Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

μάχη

November. | via Tumblr

Και όπως έφευγες απόμεινε μονάχα η σκόνη και η μυρωδιά σου. Σκόνη στα αντικείμενα που άγγιζες,σκόνη στις ξεσκονισμένες αναμνήσεις μας, στις φωτογραφίες του μυαλού μας..
Μυρωδιά στα ρούχα που φορούσες,στα σεντόνια που ξενυχτούσες..λείπεις τα βράδια που με παρηγορούσες. Και όσο σκέφτομαι πως δεν σε αφήνουν να πετάξεις από το κελί αυτό,να ανταμώσουμε τα δυο,είσαι ήρωας..ο ήρωας μου. Και αν σπάσεις τα φτερά σου στην προσπάθεια,από την μάχη αυτή να μην ανησυχείς,να μην φοβάσαι πως θα φύγω μακριά σου όταν πια οι δρόμοι θα είναι ελεύθεροι. Θα μείνω εκεί,μαζί σου..να ζήσω την ελευθερία της ψυχής. Διψάω, διψάω για ζωή.
Με κρατάς, στην χούφτα σου μέσα με κρατάς. Ανοίγεις τις παλάμες σου να με κοιτάξεις και φοβάσαι πως θα με χάσεις,πως τώρα που έχω την ευκαιρία.. τα λόγια που είπα κάποτε τα ξέχασα.
Σε κοιτάζω με θαυμασμό, γονατίζω στα δυο σου χέρια σαν ευχαριστώ. Μένω καθισμένη σκίζοντας και τα δικά μου φτερά. Μου φωνάζεις, με φυσάς. Πέφτω και χαμογελώ. Πλησιάζω στο αφτί σου να σου εξομολογηθώ.."τώρα πετάω πιο ψηλά" 
Γυρίζεις το κεφάλι σου ξαφνικά,δακρύζεις τάχα κρυφά..γύρεις το κεφάλι σου στην ποδιά μου αργότερα και κλείνεις τα μάτια σου σφιχτά. Είσαι αδύναμος..κουράστηκες αρκετά,πολέμησες σκληρά. Θα σε φροντίσω, και όταν πια δυναμώσεις θα σε ακολουθήσω..για μια ακόμη μάχη. Αυτή την φορά πολεμώντας με τις δυνάμεις μας..ότι πιο δυνατό υπάρχει. Θα τα καταφέρουμε,όσο δύσκολο μονοπάτι συναντήσουμε, όσα θηρία μας χτυπήσουνε. Μαζί εμείς θα τα καταφέρουμε. 

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

αγάπη

"Αναρωτιόμουν ποια είσαι. Αναρωτιόμουν τι σκέφτεσαι" αποκρίθηκες χαμογελώντας. Ένιωσα αμήχανα, όχι γιατί περίμενες απάντηση, αλλά επειδή δεν ήξερα με ποιον τρόπο να απαντήσω. Ήξερα ότι το να πω μονάχα "είμαι η Ασημίνα", δεν θα ήταν αρκετό. Επίσης όσα σκεφτόμουν ήταν τόσα πολλά σαν σκηνές από διάφορες ταινίες,δεν θα μπορούσα να τα περιγράψω όλα όπως έπρεπε.
Κέρδισα χρόνο με μια ανάσα και ένα σύντομο χαμόγελο, "Τίποτα δεν σκέφτομαι". Έτσι απέφυγα αυτή την στιγμή, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα μέχρι που με έβαλε σε σκέψεις. Ξέρω ποια είμαι, όμως δεν ξέρω αν πρέπει να το μάθουν όλοι. Καλύτερα όχι,καλύτερα έτσι. Γιατί αλλάζουμε συνεχώς. Γιατί και εμείς οι ίδιοι μερικές φορές αμφιβάλουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Και όπως έδινες σώμα και ψυχή σε κάτι που αγαπάς,όπως ήσουν αφοσιωμένος..σε παρατηρούσα. Αισθανόμουν περήφανη που,η αγάπη δεν χάθηκε. Κάθε φορά που το διαπιστώνω γύρω μου, νιώθω όμορφα,νιώθω δυνατή!
Ακόμα και αν πεθαίνουν άνθρωποι ή φεύγουν μακριά, ο πλανήτης μας θα είναι όμορφος,ναι και χωρίς εμένα/εσένα οι δρόμοι θα είναι ίδιοι ,η φύση θα συνεχίσει να ανθίζει.. τα συναισθήματα είναι αυτά που αλλάζουν,που καταπατάει η ζωή. Φοβάμαι πως μια μέρα θα ερημώσει ο εσωτερικός μας κόσμος..για αυτό χαίρομαι που ακόμα μπορώ να ακούω τον χτύπο της αγάπης,είναι ζωντανή..είναι εδώ
Για αυτό είμαι ευτυχισμένη,όχι επειδή όλα τα βλέπω τέλεια..δεν είναι,(άσχετα ότι τίποτα ποτέ δεν είναι τέλειο),υπήρξα και καλύτερα. Όμως μπορώ να φτάσω ξανά αυτό το επίπεδο,δίνοντας πάλι τον καλύτερο μου εαυτό.
Δεν θέλω να βιαστώ, θέλω χρόνο και ας μην τον έχω,έστω για τελευταία φορά..να περπατήσω αργά,να σε κοιτάξω για ώρες ξανά, και όταν ξημερώσει να γύρω το χέρι μου στο πρόσωπο σου και να σε φιλήσω γλυκά. Να σου χαρίσω μια ακόμη στιγμή,για με θυμάσαι,για να χαμογελάς. Για να μάθεις και εσύ πως η αγάπη είναι ζωντανή. Μονάχα εμείς μπορούμε να την σκοτώσουμε, ο εγωισμός είναι εύκολος αντίπαλος για την αγάπη,ακόμα και αν προκαλεί σε πολλούς ανθρώπους κακό.
Όλα είμαστε εμείς. Ο καθένας μας ξεχωριστά.

November. | via Tumblr
P.S. You would never know,I will never show what I need from you.
You should only know that I will remember you forever..Wherever I am. Always.



Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

ζωή~ελευθερία


Heaven, you wear it inside..

Απόψε δεν σε ψάχνω. Απόψε ξέρω ότι είσαι καλά και ασφαλής..απόψε δεν με έχεις ανάγκη. Απόψε ψάχνω εμένα,ψάχνω την ζωή μου. Την ζωή που παραμέλησα. Την ζωή που μου έκλεψαν,την κατέστρεψαν και μου την παρέδωσαν σαν σκισμένο χαρτί στο χέρι. Και τι να την κάνεις την φωνή αν δεν μπορείς να μιλήσεις; Αν δεν μπορείς να φωνάξεις για να διεκδικήσεις αυτά που θες. Αφού σωπαίνεις και πνίγεις τις επιθυμίες σου με δικαιολογίες τι την θες την μιλιά; 
Τώρα ξεκινάνε τα δύσκολα. Τώρα πρέπει να δώσεις μάχη ..ξέρω πόσο δύσκολο είναι,την ίδια μάχη δίνουμε απλά αυτή την φορά είμαστε πιο αδύναμοι,είμαστε μόνοι. Ίσως γίνουμε ανεξάρτητοι, ίσως αποτύχουμε. Εμείς βάλαμε τους όρους. Και αφού είμαι μόνη πρέπει να κοιτάξω πως θα τα καταφέρω. Πως θα κερδίσω πίσω την ζωή μου. Σε έχω εξασφαλίσει εσένα,σε εμπιστεύομαι,θα τα πας περίφημα..μονάχα πρόσεχε..μετά την μάχη μην πιστέψεις πως όλα θα είναι ιδανικά. Ποτέ δεν θα είναι όλα,προσπαθούμε για τα περισσότερα..ποτέ για όλα. Και αφού τελείωσα μαζί σου ικανοποιητικά εκ μέρους μου,ψάχνω στην διαδρομή που βαδίζω τρόπους να με βοηθήσουν να πάω στην κορυφή του βουνού. Χαίρομαι που βρίσκω αυτούς τους τρόπους.  Μου κρατάνε σφιχτά ακόμα αυτό το χέρι. Σε αυτούς χρωστάω την συνέχεια..σε αυτούς θα αφοσιωθώ όσο προλαβαίνω μέχρι να πετάξουμε από το βουνό αυτό,μαζί τους θα ανοίξω τα φτερά μου και τότε είναι που θα αγγίξουμε κάθε ανεκπλήρωτο όνειρο. Τότε θα υπάρξει ελευθερία..χωρίς να μας κρατάει τίποτα πίσω ή να μας επιβάλει το μέλλον. Τότε,όταν θα μπορούμε να φτάσουμε όποιους στόχους ή όνειρα θέλουμε..τότε θα είμαστε ελεύθεροι,και όχι εγκλωβισμένοι σε περιορισμένες επιλογές. Αλλιώς ανθρωπάκο δεν είσαι ελεύθερος,είσαι μόνος..

Y.Σ. come fly with me.

(Έλενα,σε λατρεύω.)