Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

*23


Queen P.♛ | via Tumblr


Ο σφυγμός του χεριού σου μου έδειξε τις αδυναμίες σου,τους φόβους σου,τις ανάγκες τις οποίες πολεμάς και πνίγεις μέσα σου κάθε μέρα. Τις κρύβεις από όλους, προσπαθείς να τα αντιμετωπίσεις όλα μόνος. Αυτό σε πιέζει και ξεσπάς κάποιες στιγμές. Οι περιπτώσεις και οι δικαιολογίες είναι αφορμές.
Σε πρόδωσαν τα μάτια σου,το άγγιγμα σου. Δεν μπόρεσες να μου κρυφτείς..δεν μπόρεσες να με ξεγελάσεις,και ας μετά το μετάνιωσες που δεν προσπάθησες αρκετά,και ας κράτησε μόνο μια στιγμή. Μαζί μου ήσουν αληθινός,όχι απλά ειλικρινής το οποίο στο αναγνωρίζουν όλοι. Δεν μπορεί να το αμφισβήτηση κανείς,είναι το όπλο σου. Όμως τι σημασία έχει αν δεν ξέρεις να το χρησιμοποιείς; Τι σημασία έχει το ότι δείχνεις δυνατός πάντα ενώ υπάρχουν στιγμές που δεν αληθεύει; Συγκρούεται με την ειλικρίνεια και σε παγιδεύουν τα ανάμικτα συναισθήματα. 
Δεν είναι απαραίτητο να μιλήσεις ,τον βρήκες τον τρόπο μέσα από την σιωπή το προηγούμενο βράδυ. Απλά κοίτα βαθιά στα μάτια του κόσμου και θα νιώσουν,κοίτα πόσοι σε νοιάζονται. Και αν δεν έχεις την υπομονή για αυτό και δεν μπορέσεις ξανά, απλά τρέξε στην αγκαλιά τους,μην διστάσεις.  Όλα μετά θα ναι καλύτερα,στο υπόσχομαι. Μην τα προσπερνάς όσα σε βασανίζουν, να τα ξεπερνάς. Μπορείς.
Βρισκόμουν με έναν άνθρωπο που σου έμοιαζε πολύ αλλά έδειχνε τόσο διαφορετικός, ήταν η άλλη σου πλευρά. Η πλευρά που επιλέγεις να μην δείχνεις, όμως είναι πιο όμορφη. Φοβάσαι..ναι φοβάσαι,ακόμα και αν το αρνηθείς. Για αυτόν τον λόγο κρατάς μια απομακρυσμένη στάση. Γιατί όλοι όταν φοβόμαστε κάτι το αποφεύγουμε και δείχνουμε αδιαφορία μπροστά σε άλλα πρόσωπα. Έτσι είναι οι άνθρωποι,έτσι είναι η μάζα..νομίζω όμως πως είσαι μια από τις εξαιρέσεις,είσαι διαφορετικός, με βάση όσα μου έχεις δείξει,τα οποία πιστεύω..σε πιστεύω. Τότε που είναι η διαφορά σου,σε αυτή την περίπτωση; Ελπίζω να την δω κάποια στιγμή. Όπως είδα άλλα πράγματα με τον χρόνο.

Αποκοιμήθηκε δίπλα μου σαν μικρό παιδί το οποίο ήταν κουρασμένο μετά από ένα παιχνίδι στην γειτονιά. Με κρατούσε σαν να μου έλεγε μείνε λίγο ακόμα γιατί μετά θα πρέπει να ξανά σταθώ μόνος μου στα δυο μου πόδια,γιατί τώρα δεν με παρεξηγούν,θα μπορώ να κρυφτώ πάλι από τον πληθυσμό.
Ο τρόπος που με κοιτούσες μου έδωσε το κλειδί να δω το χάος μέσα σου, που παρουσιάζεις σαν παράδεισο. Μπόρεσα να καταλάβω τον τρόπο που σκέφτεσαι,μπόρεσα να δω τα στίγματα που σου έχουν αφήσει παλιότερα γεγονότα που προσπαθείς να επουλώσεις αλλά σε επηρεάζουν, και το σημαντικότερο τι είδος άνθρωπος είσαι. Για αυτό απλά χαμογελούσα όσο σε κοιτούσα:)


Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Άδειο δωμάτιο.

(1) Tumblr
Τι σημασία έχει όμως τι λες..αφού πλέον το δωμάτιο είναι άδειο,αφού πλέον κανείς δεν είναι εκεί να σε ακούσει,αφού δεν μπορείς να μοιραστείς με κανέναν τα συναισθήματα σου.
Τι τα έχεις και καθόλου; τι σημασία έχει; 
Προβληματίζεσαι.Τα τσαλακωμένα σεντόνια,η μυρωδιά στο μαξιλάρι και κάποιες υποσχέσεις,είναι τα μόνα που έμειναν να γεμίσουν το κενό σου και να ξύνουν το παρελθόν σου.
Κοιτάς από το παράθυρο περιμένοντας ένα όραμα να εμφανιστεί,αυτό είναι το μόνο που σε παρηγορεί. Με τον χρόνο οι κουρτίνες έχουν σκιστεί,από θυμό και εξαντλημένη υπομονή.
Όσο και αν φωνάξεις,όσα πράγματα και αν σπάσεις για να ξεσπάσεις..τι σημασία έχει; Η σιωπή δεν θα εξαφανιστεί,θα σε σέρνει στα πατώματα κάθε μέρα πιο πολύ. Αυτό είναι μόνο η αρχή,θα νιώσεις πως τρελαίνεσαι αφού θα προσπαθείς να φυτρώσεις "λουλούδια από τοίχους και πατώματα"..πάρε το απόφαση όσα αξίζουν χρειάζονται χρόνο και τρόπο. Αλλιώς πάρε μια "γλάστρα" και κορόιδεψε τον εαυτό σου πως τα κατάφερες. Όπως έκανες με τα όνειρα σου..τα αντικατάστησες για να σε διευκολύνουν, έλεγες εσύ..τα παράτησες, λέω εγώ..
Τώρα κοιτάς απέναντι την άδεια καρέκλα του δωματίου σου και μιλάς για ώρες.. δακρύζεις. Σου λείπει ένα χάδι,μια φωνή. Μετανιώνεις,μα τώρα τι σημασία έχει; και αν έχει απόδειξε το..με αγάπη.

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Φοβόταν.

Inspiration for artists from Wildfox Couture - I LOVE WILDFOX - Here's to you, Mary Robinson 
Φοβόταν πολλά,ακόμα και τα πιο απλά..Φοβόταν τις καταιγίδες τα βράδια και δεν μπορούσε να κοιμηθεί μόνο του,έβλεπε εφιάλτες και φώναζε. Ήθελε κάποιον δίπλα του,να νιώθει ασφάλεια.Φοβόταν αυτό το παιδί να περπατάει στα στενά,έτρεχε όταν αναγκαζόταν να περάσει. Φοβόταν τον ήχο των πυροτεχνημάτων και έκλεινε τα αυτιά του δυνατά. Προτιμούσε μόνο την εικονική τους ομορφιά,όπου έδιναν φως στο σκοτάδι. Τα κοιτούσε και τα μάτια έλαμπαν από χαρά..θα μπορούσε να κάθετε και να τα κοιτάει για ώρες,αφού και όταν τελείωναν έψαχνε με το βλέμμα του δεξιά και αριστερά μήπως εμφανιστεί άλλο ένα.Μεγάλωνε, και μαζί του μεγάλωναν και οι φόβοι του παιδιού, ή μάλλον του μικρού κοριτσιού.Άκουγε από όλους ότι πρέπει να προσέχει,κάθε βήμα που θα πράξει και αυτή προτίμησε να μην προχωρήσει βήμα,φοβόταν ότι θα κάνει λάθη, όμως δεν ήξερε πως ήδη έκανε το πιο μεγάλο.  Όλα τριγύρω άλλαζαν,όλα εκτός εκείνη. Προχωρούσε σιωπηλή παρακολουθώντας τον κόσμο γύρω της..απλά κοιτούσε καταστάσεις που τύχαιναν να βρεθούν μπροστά της  και λίγα λεπτά αργότερα έφευγε. Δεν μιλούσε,δεν σχολίαζε, απλά σκεφτόταν.. για αυτό πολλές φορές την έβρισκες αφηρημένη. Λες και δεν υπήρχε ποτέ αυτό το κορίτσι στον δικό μας κόσμο,συνέχεια ταξίδευε αλλού και χανόταν στις σκέψεις,σαν να την απασχολούσαν διάφορα.Κανείς δεν ήξερε τι σκεφτόταν, κανείς δεν νοιάστηκε κιόλας να μάθει.

Άρα πως να κρίνουμε αν ήθελε να σωπάσει ή απλά αναγκάστηκε.


Υ.Σ. Ελπίζω να έχω καλά αποτελέσματα:)