Όλοι ξαφνικά πιστεύουν πως δεν ξεχάστηκαν όλα αυτά και όμως αν όχι όλοι οι περισσότεροι μείνανε στις λέξεις,κάποιος να νιώθει όλα όσα λέει υπάρχει? Και αν ναι που είναι, ψάχνω να τον βρω.
Μονάχα αυτός θα καταλάβει , μονάχα αυτός δεν θα παρεξηγήσει τα δάκρυα μου που θα κυλάνε χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο από τα μάτια μου.Μονάχα αυτός δεν θα γελάσει με την θλίψη στο βλέμμα μου και θα συντροφεύει την μοναξιά μου με την ύπαρξη του. Θέλω τόσο μια αγκαλιά, μια αγκαλιά εντελώς διαφορετική από τις υπόλοιπες, μια τόσο δυνατή που να με κάνει να σιγουρευτώ πως όντος εδώ ζω δεν βλέπω κάποιο κακό εφιάλτη, κάποιο κακό όνειρο. Όλα τα όνειρα μου ως τώρα ήταν όμορφα μπροστά σε αυτό που υποχρεωτικά έπρεπε να αντιμετωπίσω. Τόσες φορές κρατήθηκα, τόσες φορές προσπάθησα να αλλάξω όλα όσα φαίνονται άσχημα στα μάτια των ανθρώπων και κυρίως στα παιδιά λέγοντας 'όλα είναι στο χέρι μας, την ζωή την καθοδηγούμε εμείς και κάθε εμπόδιο για καλό' και τώρα ξεσπώ γιατί παλεύω να ξεχάσω πως πίστευα σε ένα ψέμα. Κουράστηκα. Ναι κουράστηκα και ας είναι ακόμα νωρίς, δεν έχω δύναμη να αντιμετωπίσω κάτι χειρότερο από την ζωή, δεν έχω το κουράγιο, την υπομονή και το χειρότερο είναι πως δεν έχω άλλη επιλογή. Δεν ξέρω τι θα κάνω πως θα καταφέρω να αλλάξω αυτό που θέλω αλλά θα το κάνω, δεν θα τα παρατήσω, θα προσπαθήσω με ότι έχει μείνει πια, ακόμα και την σιωπή, την μοναξιά, τις αναμνήσεις..θα κάνω κάτι το διαφορετικό, τουλάχιστον θα είμαι αληθινή ως το τέλος του ονείρου μου.
Δεν φοβάμαι να δώσω τα πάντα για ένα τίποτα, θα ξέρω πως άξιζε. Ακόμα και αν αυτό με αποτελειώσει και μείνω στο κενό για κάποιους εγώ θα είμαι περήφανη γιατί έκανα ότι ένιωσα σε αντίθεση με άλλους που κάνουν πράγματα για να έχουν απλά το κεφάλι ψηλά, σκέφτονται την εικόνα τους προς τους άλλους και όταν έρχονται αντιμέτωπη με τον εαυτό τους που εκεί δεν χωράνε ψέματα απλά δεν δίνουν σημασία ή δικαιολογούνται άσκοπα! Μου την έχει δώσει όλο αυτό. Απορώ πως έχουν το θράσος να σε κοιτούν στα μάτια όταν σου λένε κάτι που απλά μοιάζει σαν αλήθεια, μα δεν είναι. Απορώ πως κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους και αν ποτέ το σκέφτηκαν καλά. Δεν με πειράζει τόσο αυτό, απλά δεν ξέρω τι να πιστέψω, τι είναι αλήθεια και τι παραμύθια, δεν έχουν διαφορά αυτές οι δυο λέξης πλέον και νευριάζω,στεναχωριέμαι ταυτόχρονα. Θέλω να δείξω απλά πως δεν είναι όλα όπως φαίνονται.
Δεν θα ήταν ωραία να είχαμε όλοι ανθρώπους που μας νοιάζονται πραγματικά? Όμως για να έχεις πρέπει να είσαι ένας από αυτούς, ο εαυτός σου!
Μέχρι να αλλάξει αυτό κάποιοι άνθρωποι δεν θα είναι ευτυχισμένοι ζώντας ένα παραμύθι στην πραγματικότητα, τουλάχιστον όχι το συγκεκριμένο παραμύθι, και το πρώτο άτομο θα είμαι εγώ.
Το μόνο που θα ζω αληθινά στην ζωή θα είναι κάποιες στιγμές με κάποιους πραγματικούς ανθρώπους! ♥
http://www.youtube.com/watch?v=LrJM4R40lWY&NR=1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου