Πρίγκιπας

Το στομάχι μου έχει δέσει κόμπος. Θέλω να πω τόσα πολλά όμως δεν βρίσκω λέξεις ώστε να τα περιγράψω, τα χείλι μου τρέμουν. Περπατάω σιγά σιγά για να σε κοιτώ πιο πολύ μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα περάσεις από δίπλα μου και θα φύγεις χωρίς να με αντικρίσει το βλέμμα σου..σαν σκόνη στον αέρα θα μαι για σένα.Έφτασε η στιγμή που το χέρι σου περνάει αντίθετα από το δικό μου αλλά τόσο κοντά,δίπλα ,ήθελα να στο σφήξω, να μην φύγεις, ναι αυτό ήθελα να σου πω μάλλον..μην φύγεις. 
Ακόμα προχωράς,εγώ σταμάτησα. Δεν μπόρεσα να απομακρυνθώ και άλλο,δεν ήθελα...όμως δεν το τόλμησα να σε ακολουθήσω,να σου μιλήσω, να σε αγγίξω..
Κάθε φορά από το ίδιο μονοπάτι, την ίδια ώρα για ένα λεπτό κοντά σου,με τις ανάσες μας μόνο για ήχος μέσα στην σιωπή. Μα μια μέρα χάθηκες, δεν ήσουν εκεί..τότε ήταν που μετάνιωσα για την σιωπή που επικρατούσα κάθε φορά. Γύρισα σπίτι κλαίγοντας,δεν είχα δύναμη να συνεχίσω την μέρα μου, μια θετική σκέψη ότι σε είδα, ότι είσαι καλά. 
Πέρασαν μέρες αλλά ο χαμένος πρίγκιπας πουθενά. Σε έχασα,το επέτρεψα. Ένιωσα ηλίθια,απελπισμένη. 
Δεν ξανά πέρασα από εκεί,ήθελα να ξεχάσω. Όλη αυτή την αίσθηση με το στομάχι,τα χείλι μου,το σιγανό περπάτημα. Όλα αυτά,αλλά κυρίως εσένα. Να μην θυμάμαι το πρόσωπο σου,να μην θυμάμαι την εμφάνιση σου. Ευχόμουν το ανθρώπινο μυαλό να ήταν υπολογιστής και με ένα delete να καθάριζα. 
Πέρασαν μέρες ώσπου έφτασε ένα σημείωμα στο σπίτι μου "αύριο να είσαι εκεί" σκεφτόμουν και ξανά σκεφτόμουν,ποιος να ήταν. Ήταν ο μόνος που στάθηκε στο μυαλό μου,ναι ήλπιζα να ήταν αυτός, ο πρίγκιπας όπως τον είχα ονομάσει. Πήγα λοιπόν, εκεί ξανά την ίδια ώρα μετά από τόσο καιρό..ένιωσα περίεργα..έκατσα σε μια μεγάλη πέτρα και περίμενα. Η ώρα περνούσε και απογοητευόμουν. 
"Μα τι ηλίθια που είμαι, πως μου πέρασε από το μυαλό ότι θα ήταν αυτός." φώναξα και ήμουν έτοιμη για να φύγω, και τότε ήταν που ένιωσα ένα χέρι να πιάνει το δικό μου ενώ είχα γυρισμένη πλάτη. 
Έκλεισα με δύναμη τα μάτια μου και δακρύζοντας έπαιρνα βαθιές ανάσες τόσο γρήγορα, όχι άλλη απογοήτευση. Ήταν η τελευταία μου ελπίδα να ξανά πιστέψω, ίσως και σε αυτό που φαινόταν τίποτα για τους άλλους, για μένα ήταν δύναμη κάθε πρωί,τον χρειαζόμουν.Γύρισα αργά αργά και τότε τον είδα..ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά από ποτέ και έπεσα στην αγκαλιά του. Ήξερε. Ήξερε πως ένιωσα και ας μην έβγαζα μιλιά. Δεν χρειάζονται λέξεις λοιπόν κάποιες φορές για να εξηγήσεις κάποια πράγματα,φτάνει να υπάρχουν. Με κοίταξε χαμογελόντας και μου έδωσε ένα τριαντάφυλλο με ένα σημείωμα "Δεν θα ξανά φύγω ποτέ "O πρίγκιπας μου έμεινε.