Πίσω.

Πίσω από ένα τζάμι θολό προσπαθώ να σε δω.. 
Πίσω από τζάμι σπασμένο προσπαθώ να σε αγγίξω.. 
Πίσω από ένα τζάμι μικρό προσπαθώ να πάρω λίγο φως, να ζήσω. 
Πίσω, και όλο πίσω μένω. Περιμένοντας,ελπίζοντας να κοιτάξεις ξανά λίγο πίσω. Πίσω από το παράθυρο. Πίσω από την κουρτίνα, πίσω..να με βρεις. Και σε φαντάζομαι να σταματάς στην μέση του δρόμου,να γυρνάς και να κρύβομαι,να πέφτω χαμηλά. Και σκέφτομαι τότε πιο το νόημα να γυρίσεις αν φοβάμαι,αν κρυφτώ.. Ίσως για να έρθεις. Να με κοιτάξεις από κοντά,να μου μιλήσεις, να με καθησυχάσεις. Να σιγουρευτώ πως δεν σου τράβηξε την προσοχή κάτι άλλο, πως γυρνάς για μένα. Για μας.

Ε-Η σύνδεση σας όμως κι οι εμπειρίες μένουν, κι είναι υπέροχα, κι είσαι πολύ τυχερή για αυτά, είναι πολύ ξεχωριστά, μοναδικά, κι αξίζουν όσο αρκετές άλλες συμβατικές σχέσεις που τις έχεις κοντά αλλά δεν σε πάνε πουθενά πιο μακριά. Με αυτόν γνώρισες έναν άλλο κόσμο, έναν άλλο άνθρωπο. Κι άπαξ και τον γνώρισες αυτό δεν αλλάζει, δεν αναιρείται που φεύγει. Τώρα ξέρεις πως κάπου θα υπάρχει κι όταν χρειαστείς κάποτε θα τον ψάξεις. Έχει ανοίξει τα φτερά του. Βρέθηκε για να σου δείξει τον τρόπο του. Θα ανοίξεις κι εσύ τα δικά σου με το δικό σου τρόπο. Θα κάνεις αυτά που θες στη ζωή σου. Κι αν είναι τόσο σημαντικό τα φτερά σου θα σε οδηγήσουν και σ αυτόν.

-Η διαφορά είναι ότι έπαψε να πιστεύει πως μπορεί να υπάρξει κάτι αργότερα..ήταν αδύνατον για αυτόν. Ενώ αυτός μου λέει συνέχει ότι τίποτα δεν είναι απίθανο,απλά δύσκολο και αυτό με έκανε να θέλω να είμαι μαζί του, έστω για λίγο.
Γιατί δεν μου έλεγε απλά είσαι ξεχωριστή,όμορφη..με έκανε να νιώθω έτσι.
Έχω χάσει τον έλεγχο με την ζωή μου, δεν ξέρω τι γίνεται,μπερδεμένα συναισθήματα συνέχεια..θέλω να κλάψω,αλλά και να γελάσω ταυτόχρονα από χαρά,ούτε εγώ ξέρω τι θέλω.Δεν είμαι ακόμα έτοιμη να το αποχωριστώ..

Ε-Είναι της ηλικίας και της φάσης. Ίσα ίσα τώρα αποκτάς τον έλεγχο της ζωής σου. Για πράγματα που δεν μπορείς όμως να κάνεις κάτι μην τρώγεσαι. Το τιμόνι της δικής σου ζωής σου ανήκει, όχι των άλλων-είναι κάτι που πρέπει να θυμάσαι.

-Είναι σαν αμάξι που βρίσκεσαι με άλλους μέσα -με ανθρώπους που επηρεάζουν την ζωή σου αυτή την χρονική στιγμή. Σε κάθε στάση αλλάζεις αμάξι,αλλάζεις παρέα στο αμάξι και όσο και αν προσπαθείς να οδηγήσεις, επηρεάζεσαι..σαν να σου λένε όχι πάμε από αυτόν τον δρόμο, όχι να κόψουμε δρόμο,όχι πάμε από εκεί να δούμε κάτι καινούργιο και όλοι μαζί οδηγούν ταυτόχρονα.


Υ.Σ. Ε~Ευρυδίκη-Αντωνία Φουρναράκη 

Σχέδια

Σχέδια. Σχέδια που συνέχεια αλλάζουν. 
Εξαιτίας των καινούργιων γεγονότων που σου πετάει η ζωή..σαν να προσπαθεί να σε αποτρέψει,να σε απομακρύνει από τον στόχο σου. Επιμένεις, δεν τα παρατάς. 
Αλλάζεις τον δρόμο, όμως πάντα βρίσκεις εκείνα τα σκοτεινά στενάκια που κανείς δεν βλέπει για να φτάσεις στον προορισμό σου. Βρίσκεις τον τρόπο, ακόμα και αν είναι άλλος..τίποτα δεν θα σε εμποδίσει. 
Νιώθω περήφανη όσο σε βλέπω να βαδίζεις. Ένας είναι ο σκοπός. 
Μου χαμογελάς από μακριά.
Θα τα καταφέρεις..θα τα καταφέρουμε!
Υποσχεθήκαμε. 
Κρατηθήκαμε. 
Φιληθήκαμε. 
Υπήρξαμε. 
Και τώρα τι; πεθάναμε,δεν υπάρχουμε; 
Δεν θα φύγουμε από αυτή την ζωή πριν εκπληρώσουμε την υπόσχεση, τα σχέδια, τα όνειρα. Δεν μπορούμε να φύγουμε μη έχοντας κάνει κάτι. Κάτι για να διαρκέσει η μαγεία. Δεν θα το επιτρέψουν οι δυνάμεις μας.

P.S. Good Luck!

Big *nh2

Η φούσκα με τα όνειρα μιας στιγμής,μιας συνάντησης..δεν έσκασε. Ταξίδεψε,ταξιδεύει. Εκπλήσσομαι. Χαίρομαι. Ήρθε,σκέφτηκα. Ήρθε αυτό που περίμενα,το εντελώς διαφορετικό. Και ας είναι να μείνει λίγο,θα έχω την χαρά να λέω πως ήταν εδώ. Πως έζησα λίγο,για λίγο..και ας κύλησε το δάκρυ της αποχώρησης ήδη. Το δάκρυ που είναι σαν ταμπέλα που σε ενημερώνει ώστε να προετοιμαστώ να γυρίσω πίσω,πίσω στην παλιά μου ζωή. Ήταν σκοτεινά.. δεν το είδε, για αυτό και δεν φοβήθηκα,δεν το σκούπισα. Ένιωσα την σταγόνα να φτάνει στα χείλι μου και εκείνον τόσο κοντά μου,έτοιμος να μου χαρίσει ένα φιλί. Ήταν η στιγμή που με το χέρι μου καθάρισα τα χείλι μου βιαστικά, ήταν η στιγμή που χαμογέλασα πλαγιαστά.
Δεν έφυγε. Δεν έφυγε ακόμα. Αν έφευγε τότε, όταν τον γνώρισα..τώρα δεν θα ήμουν εδώ,δεν θα έγραφα την συνέχεια. Την όμορφη συνέχεια.
Τον διέκρινα ξαφνικά μετά από μια κουραστική μέρα μέσα στο πλήθος.. περπατούσε βιαστικά,ήμουν έτοιμη να τον φωνάξω όταν είδα την ματιά του να πέφτει πάνω μου και το χαμόγελο του να εμφανίζεται πάλι στο πρόσωπο του. Έτρεξε και με αγκάλιασε. Έτσι,ξαφνικά,μια κοπέλα που είχε δει μονάχα άλλη μια φορά.. Μιλήσαμε για λίγο,όμως αυτός ο χρόνος έφτασε να πούμε τόσα πολλά. Ακόμα και το πόσο πολύ μου αρέσουν τα γλυκά. Πράγματα που ίσως να μην ξέρει άλλος κανείς. Κανείς. 
Την επόμενη μέρα περπατούσαμε για ώρες ,μακριά. Όχι για να πάμε κάπου συγκεκριμένα,αλλά για να ξοδέψουμε όσο περισσότερο χρόνο γίνεται μαζί,αφού μετά πάλι θα έπρεπε να γυρίσουμε. Γνωρίσαμε  για λίγες ώρες έναν άλλο κόσμο,ονειρευτήκαμε, και ύστερα γυρίσαμε πίσω,πίσω στον κόσμο με τους διάφορους ανθρώπους, πίσω στην πραγματικότητα. Δεν είμασταν μόνοι πια και έπρεπε να δείχνουμε δυνατοί για να προστατέψουμε την μαγεία..την μαγεία μας.
Σιωπή για μια στιγμή..έβγαλε ένα τεράστιο πορτοκαλί γλειφιτζούρι από την τσάντα του και μου το πρόσφερε μαζί με μια αγκαλιά. Πως να συγκρατήσεις τα συναισθήματα σου εκείνη την στιγμή, πως να κρατήσεις μια απόσταση που προσπαθείς,πως να αρνηθείς έναν χορό στο δωμάτιο του ενώ γύρω σου υπάρχουν μονάχα κεριά και απέναντι σου εκείνος να σου χαμογελά, πως να πεις όχι δεν θέλω να ζήσω ένα παραμύθι. Πως ενώ πρέπει κάπως να προστατέψεις τον εαυτό σου, γιατί ξέρεις ότι κάποια στιγμή αυτός θα φύγει, θα εξαφανιστεί. Ενώ ξέρεις ότι μετά κανείς δεν θα είναι εκεί να σε αρπάζει από το χέρι για να κάνετε κάτι μαζί..κανείς δεν θα είναι εκεί να σου πει "ώρα να πετάξουμε μακριά από αυτή την βαρετή ζωή με μια φούσκα ονείρων". Τώρα νιώθω ελεύθερη, δεν λέω απλά ότι "οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι".
Είναι σαν πουλί..που δεν μπορείς να το εγκλωβίσεις,να το φυλακίσεις ..έρχεται,μένει για λίγο και μετά έχει ανάγκη να πετάξει, να φύγει.. Θα σου λείψει, όμως δεν μπορείς να το κρατήσεις ξέροντας ότι μακριά σου θα είναι καλύτερα..δύσκολα αλλά το αφήνεις ελεύθερο,να αποφασίσει μόνο του τον προορισμό του,τον χρόνο του.. Ελπίζοντας ότι μια μέρα θα γυρίσει. Όχι να γυρίσει στην περιοχή σου,αλλά να γυρίσει σε σένα. Το αποχαιρετάς από πολύ πιο πριν,γιατί φοβάσαι πως ίσως να μην προλάβεις αργότερα.. Και περνάς την κάθε μέρα χωρίς να ξέρεις πόσο θα κρατήσει η μαγεία,μέχρι που παύει να σε νοιάζει και σκέφτεσαι τον τρόπο που θα κρατήσει  είτε μείνει είτε φύγει.
Γιατί ανάμεσα μας πάντα θα υπάρχει μαγεία.


Υ.Σ. Ευχαριστώ για όσα μου χάρισες αυτές τις μέρες..δύναμη και όμορφες αναμνήσεις κυρίως.

Big *nh1

Απόγνωση. Απόγνωση και θυμός ταυτόχρονα. 

Δεν θα μιλήσω. Δεν θα βρίσω. Όμως δεν μπορώ να μείνω να ανεχτώ τα πάντα. Υπομονή αρχικά. Μετά θα φύγω,τουλάχιστον θα το αποφύγω. 
Νιώθω. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Νιώθω,και με ενοχλεί. 
Με ενοχλεί η αδιαφορία. 

Περπατούσα και κοιτούσα τα κύματα να χτυπούν τους βράχους. Ένιωθα κάποιες σταγόνες το κορμί μου να βρίσκουν. Ένιωθα ότι με μια ανάσα αναπνέω όλο τον αέρα. Ένιωθα ελεύθερη,ξεχωριστή. Ένιωθα. Έτσι ήταν και μαζί του,ένιωθα. Ήμουν άλλη. Προσπάθησα να το ξανά νιώσω,ήλπιζα πως θα μπορούσα και με άλλους ανθρώπους. Ίσως έκανα λάθος,ίσως να είναι νωρίς. Προσπαθώ,τουλάχιστον.

Μου έλειψες ήλιε,σκέφτηκα..βαρέθηκα χειμώνα,γεμάτο βροχές..ένιωθα την ζεστασιά και πάλι,έβλεπα το φως. Και κάπου εκεί χαμένη στον κόσμο μου με τις περίπλοκες σκέψεις, είδα έναν νεαρό να στέκεται στην άκρη του δρόμου και να προσπαθεί με τον δικό του τρόπο να κάνει τα παιδιά να χαμογελάσουν,να ονειρευτούν. Τον χάζεψα. Μου χαμογέλασε. Πήγα να φύγω,με τράβηξε. Μου έδωσε ένα κομμάτι χαρτί που έλεγε nagy hunor,μου είπε θα τα πούμε και έφυγε. Τον έψαξα, εξαφανίστηκε. 
Ταξίδευε από εδώ και από εκεί, μου είχε πει. Θα έφυγε. Θα ξανά γυρίσει όμως μια μέρα,μου είχε υποσχεθεί. 

Δεν ήξερα τι να κρατήσω, τι είχε πει ή τι είχε υποσχεθεί. Προτίμησα να θυμάμαι το χαμόγελο,εκείνο το ένα λεπτό που ξεχώρισε από όλη μου την ζωή. 
Το χαμόγελο του που γέννησε το δικό μου. 

Ένα λεπτό.

Τράβα την κουρτίνα, θα δεις καθαρά. 

Τράβα με κοντά σου, θα νιώσεις περισσότερα.

Μου χαμογελάς..

Με παρεξήγησαν.

Να σε αγγίξω και να φύγω ήθελα.

Τίποτα παραπάνω,τίποτα λιγότερο.

Ένα λεπτό.

Αυτό το λεπτό που είσαι αλλιώς.

Ειλικρινής. Γλυκός.

Αυτό το λεπτό που είσαι μαζί μου.

Σαν να μεταμορφώνεσαι ξαφνικά. 

Σαν πτηνό. 

Υποκρίνεσαι πως δεν ξέρεις να πετάς.

Μα σε είδα.

Ήσουν ψηλά,μακριά. 

Το μυστικό σου.

Η δύναμη σου.

Την νύχτα εκείνη σε έμαθα.

Μέσα σε ένα λεπτό.

Το ταξίδι της ελευθερίας.

Μου φωνάζουν "Πρόσεχε!"σαν παιδί που πηγαίνει να αγγίξει την φωτιά..μα φέρομαι το ίδιο απερίσκεπτα σαν παιδί που δεν γνωρίζει αν είναι σωστό και θέλει να ξεπεράσει τα όρια που του βάζουνε.  Δεν γνωρίζει απαγορεύσεις,γεννήθηκε ελεύθερο. 

Και όσο με κοιτάνε επίμονα και φωνάζουν,απομακρύνομαι κλίνοντας με τα χέρια μου τα αυτιά μου με όλη μου την δύναμη. Τους κοιτάω κατάματα και τρέχω, τρέχω να ελευθερωθώ. Θέλω να νιώσω αυτό που μου κλέψανε τότε, καταπατώντας τα παιδικά μου χρόνια,τα παιδικά μου όνειρα.

Τρέχω να βρω τα όνειρα,τρέχω να βρω εμένα. Δεν θα τους φοβηθώ,δεν θα με κρατήσουν πίσω με όλους εκείνους. Δεν θα βολευτώ. Θα παλέψω. Θα γνωρίσω τόσους και άλλους περισσότερους,πολλοί θα με κοιτάξουν στραβά,λίγοι θα νιώσουν το ταξίδι. 

Υ.Σ. Καλή μας τύχη Κώστα Καραπαναγιώτη στο μεγάλο μας βήμα για την απόκτηση ενός ονείρου. (IELTS)*

Σε παρατηρώ.

Είναι ωραίο το μυστήριο που κρύβει η σιωπή. Τα μάτια μας δίνουν την αίσθηση ότι θέλουμε να πούμε πολλά,οτιδήποτε,όχι κάτι συγκεκριμένο..απλά κάτι που θα κάνει την αρχή. Την αρχή μιας συζήτησης,μιας γνωριμίας.  Κάτι μας έλκη,και ταυτόχρονα μας απομακρύνει. Σαν να παίρνεις φόρα από μακριά και ξαφνικά την τελευταία στιγμή να σταματάς. Διστάζω. Ίσως και να φοβάμαι. Φοβάμαι την απογοήτευση που ίσως εισπράξω αν διαλυθεί η μαγεία της σιωπής. Γιατί η μαγεία με κάνει να φαντάζομαι,χωρίς να σε γνωρίζω..να σε φαντάζομαι, σαν κάτι ιδανικό.
Μου αρκεί που σε βλέπω. Σε βλέπω να χαμογελάς,να είσαι αφοσιωμένος σε ότι κάνεις,ανεξάρτητα αν είσαι κουρασμένος,αν σου αρέσει. Σε παρατηρώ να δουλεύεις συγκεντρωμένα,ήσυχα,λες και δημιουργείς κάποιο έργο, σαν παιδί που φτιάχνει ένα παζλ..που όσο ασήμαντο και αν είναι για τους γύρω του,εκείνος θέλει να κάνει αυτή την λεπτομέρεια με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σε παρατηρώ σιωπηλά και σε θαυμάζω. Είμαι περίεργη εγώ..θαυμάζω την κάθε λεπτομέρεια. Εξάλλου η κάθε λεπτομέρεια κάνει ένα όμορφο έργο,έναν όμορφο άνθρωπο.
Εκπέμπεις δύναμη. Όλο αυτό που γίνεται εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα μεταξύ μας, όταν με κοιτάς ευθέως χαμογελώντας,μου δίνει μια εσωτερική δύναμη.
Και τώρα σκέφτομαι, πια είναι η μεγαλύτερη απόλαυση, να παρατηρείς και να ξέρεις ότι έχεις κάτι από μακριά που σου είναι αρκετό ή να επιδιώκεις περισσότερα απολαμβάνοντας την εμπειρία να προσπαθείς να το αγγίξεις; Οι άνθρωποι είμαστε εγωιστές,πάντα θέλουμε περισσότερα. Όμως έχω στην άκρη του μυαλού μου ότι αν θες πολλά χάνεις και τα λίγα. Και τώρα; Τώρα μας οδηγούν οι μελωδίες της ζωής,ελπίζοντας να φτάσουμε σε ένα ασφαλές μονοπάτι. 
Κανείς δεν ξέρει το μετά.

Μια στιγμή

Σταμάτησα απότομα.
Θα έπεφτα.
Συγκρατήθηκα. 
Ένιωσα τα χέρια μου..γροθιές.
Γροθιές κριμένες στις τσέπες.
Εκεί που κρατούσα το γράμμα. 
Το γράμμα σου. 
Που τσαλάκωνα σιγά-σιγά. 
Τα μάτια μου κοκκίνισαν. 
Όμως δεν έκλαψα.
Όχι αυτή την φορά.
Όχι πάλι.
Γιατί κατάλαβα.
Κατάλαβα πως δεν μου λείπεις.
Δεν μου λείπεις εσύ.
Αυτό που μου έλειπε ήταν οι αναμνήσεις.
Οι αναμνήσεις μας.
Αυτό μονάχα.
Χαμογέλασα ειρωνικά. 
Αναγκαστικά.
Και έφυγα.
Δεν γύρισα το κεφάλι μου.
Δεν γύρισα πίσω.
Έσφιξα τα δόντια μου.
Έσφιξα τα πόδια που με βαστούσανε. 
Και προχώρησα. 
Δεν θα σου πω ψέματα.
Ένιωσα το δίλημμα.
Το δίλημμα να σε κοιτάξω έστω.
Να σε κοιτάξω με τον ίδιο τρόπο.
Τον ξεχωριστό.
Μια στιγμή.
Μια τελευταία στιγμή.
Όμως όχι. 
Ήταν αργά..

:)

Είναι ότι μου έχει μείνει, είναι το τελευταίο λουλούδι που μου απέμεινε. Καταστράφηκε ο κήπος μου, έρημος.

 -Γιατί χαμογελάς τότε; Δεν στεναχωριέσαι που σου κατέστρεψαν τον κήπο σου;

Καθόλου. Χαίρομαι που μου έμεινε έστω αυτό. Αυτό μου δίνει ελπίδα,δύναμη για μια αρχή ξανά. Εξάλλου τον φρόντισα με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσα, έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό..νιώθω ικανοποίηση! 

Για φαντάσου, στην θέση του λουλουδιού να υπάρχει το χαμόγελο σου. Το μόνο πράγμα που έχω να είναι αυτό. Για αυτό χαμογελώ. Έχω ένα βλέμμα σου, δεν θα παραπονεθώ που μου έμεινε μόνο αυτό, θα χαρώ που το έχω μόνο εγώ! 

Αγάπη μου.

(σιωπή)

Χάζευε

Καθόταν σε μια ξύλινη καρέκλα στην άκρη της θάλασσας. Χάιδευε τον σκύλο της. Καθώς αυτό της έκανε χαρές και προσπαθούσε να την σηκώσει να παίξουν,εκείνη το αγνοούσε και κοιτούσε στο βάθος,το γαλάζιο. Φαινόταν σκεφτική όμως αν έμπαινες στο μυαλό της δεν υπήρχε τίποτα,κενό. Χάζευε. Για ώρες χάζευε,δεν βαριόταν. Στη συνέχεια σηκώθηκε,έβγαλε τα παπούτσια της και χόρεψε. Χόρευε μέχρι που ο ήλιος μεταμορφώθηκε σε φεγγάρι. Χόρευε μαζί με τα αστέρια έλεγε και έλαμπαν τα μάτια της. Χόρευε μέχρι να πέσει και να μην μπορέσει να ξανά σηκωθεί. Το φόρεμα της είχε λερωθεί,τα πόδια της είχαν κουραστεί. Εκείνη όμως συνέχισε μέχρι το πρωί,μέχρι να έρθει το πρώτο λεωφορείο στην στάση με την αυγή. Ο οδηγός την κοίταξε περίεργα,ήταν ξυπόλητη, φοβήθηκε μια στιγμή ότι δεν θα την δεχτεί. Αφού έκατσε σε ένα κάθισμα προσπάθησε να βάλει τα παπούτσια της όμως τα πόδια της είχαν χτυπήσει τόσες αρκετές φορές που δεν τα άντεχε. Έβαλε τα ακουστικά της να ακούσει μουσική και έγειρε το κεφάλι προς το παράθυρο,έβλεπε τα δέντρα να περνάνε γρήγορα από δίπλα της μέχρι που αποκοιμήθηκε. 
Όταν πια ήταν σπίτι, ένας τύπος βρέθηκε να της χτυπά επίμονα την πόρτα. Άνοιξε..
Σήκωσε το ένα χέρι του απότομα, ήταν θυμωμένος και έτρεμε, με το άλλο την κρατούσε δυνατά,την πονούσε..θα έλεγα ότι εκείνη την στιγμή την μισούσε. Πέρασαν λίγα λεπτά στην ίδια ακριβώς θέση. 

Τον κοιτούσε επίμονα,όχι με θυμό..με λύπη,παράπονο, ίσως και απογοήτευση.

Λύγισε το χέρι του και άρχισε να κλαίει..ύστερα μπήκε στην αγκαλιά της και νίκησε τον εγωισμό του. Την κρατούσε για ώρες. Προσπαθούσε να βρει τις σωστές λέξεις να της περιγράψει πως ένιωθε εκείνη την στιγμή όμως το μόνο που ακουγόταν ήταν ένας λυγμός από τα δάκρυα που τον έπνιγαν..

Είχα τον χρόνο να σκεφτώ πολλά..πέρασαν από το μυαλό μου αρκετά ακουμπώντας το κεφάλι μου στο στήθος του,όπως πόσο αδύναμοι είναι οι άνθρωποι που δείχνουν δυνατοί ή ότι ο θυμός γεμίζει τους ανθρώπους έντονα άσχημα συναισθήματα που καταστρέφουν τις όμορφες αισθήσεις που χτίσανε με τον χρόνο. Πως να δεχτώ πως ήταν άσκοπος ο χρόνος..πως να δεχτώ να γεμίσω το κενό μου με ψέματα που μοιράζουν σε όλο τον πλανήτη κάποιοι άνθρωποι.
Δεν ξέρω όμως αν είχαν σημασία εκείνη την στιγμή τι σκεφτόμουν εγώ,αφού στην ουσία αναζητούσα τι σκεφτόταν αυτός. Σιωπή όμως. Σιωπή και δυο χέρια να με τυλίγουν με όλη τους την δύναμη. Απομακρύνθηκα λίγο,φάνηκε σαν να τον έσπρωχνα.. Τον κοίταξα στα μάτια περιμένοντας να πει μια λέξη,κάτι, του έκανα νόημα με το κεφάλι όμως εκείνος τίποτα. 
Με χάζευε. Ηρέμησε, πλέον υπήρχε μονάχα γαλήνη μεταξύ μας.