Νωρίς για μεγάλα λόγια.

Σε φοβίζουν τα μεγάλα λόγια είχες πει. Λόγια που λέγονται 'νωρίς'. Λόγια που ξεθωριάζουν με τον χρόνο. Μα,τι και αν μετάνιωσα για λόγια που δεν πρόλαβα να πω; Για λόγια που θα έκαναν κάποιον έστω για ένα λεπτό να χαμογελάσει, ή έστω να καταλάβει; Φοβάμαι μη φοβηθείς.
Όμως είσαι πάντα εκεί, σε κάθε στάση να με περιμένεις ως το πρωί, σε κάθε μέρα η νύχτα με βροχή, σε κάθε ανούσια,δύσκολη η όμορφη στιγμή. Και αν είναι νωρίς για λόγια,γιατί δεν είναι νωρίς για πράξεις; Γιατί γνωρίζεις ότι με αυτές τις λίγες πράξεις κάνεις κάποιον να νιώσει όμορφα. Γιατί γνωρίζεις πως να με κάνεις να χαμογελάω για περισσότερο από ένα λεπτό. Και συνεχίζεις..
Μα αν σχολιάσω,αν βγάλω φωνή είναι 'νωρίς'. Πότε είναι νωρίς και πότε αργά τελικά; Νομίζω εμείς το ορίζουμε κάθε φορά.
Μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι με σταματάς για να μην χαλάσει η μαγεία. Οι λέξεις σκοτώνουν την μαγεία, είναι απειλή, μα και ομορφιά ταυτόχρονα όταν ξεστομίσεις από μέσα σου πεταλούδες. Πεταλούδες που πετάνε μέσα σου και σε παίρνουν μαζί τους. Και πετάς,πετάς τριγύρω..στον εσωτερικό του κόσμο . Αναζητάς να μείνεις όσο πιο πολύ γίνεται,είναι όμορφα εκεί.

Τα βλέπεις εκείνα τα περιστέρια;
Μας κοιτάνε περίεργα.
Αναρωτιούνται τι είναι το ανθρώπινο είδος.
Είσαι άνθρωπος μα δεν μπορείς ούτε εσύ να δώσεις απάντηση.
Τι είμαστε τελικά, ένας σκελετός η μια ψυχή αγγέλου;
Ή μήπως και τα δύο;
Ή μήπως τίποτα από τα δύο.
Σιωπάς.

Είναι όμορφα απόψε.
Είναι πιο σκοτεινά από ποτέ.
Έχει κρύο.
Μα είναι όμορφα απόψε.
Θα με κοιτάς από μακριά.
Δεν θα με πάρεις αγκαλιά.
Μα είναι όμορφα απόψε.
Θα είσαι εδώ.
Δηλαδή εκεί.
Αλλά κάπου κοντά.

Έναν τίτλο.

Περπατούσαμε σιωπηλοί χαζεύοντας το δάσος που διασχίζαμε αργά. Έβγαλε την φωτογραφική μηχανή από την τσάντα του και άρχισε να με βγάζει φωτογραφίες, μου έλεγε να χαμογελάω σε κάθε φωτογραφία και ύστερα έβαλε στην θήκη την φωτογραφική μηχανή. Σταμάτησα αυτόματα να χαμογελάω και μου φώναξε "σκέψου πως τα μάτια μου είναι φωτογραφική μηχανή, με περισσότερη χωρητική μνήμη..συνέχισε να χαμογελάς σε παρακαλώ" Ξαφνιάστηκα,αρχικά νόμιζα πως ήταν παράλογος μα όσο τα λεπτά περνούσαν τον ένιωθα όλο και πιο κοντά μου, και όσο τα χείλι του σχημάτιζαν το χαμόγελο του, τα χείλι μου έκαναν το ίδιο.

Ξαπλώσαμε για λίγο στο γρασίδι κοιτώντας τον ουρανό. Ένιωθα ασφάλεια κρατώντας μου το χέρι, έτσι αφέθηκα και αποκοιμήθηκα.. 

Όταν ξύπνησα το μόνο που είχε μείνει ήταν ένα κομμάτι χαρτί στο χέρι μου με έναν τίτλο, τίτλο βιβλίου. Πήγα και το αγόρασα αμέσως κλαίγοντας που είχε χαθεί, μου είχε πει πως όταν φεύγει δεν ξανά γυρνάει. Το βιβλίο ήταν ήδη στα χέρια μου, με τον τίτλο "καινούργια γη". 

Δεν το άφηνα από τα χέρια μου, το διάβασα παντού, λεωφορεία,τρένα,δρόμους,καφετέριες.. Το τέλος έφτανε σύντομα.

Μέχρι που ένα πρωί στης 6 η ώρα το πρωί βρισκόμουν στην τελευταία πρόταση.. Έκλεισα το βιβλίο βιαστικά,το κράτησα αγκαλιά και κλαίγοντας χαμογελούσα ταυτόχρονα. Έπρεπε να συνεχίσω να χαμογελάω, γιατί έβλεπα τα μάτια του στις αναμνήσεις μας. 

Τότε άρχισε μια καινούργια μέρα, καινούργια εποχή, μια καινούργια γη και ψυχή.

Σκοτεινό στενό.

Με εκείνη την γλυκιά φωνή της μάνας μεγάλωσα, με εκείνη την χαμηλή,φοβισμένη φωνή... "Nα μην πλησιάζεις εκεί". Χρησιμοποιούσε το μην, να με προστατέψει, ή ίσως να προστατέψει τους φόβους της. Να με κρατήσει μακριά από εκείνο το σκοτεινό στενό, να με έχει δίπλα της κάθε λεπτό. Ξυπνούσε τα βράδια τρέμοντας από αγωνία να με δει,να με αισθανθεί ..αγωνία μήπως δεν με βρει..πως μεγαλώνοντας η περιέργεια να είχε μείνει σταθερή;. Ένα από εκείνα τα βράδια ψάχνοντας τα σεντόνια βρήκε μια τελευταία αναπνοή. Οι ανάσες μου σε εκείνο το στενό λιγόστεψαν, τα βήματα προς τα εκεί πολλαπλασιάστηκαν. Οι άνθρωποι εκεί, σιωπηλοί. Τα λόγια δεν είχαν θέση σε εκείνη την ζωή. Μονάχα καπνός τριγύρω και που και που ένα βλέμμα στα παλιά, εκεί που έβλεπες από το σκοτεινό στενό το φως να χάνετε καθημερινά. 

Κάποιες νύχτες ήταν ήσυχα την άκουγα να με νανουρίζει, άλλες πάλι την άκουγα να κλαίει..Ξυπνούσα να την ησυχάσω μα στεκόταν μακριά..στο μονοπάτι με το φως. Στην προσπάθεια να σηκωθώ, να την αγγίξω όλο απομακρυνόταν, σαν κεραυνός..τόσο εμφανής και μακρινή. Τα κορμί μου αδύναμο να σταθώ.."σ'αγαπώ" της φώναζα και χανόμουν στο κενό. Χανόταν και αυτή, αυτή η μορφή, που έβλεπα τον καπνό  να την δημιουργεί..

Ανοίγω τα φτερά μου,μητέρα.

Ποιον δρόμο να ακολουθήσω. Ποιο μονοπάτι είναι σωστό, ποιο λάθος. Ποια αγκαλιά ασφαλής και ποια επικίνδυνη. Ένα βλέμμα βαθύ στο πλήθος ψάχνω. Σαν εκείνο πίσω από μια φωτιά να με κοιτά επίμονα. Βρίσκομαι στο κέντρο ενός κύκλου, τεράστιου κύκλου, φωνάζω μα κανείς δεν με ακούει. Μήπως δεν έχω φωνή; Μήπως δεν έχουν συνείδηση; 

Χαμήλωσε ο ήλιος, γονατίζω στην άσφαλτο. Νιώθω πόνο μα πιέζω τον εαυτό μου. Ουρλιάζω. Κανείς δεν με κοιτά, δεν με βοηθά. Με αναγκάζουν να με πονέσω, να προσπαθήσω. Ραγίζει η πλάτη μου, αρχίζουν τα σημάδια μου. Ανοίγω τα φτερά μου.

Με αυτά πρέπει να πετάξω μακριά από τον κύκλο, να ταξιδέψω,να ζήσω, μα πρέπει πρώτα να πονέσω,να φροντίζω τον εαυτό μου, να δώσω δύναμη στα φτερά μου, να με πάνε ψηλά. 

Παλιά φάνταζε παραμύθι της γλυκιάς μητέρας, θα μεγαλώσεις έλεγε, θα ανοίξεις τα φτερά σου και το μονοπάτι αυτό σου φαινόταν μακρύ για χρόνια, νόμιζες ότι ήταν ατελείωτα χρόνια όμως η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει ήδη. Δεν κοιτούσα τον χρόνο, έτρεχα,βιάστηκα, δεν προετοιμάστηκα. Ακόμα σε χρειάζομαι. Εσύ μου έδωσες φτερά,εσύ γλυκιά γυναίκα για να πετάω μακριά από κάθε κίνδυνο, για να με προστατεύεις με τον τρόπο σου είτε είμαι κοντά σου είτε όχι. Καιρό καθόμουν κρυμμένη κάτω από τα δικά σου φτερά, προστατεύοντας με την δύναμη σου δυο παιδιά και τον εαυτό σου ταυτόχρονα. Μου χάρισες και άλλη μια ψυχή, να μην νιώθω μόνη στην ζεστή σου αγκαλιά, να έχω δυο ζωές μέσα από την δικιά σου,την δικιά μου και  ενός άγγελου, του Άγγελου.

Πετάω μητέρα, ακόμα βλέπω την ανησυχία στο βλέμμα σου από ψηλά..φοβάσαι μην με σημαδέψουν, μην με πονέσουν,μην πέσω. Μην φοβάσαι μητέρα,με δίδαξες πολύ καλά. Έκανες όμορφη δουλειά,μου έδωσες τα πάντα, δύναμη,υπομονή,επιμονή. Είμαι περήφανη.  

Σ'αγαπώ:)

Ερωτευμένη τρελή-τρελή ερωτευμένη.

Πήγαινε στο ίδιο παγκάκι κάθε πρωί. Σαν αυτό να ήταν μια αφορμή. 
Εκεί κοντά, ανάμεσα στα τόσα μαγαζιά, δούλευε και εκείνος. Τον κοιτούσε κρυφά,συχνά. Εκείνος δεν την είχε προσέξει, σαν κοπέλα, μόνο σαν μια απλή πωλήτρια που ήθελε να βγάλει λίγα χρήματα,να επιβιώσει. Δεν είχε προσέξει πως όταν την κοιτούσε,εκείνη άλλαζε πλευρά από ντροπή. Ντροπή όμως γιατί; Ντροπή να αισθάνεσαι; Ένιωθε ντροπή να τον κοιτάει στα μάτια,χαμήλωνε το βλέμμα της. Σαν κατώτερη. Ίσως φοβόταν τι θα πει ο κόσμος. Ήταν σαν σκιά, μια σκιά που τον παρακολουθούσε καθημερινά, παρακολουθούσε κάθε του κίνηση. Που και που χαμογελούσε. Κανείς δεν ήξερε γιατί. Κανείς δεν κατάλαβε τον λόγο. 
Και κάθε φορά που έπρεπε να μαζέψει τα λουλούδια της στο τέλος της μέρας και να φύγει, λυπόταν που έπρεπε να τον αποχωριστεί, λυπόταν που δεν μπορούσε να του το πει. Ο μεγαλύτερος της φόβος την ξημέρωνε κάθε αυγή, ο φόβος ότι δεν θα τον ξανά δει. Βιαζόταν να πάει να τον αντικρίσει μια ακόμη παραπάνω στιγμή. Έτρεχε στους δρόμους κάθε πρωί. Ήταν η ερωτευμένη τρελή ή η τρελή ερωτευμένη.  
Και όταν δεν πουλούσε τίποτα κάποιες μέρες, δεν την ένοιαζε, έφευγε χαμογελαστή. Χαρούμενη που τον είδε. Οι μέρες περνούσαν, τα λουλούδια άρχισαν να ξεραίνονται όλο και περισσότερα. Δεν πουλούσε σε αυτό το σημείο πια, έπρεπε να αλλάξει μέρος. Δάκρυσε. Αναρωτιόταν που θα πήγαινε το επόμενο πρωί, χωρίς εκείνον δίπλα της, χωρίς να ακούει τις ανάσες του. Χωρίς τίποτα. Μονάχα λίγα λουλούδια ,όπου κάποια μάτωναν τα χέρια της.  Ίσως και κάποιες πεταλούδες που ακουμπούσαν για μια στιγμή στα λουλούδια της. Ήταν οι μόνες φίλες της. Με πια αφορμή θα πήγαινε να τον ξανά δει. Με πια αφορμή θα την πλησίαζαν οι πεταλούδες. Φοβόταν πως έχανε όσα είχε. Ο κρίκος ήταν τα λουλούδια. Χωρίς λουλούδια ήταν σαν χωρίς αναπνοή. 
Το επόμενο πρωί λουλούδια δεν υπήρχαν, ένιωθε πως έχανε τις δυνάμεις της. Χρειαζόταν να τον δει. Έπεσε κάτω σχεδόν λιπόθυμη. Βρισκόταν εκεί για αρκετή ώρα..μόνη. Όταν ξαφνικά πεταλούδες μπήκαν από το μπαλκόνι, απλώθηκαν παντού πάνω της. Ήρθαν οι φίλες τις, να την βοηθήσουν.  Την σήκωσαν με όλη την δύναμη που διαθέτουν τα φτερά μιας πεταλούδας και την έβγαλαν από το σπίτι, την ταξίδεψαν  στον ουρανό και την άφησαν στο ίδιο εκείνο παγκάκι. 
Εκείνος την πλησίασε,τρομαγμένος που ήταν λιπόθυμη. Μα όσο την κοιτούσε τόσο πιο όμορφη του φαινόταν. Μόλις την άγγιξε στο μάγουλο,εκείνη ανατρίχιασε, ξύπνησε. Τον κοίταξε έκπληκτη. Κοίταξε γύρω της, πεταλούδες παντού και μπροστά της εκείνος κρατώντας ένα λουλούδι που του χάρισε μια πεταλούδα. Τέντωσε το χέρι του και της το έδωσε. Ένα μεγάλο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο της. Χωρίς κανέναν φόβο. 

Μια παράσταση η ζωή σου.

Μια παράσταση είναι η ζωή, και εσύ είσαι ο σκηνοθέτης. Στέκεσαι απέναντι από μια άδεια σκηνή που σιγά σιγά πληθαίνει. Προσπαθείς να φτιάξεις σκηνές που σου αρέσουν,δοκιμάζεις ανθρώπους,χρώματα,συναισθήματα. 
Κάποιοι επεμβαίνουν και σε παρασέρνουν. Τους εμπιστεύεσαι ώστε να γεμίσουν την σκηνή σου ζωντάνια..κάποιοι δεν τα καταφέρνουν,σε απογοητεύουν. 
Θα περάσουν αρκετοί ηθοποιοί,πρόσεχε. Αυτή είναι η διαφορά από μια θεατρική παράσταση και την ζωή,η ψευτιά. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα:).
Έρχονται και φεύγουν πολλοί άνθρωποι από τις σκηνές σου,κάποιοι απλά στέκονται για λίγο και φεύγουν,κάποιοι επιλέγουν να ενώσετε τις σκηνές σας,τις δυνάμεις σας. 'Η ίσως να σου κλέψουν την παράσταση. 
Θυμάσαι κάποιες σκηνές πιο έντονα,αυτές που σου άρεσαν πολύ,και αυτές που δεν σου άρεσαν καθόλου,οι αναμνήσεις. Αυτές μένουν στην μνήμη σου. Αυτά είναι παζλ της ζωής σου,οι αναμνήσεις.
Φτιάξε αυτή την παράσταση όσο μπορείς καλύτερα,έχεις το πάνω χέρι. Μπορείς να αλλάξεις ότι δεν σου αρέσει,αρκεί να το θες και να μην ακούς καμιά απελπιστική φωνή από την σκηνή. Θα σου πουν πολλά,ο καθένας ότι θέλει ή τον συμφέρει ώστε να γίνει η δικιά του η σκηνή/ζωή καλύτερη,ευκολότερη. Λίγοι ή ίσως κανείς θα σου δώσει την κατάλληλη συμβουλή,χωρίς να υπολογίσει τον εαυτό του. 
Καλή τύχη. Θα στέκομαι από κάτω να παρακολουθώ με αγωνία την παράσταση σου. Κάνε την όμορφη,να χαμογελάσουμε μαζί στο τέλος.

Περιπλάνηση.

Με θυμάσαι; Χθες ήμουν εκεί,ήσουν και εσύ. Τι πήγε λάθος; Κάτι πήγε λάθος. Κοφτές οι ανάσες μας,μικρές οι φράσεις μας. Έχουμε να πούμε πολλά,όμως και ταυτόχρονα εκείνη την στιγμή τίποτα. Ψάχνουμε μια αφορμή,μια λέξη,μια κατάλληλη λέξη να επιβιώσει μια σύντομη συζήτηση. 
Μοιάζει ασήμαντη, μα τόσο σημαντική επίσης. Κουνάω τα πόδια μου από το παγκάκι σαν μικρό παιδί. Δεν το ελέγχο, είναι η αγωνία. Αγωνία για το μετά,για το αν θα υπάρξει μετά. Ένα ακόμη λεπτό χάρισε μου μετά.  Για αυτό σε κοιτώ ως το τέλος, γιατί δεν ξέρω μετά. Και ας φαίνομαι χαζή. Και ας φαίνεται ότι σπαταλάω χρόνο ήδη. Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν θέλει να μάθει τον αληθινό λόγο. 
Δεν είναι το άγγιγμα στο κορμί αυτό που σε αγγίζει. Είναι η ματιά πριν φύγεις,είναι το χαμόγελο που αποκτάς εξαιτίας μου για ένα λεπτό. Αυτό το ένα λεπτό στα τόσα χρόνια της ζωής σου,μοιάζει ασήμαντο. Θα ξεχαστεί. Όμως τα δικά σου λίγα λεπτά που μου χάρισες,έχουν πάρει ήδη μια θέση και για το μέλλον. Περιπλάνηση είναι όλα, οι απλές φράσεις είναι περιπλάνηση για να οδηγήσει στο άκουσμα μιας λέξη. Το άγγιγμα,μια περιπλάνηση και αυτή για ένα φιλί. Τα μάτια σου με οδηγούν να κοιτάξω ψηλά,περιπλάνηση να με δεις να χαζεύω.. Και το παιχνίδι συνεχίζει. Χωρίς λόγο η απάντηση στο γιατί. Για ικανοποίηση μιας μικρής μας πληγής. 
Τώρα με θυμήθηκες; Δεν πειράζει αν όχι. Θα με συνηθίσεις. Θα μείνω εδώ, ίσως όχι για πάντα,δεν υπάρχει το πάντα αλλά όσο μπορώ. Εδώ προσδιορίζοντας την ζωή σου, όχι τον τόπο της ύπαρξις σου. Περιπλάνηση ήταν και αυτό. Γεια,σε χαιρετώ, περιμένω μια απάντηση..μην το αφήνεις κενό. 

Μην μ'αφήνεις.

Δεν ήθελες να έρθω μαζί σου και ας σε παρακάλεσα..είπες πως είμαι πολύ γλυκιά για τους δρόμους,πως δεν θα τα καταφέρω,πως θα πεθάνω σαν πεταλούδα σε γυαλί. Δεν σε κατάλαβα..δεν κατάλαβα τον κίνδυνο που να περιγράψεις προσπαθούσες με απλά λόγια σε ένα παιδί. Ήμουν ακόμα παιδί, εσύ μεγάλωσες από τους δρόμους,από την ζωή. Ένιωσα ασφάλεια δίπλα σου και αυτό μου ήταν αρκετό για να σε ακολουθήσω,να φύγω. Δεν υπολόγιζα τίποτα άλλο. Κανέναν κίνδυνο,καμιά απειλή,κανένα πρόβλημα,μονάχα εγώ...και εσύ.
Σαν να ένιωθα περισσότερο ότι κινδυνεύω αφού θα μείνω πίσω, μόνη. Μην μ'αφήνεις ψιθύριζα συνεχώς και όλο απομακρυνόσουν. Φοβάμαι.
Μια αγκαλιά ακόμη, φώναξα και έτρεξα κατά πάνω σου..σκεφτόμουν πως ίσως να μην σε ξανά δω. Γιατί όπως έλεγες,οι δρόμοι έχουν λακκούβες,και κάποιες είναι πιο βαθιές.

Dance

Can anybody say that it was just a dream? who? why? And if somebody can say it, I can not accept it. I saw it,I felt it. Nobody can  destroy this sweet memory. Nobody can take it from me so easy.It's part of my life. You are part of my life..or at least you were. 
Catch me, catch me I will fall. As I dance with closed eyes I feel that I will. Don't leave me fall from this beautiful cloud and to catch my shadow. I need something more, I need to fall in your arms. I need to dance again with you and step by step to create something special between us.
What to believe? What to do now? I just dance hoping that you will follow my steps one day.
I am thinking so many things that seems to be less important for others,like colours,the sky,the birds. And yes, I feel still so small in front of other people,in front of the life, however, I don't want to grow up yet. I want to stay as much as I can in this a small bubble which I call "my dream life". There, all are perfect,with the thinking that for each problem there is solution, with the thinking that there is still hope,love. I can feel it,there is around us. So don't search about it in other person,in other country..is around,everywhere.

τριαντάφυλλο

Τα βήματα λιγοστεύουν,ανεβαίνω τις τελευταίες σκάλες.. Δεν ακούω τίποτα. Σαν να βρίσκομαι μόνη σε ένα πελώριο κτίριο. Στρίβω δεξιά,αντικρίζω έναν βαθύ,σκοτεινό διάδρομο. Δεν μπορούσα να δω που είναι το τέλος του διαδρόμου, όμως όσο περπατούσα ευχόμουν πως θα έφτανα σύντομα. Έμοιαζα φοβισμένη.. 

Ακούω ένα γάβγισμα από την πόρτα που βρισκόταν αριστερά μου, ταράχτηκα. Σπρώχνω την πόρτα,μπαίνω στο δωμάτιο.. Σε ένα χρωματιστό δωμάτιο. Υπήρχε ένα μικρό παράθυρο που έμπαινε φως, το οποίο φως έφτανε μέχρι έξω, φώτιζε τον διάδρομο..και ένας μικρός σκύλος στην αγκαλιά ενός νεαρού. Σηκώθηκε από την καρέκλα που καθόταν, πήρε το ροζ τριαντάφυλλο από το τραπέζι και μου το έδωσε. Μόλις το πήρα στα χέρια μου και πήγα να πω ευχαριστώ, με διέκοψε. 

Μου είπε να σωπάσω αρχικά. Μετά.. "Είναι για σένα, δεν είναι τέλειο..είναι σαν και μένα, δεν είμαι τέλειος. Συγνώμη."  και με έσφιξε στην αγκαλιά του. Δεν μίλησα..δεν ήθελα να πω κάτι εκείνη την στιγμή. Πήρα μια βαθιά ανάσα και χαμογέλασα.

Εκείνο το βράδυ το πέρασα με το τριαντάφυλλο στα χέρια μου,το επόμενο πρωί είχε ξεραθεί..όμως η μυρωδιά του ήταν ακόμα εκεί!