θάβεις τα ίδια ξανά και ξανά όλη σου την ζωή.
Και ξέρω τι θες,αυτό δεν θέλει σκέψη,δεν θα σου πάρει χρόνο..απλά κάνε αυτό που έχεις ανάγκη. Να νιώσεις αναζωογόνηση,όμορφα. Δημιούργησε λοιπόν τον κόσμο σου..στην ψυχή σου.

Υ.Σ. Με τόσο διάβασμα που χρόνος να σκεφτείς. (Υπομονή.)
Υ.Σ.2. Καλή μας τύχη.