Μια καρδιά αντέχει πολλά.
Κάποιες πληγές αναγκαστικά πρέπει να τις κρύβουμε και να λέμε πως είμαστε καλά.
Κάποιες δεν μπορούμε, ο πόνος είναι εμφανές και η θλίψη βγαίνει προς τα έξω.
Μέσα από τα μάτια μας, από τα λόγια που κόβονται στην μέση για μια βαθιά ανάσα, από τα δάκρυα που στέγνωσαν στο πρόσωπο και τα χείλια που τρέμουν κάθε φορά που σε ρωτάνε 'πως είσαι?'
και ΠΡΕΠΕΙ να πεις πως είσαι καλά.
Προσπαθούν να βοηθήσουν κάποια άτομα γύρω μας,
μα δεν σημαίνει πως πάντα το πετυχαίνουν.
Δεν μπορούν τα πάντα να σου αλλάξουν την διάθεση μας από το ένα λεπτό στο άλλο και κάτι που επηρεάζει όλη μας την ζωή ιδικά.
Μερικές φορές το μέσα μας είναι πιο δυνατό από κάθε άλλο.
Τότε καταλαβαίνουμε πως η ζωή μας εξαρτάται από εκεί μέσα, από τα συναισθήματα μας.
Πως τον πόνο και την χαρά δεν την οδηγούμε μόνο εμείς.
Μια καρδιά για να σπάσει πρέπει να ήταν ενωμένη.
Μα για να πονέσει κιόλας πρέπει να θελήσει κάτι.
Δεν πονάμε για κάτι που δεν μας ενδιαφέρει.
Ο πόνος είναι σαν να πεθαίνει ο μισός σου εαυτός, σαν να πεθαίνει το μέσα σου και να μένει μόνο η εμφάνιση της εικόνας.
Τα φαινόμενα απατούν που λέμε!
Η χαρά πάλι είναι η ολοκλήρωση που μπορείς να έχεις.
Το θέμα με αυτά είναι πως τους άλλους ΙΣΩΣ τους ξεγελάσεις, μα τον εαυτό σου?
Ξέρεις πως νιώθεις και δεν χωράνε ψέματα.
Πονάς.
Δεν είναι όλα τέλεια, λογικό.
Και εγώ πονάω όπως και εσύ.
Εγώ για διαφορετικούς λόγους όμως, και όμως με νιώθεις, το ξέρω.
Δεν είσαι εδώ άσκοπα, δεν θα σπαταλούσες χρόνο αν δεν το ήθελες.
Το έκανες όμως.
Δεν είναι για μένα όχι.
Είναι για αυτά εκεί μέσα μας.
Για ένα κόκκινο κουτί που μας παραμύθια σαν για το σχήμα της.
ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ.
Και φαίνεται ίδια σε όλους τους ανθρώπους, μα δεν είναι.
Η κάθε μια, έχει κάτι διαφορετικό!
Κανείς δεν ξέρει αν ο πόνος τελειώνει για κάποιους.
Και αν τελειώσει, μένουν σημάδια χαραγμένα.
Δεν είναι όλες οι πληγές μικρές,είναι αλήθεια.
Όμως αν βρούμε το σωστό φάρμακο όλα θα πάνε καλά,ψάξε, μην αφήσεις την πληγεί να μεγαλώσει.
Θα πονάς εσύ και όσοι σε νοιάζονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου