Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Δυο σκέλη.

486734_369783956442623_1528598047_n_large
Σκοτάδι-φως,σκοτάδι φως. Ανοιγοκλείνοντας τα μάτια μου μπροστά σε ένα μικρό λαμπάκι.Προσπαθούσα να καταλάβω τις δυο έννοιες των ονείρων. Μια με κλειστά μάτια και η άλλη με ανοιχτά.Στην μία περίπτωση νιώθω,σκέφτομαι όσα θέλω,η άλλη περίπτωση είναι απλά μια καθοδήγηση της πραγματικότητας,πραγματικά πρόσωπα ή γεγονότα ίσως. 
Πίσω-μπροστά,τα βήματα μου για να σε ξανά βρω,είτε στο παρελθόν είτε στο παρόν. Και το μέλλον; ένα όνειρο και αυτό φυλαγμένο με τα υπόλοιπα. Αναμονή και σιωπή,όμως οι δείκτες του ρολογιού συνεχίζουν την πορεία τους. Κυλάει ο χρόνος. Κάποιες φορές φαίνεται αργά,άλλες τόσο γρήγορα,και δεν ξέρω ακόμα αν έχω προλάβει ακόμα να κάνω ούτε τα μισά από όσα θέλω. Από όσα έχω ονειρευτεί.
Όμως την χάζευα,σαν πεντάχρονο παιδί που του φαίνεται περίεργο,λες και δεν είχα ξανά δει.
Μου είναι δύσκολο να καταλάβω ακόμα κάποια πράγματα, και αμφιβάλλω αν θα βρω απαντήσεις ποτέ ή τουλάχιστον σύντομα, για παράδειγμα ποιος καθορίζει τον χρόνο; Πέρασε αρκετή ώρα,είπα να μην φάω όλη μου την μέρα εκεί αφού είχε φτάσει ήδη οχτώ το βράδυ η ώρα..
Πήγα στο δωμάτιο μου αργά σέρνοντας τα πόδια μου σχεδόν και έκατσα στο πάτωμα κοιτώντας το κενό ,κρύωνα ομολογώ αλλά αυτό ήταν πολύ μακριά στις σκέψεις μου εκείνη την στιγμή. Ύστερα έγειρα το κεφάλι μου. Δεξιά-αριστερά, δυο τρόποι για να δεις το ίδιο πράγμα,από όπου σε βολεύει καλύτερα. Αυτό όταν ήμουν μικρή νόμιζα ότι γινόταν με όσα βλέπουμε,εικόνες..αλλά τώρα βλέπω ένα βαθύτερο νόημα.. από πια γωνιά βολεύει τον καθένα για να βλέπει όσα θέλει,αυτά που θέλει.
Μυστήριο και σκοτάδι βρίσκονται πίσω από όλα αυτά τα αθώα καθημερινά πράγματα,εμείς ζούμε την μια μεριά στο κεφάλαιο αυτό μάλλον,το φως..με την δικαιολογία έτοιμη αλλά στην πραγματικότητα ίσως κανείς μας να μην ξέρει.
Πήγα στο κρεβάτι μου γοργά και ξάπλωσα.
Ήρθε μια κοπέλα λίγο μετά,δεν της έδωσα σημασία..ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου. Έκατσε δίπλα μου και μου έπιασε το χέρι,χωρίς να ξέρω αν θέλω να σηκωθώ..με καθοδήγησε σε ένα όμορφο μέρος,είχε κρύο και άκουγα έναν καταρράχτη τον οποίο δεν έβλεπα πια μέσα από το σκοτάδι..πλησίασα προς τον ήχο και ακούμπησα το νερό. Ήμουν μόνη,η κοπέλα μεταμορφώθηκε σε σταγόνα νερού.
Δεν πρόλαβα να καταλάβω τι γινόταν και ένιωσα ξαφνικά μια γλυκιά μελωδία να παρασέρνει τα συναισθήματα μου,δεν μπορούσα να καταλάβω από που προερχόταν αλλά δεν ήθελα να τελειώσει..και ξαφνικά κάτι ζέστανε το κρύο που ένιωθα πριν..
Τότε ήταν που το πρώτο μέρος της θεωρίας όνειρο που τελείωσε,ξύπνησα.
Τότε λοιπόν άρχισε το δεύτερο μέρος,αυτό που σε ονειρευόμουν κάθε νύχτα να είσαι δίπλα μου πριν κοιμηθώ, και κάθε πρωί όταν ξυπνούσα. 
Ψιθύρισα καληνύχτα νομίζοντας ότι αυτή η ευχή θα σε προσέχει σαν να ήμουν εγώ εκεί να το κάνω,και αποκοιμήθηκα με την μορφή σου,σβήνοντας σιγά σιγά για την διαδικασία της αναισθησίας που θα ακολουθούσε μέχρι το πρωί.. 


Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Πρίγκιπας

576889_517141778303112_732797363_n_large
Το στομάχι μου έχει δέσει κόμπος. Θέλω να πω τόσα πολλά όμως δεν βρίσκω λέξεις ώστε να τα περιγράψω, τα χείλι μου τρέμουν. Περπατάω σιγά σιγά για να σε κοιτώ πιο πολύ μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα περάσεις από δίπλα μου και θα φύγεις χωρίς να με αντικρίσει το βλέμμα σου..σαν σκόνη στον αέρα θα μαι για σένα.Έφτασε η στιγμή που το χέρι σου περνάει αντίθετα από το δικό μου αλλά τόσο κοντά,δίπλα ,ήθελα να στο σφήξω, να μην φύγεις, ναι αυτό ήθελα να σου πω μάλλον..μην φύγεις. 
Ακόμα προχωράς,εγώ σταμάτησα. Δεν μπόρεσα να απομακρυνθώ και άλλο,δεν ήθελα...όμως δεν το τόλμησα να σε ακολουθήσω,να σου μιλήσω, να σε αγγίξω..
Κάθε φορά από το ίδιο μονοπάτι, την ίδια ώρα για ένα λεπτό κοντά σου,με τις ανάσες μας μόνο για ήχος μέσα στην σιωπή. Μα μια μέρα χάθηκες, δεν ήσουν εκεί..τότε ήταν που μετάνιωσα για την σιωπή που επικρατούσα κάθε φορά. Γύρισα σπίτι κλαίγοντας,δεν είχα δύναμη να συνεχίσω την μέρα μου, μια θετική σκέψη ότι σε είδα, ότι είσαι καλά. 
Πέρασαν μέρες αλλά ο χαμένος πρίγκιπας πουθενά. Σε έχασα,το επέτρεψα. Ένιωσα ηλίθια,απελπισμένη. 
Δεν ξανά πέρασα από εκεί,ήθελα να ξεχάσω. Όλη αυτή την αίσθηση με το στομάχι,τα χείλι μου,το σιγανό περπάτημα. Όλα αυτά,αλλά κυρίως εσένα. Να μην θυμάμαι το πρόσωπο σου,να μην θυμάμαι την εμφάνιση σου. Ευχόμουν το ανθρώπινο μυαλό να ήταν υπολογιστής και με ένα delete να καθάριζα. 
Πέρασαν μέρες ώσπου έφτασε ένα σημείωμα στο σπίτι μου "αύριο να είσαι εκεί" σκεφτόμουν και ξανά σκεφτόμουν,ποιος να ήταν. Ήταν ο μόνος που στάθηκε στο μυαλό μου,ναι ήλπιζα να ήταν αυτός, ο πρίγκιπας όπως τον είχα ονομάσει. Πήγα λοιπόν, εκεί ξανά την ίδια ώρα μετά από τόσο καιρό..ένιωσα περίεργα..έκατσα σε μια μεγάλη πέτρα και περίμενα. Η ώρα περνούσε και απογοητευόμουν. 
"Μα τι ηλίθια που είμαι, πως μου πέρασε από το μυαλό ότι θα ήταν αυτός." φώναξα και ήμουν έτοιμη για να φύγω, και τότε ήταν που ένιωσα ένα χέρι να πιάνει το δικό μου ενώ είχα γυρισμένη πλάτη. 
Έκλεισα με δύναμη τα μάτια μου και δακρύζοντας έπαιρνα βαθιές ανάσες τόσο γρήγορα, όχι άλλη απογοήτευση. Ήταν η τελευταία μου ελπίδα να ξανά πιστέψω, ίσως και σε αυτό που φαινόταν τίποτα για τους άλλους, για μένα ήταν δύναμη κάθε πρωί,τον χρειαζόμουν.Γύρισα αργά αργά και τότε τον είδα..ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά από ποτέ και έπεσα στην αγκαλιά του. Ήξερε. Ήξερε πως ένιωσα και ας μην έβγαζα μιλιά. Δεν χρειάζονται λέξεις λοιπόν κάποιες φορές για να εξηγήσεις κάποια πράγματα,φτάνει να υπάρχουν. Με κοίταξε χαμογελόντας και μου έδωσε ένα τριαντάφυλλο με ένα σημείωμα "Δεν θα ξανά φύγω ποτέ "O πρίγκιπας μου έμεινε.

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

:)


234961305528740201_fpeyehwd_c_large
Νομίζω πως έφτασε η ώρα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.Αν και ακόμα στο μυαλό μου όλα είναι θολά.Τι έχω πάθει;Μόνο ένα άτομο βρίσκετε συνέχεια στο μυαλό μου.Πάλι εσύ είσαι; Γιατί δεν φεύγεις; Ούτε για ένα λεπτό;Έχουν μείνει λίγα πράγματα που θυμάμαι,που θέλω να θυμάμαι.Διάβασμα για έναν σκοπό,εγώ και εσύ.Οι άλλοι μείνανε πίσω,εκεί που τους αφήσαμε.Πίσω στον χρόνο.Μα να σου πω,μείνε και άλλο. Ακόμα δεν τελείωσα μαζί σου,μην βιαστείς δεν θα τελειώσω σύντομα.Θα έχω για χρόνο όλη μου την ζωή για σένα αν χρειαστεί,αρκεί να μην με αφήσεις.Το ξέρω πως νομίζεις πως έχω και άλλους δίπλα μου, αλλά εγώ μόνο εσένα νιώθω εδώ. Όλοι χάθηκαν, δεν ξέρω..δεν είναι εδώ. Να με φροντίζεις όπως κάνεις,είναι υπέροχο. Θα το κάνω και εγώ.Κάποιες όμορφες αναμνήσεις,θυμήσου τις εικόνες..Κλείσε τα μάτια σου και οι σκηνές είμαι σίγουρη θα εμφανιστούν. Όποτε σου λείψουν ξέρεις λοιπόν τι θα κάνεις.Και από σήμερα δεν θέλω να θυμάσαι δάκρυα,απλά ότι με άγγιζες,αυτό. Όλα τα άλλα ας τα ξεχάσουμε,δεν θέλω να θυμάμαι,ο καθένας επιλέγει το τι θέλει να θυμάται.Σου χα πει κάτι στο πάρκο,την ημέρα με τις κούνιες, θυμάσαι;Ένα μυστικό σου είχα ψιθυρίσει.Και μου είχες απαντήσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο,χαμογελώντας.
Μονάχα αυτό αξίζει να κρατήσουμε. |08*|

na rthw na se parw na pame gia zesti sokolata eno ekso tha vrexei?:$
Ναι,αν γίνετε:)


Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Κ*

Tumblr_m77jcpdiyq1rsm53yo1_400_large
Όταν ξυπνήσω να σαι εδώ. Σε παρακαλώ.
Μέχρι να ξυπνήσω θα σε συναντήσω στα όνειρα μου.
Προσπαθώ να μην σκέφτομαι πως λείπεις από την πραγματικότητα.
Προσπαθώ να βρω αφορμή να νιώσω πως είσαι κοντά μου.
Έστω και με διαφορετικό τρόπο από ότι θα ήθελα.
Με μια σου λέξη,ένα χαμόγελο,κάτι..
Κάθε μέρα σε έχω ανάγκη, όλο και περισσότερο.
Όμως σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη μέρα.
Ίσως υπάρχουν στιγμές που αδιαφορώ,όμως δεν παύω να νοιάζομαι.
Μονάχα κουράζομαι.
Κουράζομαι να κάνω ότι μπορώ να δείχνω τα συναισθήματα μου, 
και στο τέλος να είμαι η χαμένη.
Προστατεύομαι τώρα και εγώ,για να μην μπορέσει κανείς να με πονέσει ξανά.
Κανείς
.Απέκτησα την δύναμη που έπρεπε να έχω,όμως αν δεν νιώσεις δεν μαθαίνεις. 
Ακόμα και συναισθήματα που δεν είναι τόσο ευχάριστα. 
Μόνο εσύ έμεινες.
Μόνο για σένα έχω ελπίδα πως δεν θα με απογοητεύσεις για τα όνειρα που έχουμε.
Μόνο εσύ μου υπενθυμίζεις κάθε μέρα πως αυτή η υπομονή θα έχει νόημα στο τέλος.
Και ας μην είναι κανείς σίγουρος.
Η δύναμη που μου μεταφέρεις μέσα από την θέληση σου,μου αρκεί.
Πλησιάζουν οι βροχές πάλι. Κρύο.
Και τι δεν θα έδινα για μια ζέστη σου αγκαλιά για ένα λεπτό.
Και ας μην σε ξανά έβλεπα ποτέ πια.
Μονάχα μια φορά μαζί σου
.Θα περιμένω όσο χρειαστεί,θα αντέξω.
Θα κοιτάω από το παράθυρο να εμφανιστείς μέσα από την βροχή. 
Μονάχα μια φορά θα ψιθυρίζω μέχρι εκείνη την μέρα και θα κοιτάω τον δρόμο.
Θα ελπίζω όσο υπάρχω.
Γιατί τα πιο όμορφα πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις.
*Όπως εσύ.
http://www.youtube.com/watch?v=j-uIxXecyjE&feature=related