Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

το φυλαχτό ήταν το μυστικό

Αναστέναξα και κάθισα στον καναπέ. Βράδυ και πάλι. Είναι το τέλος κάθε μέρας..ή μήπως όχι; Πέρασαν διάφορα από το κεφάλι μου και απλά περίμενα να πέσουν όλοι για ύπνο για να συνεχίσω την μέρα μου διαφορετικά όπως συνήθιζα τα σκοτεινά βράδια ενώ έπεφτα για ύπνο και με έβρισκε το ξημέρωμα με τα ακουστικά στο χέρι. Έφτασε η στιγμή λοιπόν. Βγήκα από το μπαλκόνι και κοίταξα την όμορφη θέα. Ήθελα να κάτσω και να παρατηρήσω τα πάντα ακούγοντας χαμηλά μουσική. Πρόσεξα τα φώτα των σπιτιών, τους άδειους δρόμους,τα λαμπερά αστέρια και εκείνον απέναντι.Κρύφτηκα για λίγο για να μην με δει όταν σήκωσε το κεφάλι του,δεν ξέρω γιατί αλλά δεν ήθελα..αργότερα το χαμήλωσε και συνέχισε να κλαίει ασταμάτητα. Κρατούσε κάτι στο χέρι που γυάλιζε. Μετά από προσπάθεια κατάφερα να δω πως ήταν ένα κολιέ. Ένα όμορφο φυλαχτό που έβαζε σε ένα μικρό μαύρο κουτάκι. Τον κοιτούσα για ώρα. Προσπαθούσα να μάθω τι είχε συμβεί χωρίς να τον ρωτήσω. Ντρεπόμουν όσο και να ήθελα να μάθω. Ένιωσα την ανάγκη να βοηθήσω κάποιον,γιατί κάνει και εμένα να νιώθω όμορφα. Σηκώθηκε και πήγε μέσα, μα τα φώτα δεν έχουν κλείσει. Δεν κοιμάται. Εκεί ήταν που άκουσα έναν θόρυβο  και έτρεξα στο κρεβάτι μου.
 Περίμενα για λίγα λεπτά και τελικά τίποτα. Σηκώθηκα και σιγά σιγά προχώρησα στο υπόλοιπο σπίτι, όλοι κοιμόντουσαν. Πήρα μια βαθιά ανάσα και προχώρησα στο μπαλκόνι, τα φώτα του απέναντί ήταν κλειστά. Άρχιζα να νυστάζω όμως δεν ήθελα να κοιμηθώ. Έβαλα τα ακουστικά στα αφτιά μου και άρχισα να χορεύω στο δωμάτιο μου, άφησα την μουσική να με ταξιδέψει με την μελωδία της και μετά με πήγε σε ένα όνειρο ο γλυκός ύπνος. Ονειρεύτηκα να φοράω το κολιέ. Είχε μείνει στην μνήμη μου. Έτσι άρχιζα να βγένω κάθε βράδυ από το μπαλκόνι μήπως το ξαναδώ, μήπως τον ξαναδώ..
Δεν τον ξανα είδα..μα που πήγε; ούτε απόψε δεν ήταν εδώ. Ετοιμάστηκα και βγήκα μια βόλτα στους δρόμους..φεύγοντας πήρα και δυο καραμέλες, ήταν από τις αγαπημένες μου..έφαγα μια από το σπίτι και κράτησα την άλλη για αργότερα. Προχωρούσα και όλα ήταν ύσηχα..κάθησα για λίγο σε δυο σκάλες ενώς σπιτιού και έβγαλα το κινιτό μου για να κάνω ένα τηλέφονο, πριν προλάβω όμως είδα κάτι λαμπερό στον δρόμο, πλησίασα και ήταν ένα στρασάκι που από κάπου θα έπεσε σκέφτηκα..παραπέρα όμως και άλλο, και άλλο! Μάζεβα ένα ένα τα στρασάκια,ήταν πολλά. Πίστευα πως κάπου θα με οδηγούσαν..μέχρι που κάποια στιγμή σταμάτησαν ξαφνηκά να υπάρχουν, και εγώ απλά στεκόμουν σε ένα σταυροδρόμι. Θύμοσα,απογοητεύτικα. Έριξα την χούφτα όλη στον δρόμο και γύρησα σπίτι. Το επόμενο πρωί σηκώθηκα αργά και βιαζόμουν για το σχολείο, πριν φύγω όμως η μαμά μου μου είπε πως μου έφεραν κάτι χθες το οποίο ξέχασε να μου δώσει..της είπα θα το ανοίξω αργότερα και έφυγα τρέχοντας. Μετά από σχολείο, διάβασμα και όλα αυτά θυμήθηκα αυτό που μου είπε η μαμά. Είχε πια νυχτόση. Πήγα στο δωμάτιο μου και σκήζοντας το περιτίλιγμα αντίκρησα το μαύρο εκείνο κουτάκι. Είχα μείνει άναυδη. Το άνοιξα και αντίκρησα εκείνο το όμορφο κολιέ..το πήρα μαζί μου και πήγα απέναντη, σε εκείνον. Χτύπησα πολλές φορές την πόρτα μα μάτεα. Ξύπνησα και έναν γείτονα και μου είπε πως εκείνος έχει φύγει εδώ και αρκετές μέρες. Μα που πήγε; Πως με βρήκε; Δεν με είδε! Γιατί μου το έδωσε; Δεν κατάλαβα ποτέ μου. Απλά κάτω από το μαύρο κουτάκι ήταν κολημένο ένα σημίομα που έλεγε "πίστεψε σε αυτό και στα όνειρα σου" από τότε δεν το έβγαλα στιγμή από πάνω μου. Πέρασε ο καιρός και είχα καταφέρει πράγματα στην ζωή μου πολλά. Ίσως να ήταν τυχερό. Όλα ήταν όμορφα εκείνον τον καιρό μέχρι που μια μέρα άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα και τον είδα, είδα εκείνον που μου το έδωσε. Στεκόταν με ένα χαμόγελο. Άρχισα τις ερωτήσεις πριν καν μιλήσει..όταν τελείωσα μου είπε κάτι που με έβαλε σε σκέψεις και είχε δίκιο. "Απλά όλοι έχουμε την ανάγκη να πιστέψουμε κάπου,όμως τα όνειρα σου δεν τα κατάφερε ο κολιές ούτε τίποτα άλλο, παρα μόνο εσύ." Έβγαλα το μικρό φυλαχτό και του το έδωσα πίσω. Άπλωσε το χέρι του και με μια κύνηση το χε πετάξει από το μπαλκόνι. Έτσι κοιταχτήκαμε και του είπα, ΜΠΟΡΩ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟ, ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΚΑΘΟΡΙΖΩ ΕΓΩ:)
Κάπως έτσι λοιπόν ήθελε να μου δείξει 'εκείνος' πως κάτι που πιστεύουμε πως έχουμε ανάγκη, στην πραγματικότιτα ίσως να μην το έχουμε, απλά μέσα από πράγματα της ζωής προσπαθούμε να βρούμε κάτι άλλο, που στην συγκεκριμένη περίπτωση βρήκα δύναμη! Και την βρήκα από έναν άγνωστο, εκεί που δεν το περίμενα! 

                         
             Τέλος..


*Καλό σας μήνα! Hello august:)

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Το αγόρι της αγοράς


Μόλις ένιωσα ένα χέρι στον ώμο μου να με ταρακουνάει στης 6 το πρωί, ήταν η ξαδέρφη μου που της είχα πει να με ξυπνήσει για να πάμε να βοηθήσουμε την μαμά της να πουλήσουμε αχλάδια. Ήταν και άλλοι εκεί, ανάμεσα σε αυτούς το μικρό αγοράκι, στεκόταν εκεί μόνος του..χωρίς γονείς και περίμενε πελάτες να πουλήσει όλα όσα είχε φέρει. Απλά παρατηρούσα τον κόσμο,το μέρος.. μέχρι που κάποια στιγμή άκουσα μια φωνή,μια δυνατή φωνή γυναίκας γεμάτο θυμό να φωνάζει στο μικρό αγοράκι..
-"Εγώ και η άλλη κυρία  πουλάμε 1 ευρό το κιλό μπάμιες εσύ γιατί 80 λεπτά? Χαλάς την αγορά! Κακομαθημένο! Έρχονται σε σένα τώρα..κλέβεις πελάτες!"
Έλεγε αυτά τα λόγια παίρνοντας τα πράγματα του αγοριού και σπρώχνοντας πιο πέρα,μακριά της..στην αρχή το αγοράκι δεν μιλούσε, όλος ο κόσμος στεκόταν εκεί παγωμένοι από το σκηνικό, πετάγεται ένας άντρας που δούλευε εκεί.."ότι θέλει θα κάνει.." τότε ο μικρός πήρε θάρρος και είπε με ψηλό τόνο "δικά μου είναι, όσο θέλω θα τα πουλάω.." η κακιά γυναίκα τον κοίταξε με οργή και του είπε να χαμηλώσει τον τόνο της φωνής του αλλιώς θα τον χτύπαγε..ο άντρας που του έδωσε δύναμη να μιλήσει, τον βοήθησε και τα πούλησε όλα το μικρό αγοράκι της αγοράς, γεμάτος χαρά που δεν θα ξανά κουβαλούσε πράγματα προς το σπίτι μόνος του και έχοντας χρήματα..πήγε και πήρε ένα παγωτό για τον καλό κύριο:)
Το αγοράκι πήγε σπίτι του νωρίτερα και ευτυχισμένος, ενώ η κακιά γυναίκα έκατσε πιο αργά και δεν τα πούλησε όλα..και το μόνο που κατάφερε είναι να δείξει το αληθινό άσχημο πρόσωπο της! ..Και κάπως έτσι παρατηρώντας το αγόρι που δούλευε κάθε μέρα σε αυτή την αγορά για το ψωμί του..αισθάνθηκα τυχερή αλλά και λύπη γιατί αυτό το αγοράκι έχει ζήσει κάτι διαφορετικό αλλά και σκληρό. Ένα αγοράκι πολύ πιο μικρό μου..που θα ήθελε τέτοια ώρα να κοιμάται,να βλέπει παιδικά,να παίζει..η ζωή τον κάνει να ωριμάσει πριν την ώρα του. Αυτός είναι άντρας! Για μένα είναι το μικρό αντράκι της αγοράς..ελπίζω να σε ξανά δω..αν όχι,εύχομαι να περνάς καλά και να έχεις καλές δουλειές! Ρ*
Υ.Γ. Συνάντησα και μια άλλη περίπτωση με άλλο παιδί 13 χρονών.."Δεν μπορώ να έρθω μαζί σου θάλασσα γιατί πρέπει να πάω στα χωράφια να φροντίσω τα ζώα της οικογένειας" το άκουσα και τον έσφιξα στην αγκαλιά μου,μιας και αυτόν τον γνωρίζω..τελικά πήγε,ξέρεις γιατί? γιατί το άξιζε. Του έδωσε ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο,και χάρηκα και εγώ μαζί του.


Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

you're missing it


Μια τελευταία αγκαλιά,πόσο δύσκολο μου είναι..δεν θέλω να σε αφήσω,το ξέρω πως μακριά σου δεν θα είμαι το ίδιο ευτυχισμένη με πριν.Όσο νιώθω τα χέρια σου να με αγγίζουν,την ανάσα στον λαιμό μου και ακούω όσα μου ψιθύριζες τόσο περισσότερο λύγηζω και δεν λέω να ξεκολήσω από πάνω σου.Το ξέρω θα ξαναγυρήσω και θα σε βρω πάλι με μια ανοιχτή αγκαλιά,απλά θα μου λείψεις!Τώρα δεν θα έχω κανέναν να εκφράζω όσα νιώθω,κανέναν να μου λέει κάθε μέρα πως μαγαπάει..Όλα αυτά που ήταν στην καθημερηνότητα μου ήταν τα πιο όμορφα πράγματα σε όλη μου την ζωή.Θυμάσαι μικρέ που σου είχα πει πως θα σου έδειχνα ένα ωραίο τραγούδι όταν φτάσει η στιγμή που θέλω? Ναι, τώρα έφτασε..

Jason Walker - You're Missing It

It's cold again and I do not know what to do.
I need a friend,but all I really want is you.
Where have you been? I haven't seen you soon for so long.
I guess you're gone.
You're really gone.
So long ago you told me you'd never leave.
What do you know. Things have changed so suddenly.
Here I am. Ι αm moving on without you. Without you.
Now the years have passed us by
And I still do not know why
Before you tried.
You chose to quit.
So where are you tonight.
You could make everything alright.
But instead you're missing it.
You're missing it. All the things that I have done.
You're missing it. Everything I have become
You're missing it. You can never get it back. No you can't. You really can't.
There'll be a day when you wish you could go back.
When your mistakes will catch yup with where you're at.
Before you know all your chances will be gone.
They will be gone.

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

το ρολόι της ζωής

~Σαν κερί. Σαν να λιώνει σιγά σιγά, σαν να σβήνει η φωτιά. Έτσι χάνονται οι άνθρωποι που μας κρατούσαν συντροφιά. Ξέρουμε πως ήταν εκεί για μια στιγμή, πως είχε μια διαδικασία να φτάσουν μέχρι εκεί, με καθορισμένο το τέλος και στα δυο, ο αντίστροφος χρόνος πάντα είναι εδώ.
Είναι σαν να μας κυβερνά ένα μεγάλο ρολόι από την πρώτη μας ανάσα μέχρι να τελειώσει ο κύκλος. Το περίεργο είναι πως όσο και αν λέμε πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και εκτός που κανείς δεν το θυμάται στην καθημερινότητα του, και δεν κουβαλάμε τα ίδια ρολόγια..
Για άλλους ο χρόνος περιστρέφετε στο τέρμα γρήγορα,για άλλους αργά..ο καθένας σαν να έχει την στάση του, μόνο που κανείς δεν μπορεί να επιλέξει εκείνη που θέλει, όπως το κερί εξαρτάται από το πόσο θα το χρησιμοποιήσουμε για να τελειώσει έτσι και εμείς εξαρτιόμαστε από άλλα πράγματα..που κανείς δεν ξέρει ποιος τα καθορίζει, ναι εντάξει υπάρχει μια άποψη του "θεού" μα δεν γίνετε να πιστεύουμε όλοι ότι μας λένε..άραγε θα σιγουρευτούμε ποτέ πια δύναμη μας κυριαρχεί?
άραγε είμαστε ίσοι? εγώ πιστεύω πως όχι, όλοι είμαστε άνθρωποι ναι το δέχομαι,αλλά όχι ίσοι..ο καθένας αξίζει διαφορετικά πράγματα από την ζωή,άλλος περισσότερα άλλος λιγότερα κι όμως όλοι παλεύουμε για ένα σκοπό,για το καλύτερο. Το οποίο "καλύτερο" δεν είναι ίδιο για όλους.


~Μην ζητήσεις ποτέ κάτι αν πραγματικά δεν το θες, όλα σε αυτή την ζωή μοιράζονται και ίσως να υπάρχει ένας αριθμός μέχρι να τελειώσει ο κύκλος σου,επέλεξε σωστά αλλιώς τα όνειρα θα μείνουν για πάντα φυλακισμένα στο απέραντο μακρινό συννεφάκι.
Και ένα μικρό μυστικό, αν δεν πιστέψεις εσύ στα όνειρα σου δεν θα μπορέσεις να ταξιδέψεις κανέναν σε αυτά, ελπίζω μέχρι το τέλος του κύκλου του ρολογιού σε όσους διάβασαν αυτό το άρθρο εύχομαι να πραγματοποιήσουν όλα τα όνειρα τους!
Tumblr_m6pwjwfgdq1qz4d4bo1_500_large

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

ΔΕΝ δίνουν χρώμα στην ζωή μας τα χρώματα.

F80ddd22f2383bde409fa3de80ac07f2_large


Τόσα χρωματιστά φώτα τριγύρω μας και όμως κάποιες φορές όλα μας φαίνονται γκρίζα, τελικά δεν είναι τα χρώματα που μας δίνουν χρώμα στην ζωή, είναι ο τρόπος που βλέπει το μάτι μας το κάθε τι γύρω σε αυτόν τον πλανήτη.

"Τι εννοείς μάτι?"
Ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με τις καταστάσεις γύρω του και την εποχή που έχει περνάει.. νιώθει διαφορετικά, όλα αυτά μαζί δημιουργούν ένα κλίμα, είτε άσχημο είτε όμορφο. Ανάλογα το πως νιώθουμε βλέπουμε τα πάντα γύρω μας και αυτό αλλάζει συνεχώς είτε με την θέληση μας είτε όχι.
Για αυτό και έχουμε κάποιες στιγμές λύπης και κάποιες χαράς.

"Τι δίνει τελικά χρώμα στην ζωή μας?"
Σίγουρα όχι τα χρώματα,αφού όπως εξήγησα παραπάνω εξαρτάται από εμάς τους ίδιους η αξία των πραγματικών χρωμάτων. Πρώτα από όλα εμείς δίνουμε χρώμα στην ζωή μας, με τις πράξεις και τις επιλογές μας. Ακολουθούν οι γύρω μας, οι σχέσεις που έχουμε οικογενειακές/φιλικές/ερωτικές και τέλος η δύναμη και η υπομονή που έχουμε ώστε να αντεπεξέλθουμε στα προβλήματα που υπάρχουν και πάντα θα υπάρξουν.
Π.χ. Αν δεν έχω την υπομονή να περιμένω το καλό πράγμα που θέλω να γίνει και τα παρατήσω δεν θα είμαι το ίδιο ευχαριστημένη έτσι σιγά σιγά πέφτει η ψυχολογία, έτσι σβήνουν και τα χρώματα των φώτων και βλέπω τα πάντα γκρίζα.

Υ.Γ Έχεις την επιλογή να έχεις χρώμα στην ζωή σου αν πάρεις την ζωή στα χέρια σου και την χειριστείς όσο καλύτερα μπορείς.* Ένα μικρό μυστικό για να έχεις χρώμα στην ζωή σου είναι να βλέπεις την θετική πλευρά σε όλες τις καταστάσης και να το αντιμετοπίσεις με την πιο ισχυρεί λύση που αργά η γρήγορα θα βρεθεί μέχρι τότε χαμογέλα,βγες έξω και απόλαυσε όλα τα υπόληπα που έχτυσες τόσο καιρό.

Μην αφίσης ένα στραβό τούβλο να διαλήσει όλο το σπίτι;)