ο περαστικός♥

Ήσουν περαστικός.
Ένας άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι που βλέπουμε στον δρόμο, έτσι πίστευα μέχρι χθες δηλαδή. 
Περπατούσες κρατώντας κάποια πράγματα στα χέρια που έπρεπε να μεταφέρεις από το αυτοκίνητο. Μόλις είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο και πηγαίναμε να περάσουμε καλά μια ακόμα μέρα από το όμορφο καλοκαίρι με κάποιους γνωστούς της μαμάς μου. Μόλις με κοίταξες, πάγωσα. Αυτά τα όμορφα μάτια που με κοίταξαν με αυτόν τον γλυκό τρόπο ήθελα να με κοιτάνε πάντα. Κοιταζόμασταν στα μάτια όσο περισσότερο μπορούσαμε, σαν να ήθελες να μου μιλήσεις, να μου πεις κάτι μα δεν μπορούσες. Έπρεπε να χωριστούν οι δρόμοι που μας έφεραν μαζί εκείνη την στιγμή. Έπρεπε μα δεν το θέλαμε. Με κοίταξες μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο με την άκρη του ματιού σου.
Δεν ξέχασα αυτά τα μάτια, αυτό το γλυκό πρόσωπο. Ύστερα προσπάθησα να περάσω όσο γίνεται καλύτερα, παίζοντας με το νερό από τις μικρές και μεγάλες πισίνες, στην 'χώρα του νερού'. Κάποια στιγμή κουράστηκα, πήγα και κάθισα με τους 'μεγάλους' και συνέχεια σκεφτόμουν αυτά τα μάτια, που καρπώθηκαν στο μυαλό μου, ήταν τόσο όμορφα πραγματικά! 
Κάποια στιγμή κοιτούσα τους ανθρώπους από μπροστά μου που περνούσαν και αναρωτιόμουν γιατί αυτοί εδώ δεν με ένοιαζε καθόλου που έφευγαν, ενώ εκείνος ο περαστικός με έκανε να θέλω τόσο να μείνει μαζί μου λίγο ακόμα, πριν φύγει μακριά ξανά.
Το βλέμμα μου ξαφνικά γύρισε προς τα αριστερά, και ναι! Ήταν αυτός εκεί.. με κοιτούσε ασταμάτητα μες στα μάτια και προχωρούσε σιγά σιγά από μπροστά μου, σαν να μου έλεγε πως με έψαχνε. Τον κοιτούσα ξανά μες στα γαλανά του μάτια και χανόμουν, ήθελα να του φωνάξω 'μην φύγεις'! Πήρε κάποια πράγματα και έφτασε η ώρα που έφευγε με το πούλμαν, ξανά πέρασε από μπροστά μου, αυτή την φορά, σέρνοντας τα πόδια του με το ζόρι, γιατί ήθελε να μείνει όμως δεν γινόταν.
Με κοίταξε λοιπόν για τελευταία φορά και μου χαμογέλασε, του χαμογέλασα και εγώ και έσκυψα το κεφάλι μου ώστε να σβήσω από την μνήμη μου πως έφυγε, ήθελα να πιστεύω πως θα μείνει πάντα εδώ. 
Έτσι λοιπόν είπαμε το πιο όμορφο καλημέρα και το πιο όμορφο αντίο, χωρίς λόγια, με τα μάτια. Χωρίς να γνωριζόμαστε καθόλου, ούτε καν το όνομα δεν ξέρει ο ένας του άλλου. 
Απλά έχω το βλέμμα και τα μάτια του για αναμνήσεις, και μου φτάνει μπορώ να πω, γιατί δεν θα τον ξανά δω, οπότε μου φτάνει που τον συνάντησα μια φορά στην ζωή τυχαία.


Θα σε θυμάμαι μικρέ. Να προσέχεις και να είσαι καλά, εκεί που είσαι!♥
14.08.2011
[έτσι αποφάσισα να σου δώσω κάτι δικό μου, ένα άρθρο, που δεν θα δεις ποτέ!]
http://www.youtube.com/watch?v=w6KYjytwr1w