Νωρίς για μεγάλα λόγια.

Σε φοβίζουν τα μεγάλα λόγια είχες πει. Λόγια που λέγονται 'νωρίς'. Λόγια που ξεθωριάζουν με τον χρόνο. Μα,τι και αν μετάνιωσα για λόγια που δεν πρόλαβα να πω; Για λόγια που θα έκαναν κάποιον έστω για ένα λεπτό να χαμογελάσει, ή έστω να καταλάβει; Φοβάμαι μη φοβηθείς.
Όμως είσαι πάντα εκεί, σε κάθε στάση να με περιμένεις ως το πρωί, σε κάθε μέρα η νύχτα με βροχή, σε κάθε ανούσια,δύσκολη η όμορφη στιγμή. Και αν είναι νωρίς για λόγια,γιατί δεν είναι νωρίς για πράξεις; Γιατί γνωρίζεις ότι με αυτές τις λίγες πράξεις κάνεις κάποιον να νιώσει όμορφα. Γιατί γνωρίζεις πως να με κάνεις να χαμογελάω για περισσότερο από ένα λεπτό. Και συνεχίζεις..
Μα αν σχολιάσω,αν βγάλω φωνή είναι 'νωρίς'. Πότε είναι νωρίς και πότε αργά τελικά; Νομίζω εμείς το ορίζουμε κάθε φορά.
Μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι με σταματάς για να μην χαλάσει η μαγεία. Οι λέξεις σκοτώνουν την μαγεία, είναι απειλή, μα και ομορφιά ταυτόχρονα όταν ξεστομίσεις από μέσα σου πεταλούδες. Πεταλούδες που πετάνε μέσα σου και σε παίρνουν μαζί τους. Και πετάς,πετάς τριγύρω..στον εσωτερικό του κόσμο . Αναζητάς να μείνεις όσο πιο πολύ γίνεται,είναι όμορφα εκεί.

Τα βλέπεις εκείνα τα περιστέρια;
Μας κοιτάνε περίεργα.
Αναρωτιούνται τι είναι το ανθρώπινο είδος.
Είσαι άνθρωπος μα δεν μπορείς ούτε εσύ να δώσεις απάντηση.
Τι είμαστε τελικά, ένας σκελετός η μια ψυχή αγγέλου;
Ή μήπως και τα δύο;
Ή μήπως τίποτα από τα δύο.
Σιωπάς.

Είναι όμορφα απόψε.
Είναι πιο σκοτεινά από ποτέ.
Έχει κρύο.
Μα είναι όμορφα απόψε.
Θα με κοιτάς από μακριά.
Δεν θα με πάρεις αγκαλιά.
Μα είναι όμορφα απόψε.
Θα είσαι εδώ.
Δηλαδή εκεί.
Αλλά κάπου κοντά.