Σκοτεινό στενό.

Με εκείνη την γλυκιά φωνή της μάνας μεγάλωσα, με εκείνη την χαμηλή,φοβισμένη φωνή... "Nα μην πλησιάζεις εκεί". Χρησιμοποιούσε το μην, να με προστατέψει, ή ίσως να προστατέψει τους φόβους της. Να με κρατήσει μακριά από εκείνο το σκοτεινό στενό, να με έχει δίπλα της κάθε λεπτό. Ξυπνούσε τα βράδια τρέμοντας από αγωνία να με δει,να με αισθανθεί ..αγωνία μήπως δεν με βρει..πως μεγαλώνοντας η περιέργεια να είχε μείνει σταθερή;. Ένα από εκείνα τα βράδια ψάχνοντας τα σεντόνια βρήκε μια τελευταία αναπνοή. Οι ανάσες μου σε εκείνο το στενό λιγόστεψαν, τα βήματα προς τα εκεί πολλαπλασιάστηκαν. Οι άνθρωποι εκεί, σιωπηλοί. Τα λόγια δεν είχαν θέση σε εκείνη την ζωή. Μονάχα καπνός τριγύρω και που και που ένα βλέμμα στα παλιά, εκεί που έβλεπες από το σκοτεινό στενό το φως να χάνετε καθημερινά. 

Κάποιες νύχτες ήταν ήσυχα την άκουγα να με νανουρίζει, άλλες πάλι την άκουγα να κλαίει..Ξυπνούσα να την ησυχάσω μα στεκόταν μακριά..στο μονοπάτι με το φως. Στην προσπάθεια να σηκωθώ, να την αγγίξω όλο απομακρυνόταν, σαν κεραυνός..τόσο εμφανής και μακρινή. Τα κορμί μου αδύναμο να σταθώ.."σ'αγαπώ" της φώναζα και χανόμουν στο κενό. Χανόταν και αυτή, αυτή η μορφή, που έβλεπα τον καπνό  να την δημιουργεί..