Big *nh2

Η φούσκα με τα όνειρα μιας στιγμής,μιας συνάντησης..δεν έσκασε. Ταξίδεψε,ταξιδεύει. Εκπλήσσομαι. Χαίρομαι. Ήρθε,σκέφτηκα. Ήρθε αυτό που περίμενα,το εντελώς διαφορετικό. Και ας είναι να μείνει λίγο,θα έχω την χαρά να λέω πως ήταν εδώ. Πως έζησα λίγο,για λίγο..και ας κύλησε το δάκρυ της αποχώρησης ήδη. Το δάκρυ που είναι σαν ταμπέλα που σε ενημερώνει ώστε να προετοιμαστώ να γυρίσω πίσω,πίσω στην παλιά μου ζωή. Ήταν σκοτεινά.. δεν το είδε, για αυτό και δεν φοβήθηκα,δεν το σκούπισα. Ένιωσα την σταγόνα να φτάνει στα χείλι μου και εκείνον τόσο κοντά μου,έτοιμος να μου χαρίσει ένα φιλί. Ήταν η στιγμή που με το χέρι μου καθάρισα τα χείλι μου βιαστικά, ήταν η στιγμή που χαμογέλασα πλαγιαστά.
Δεν έφυγε. Δεν έφυγε ακόμα. Αν έφευγε τότε, όταν τον γνώρισα..τώρα δεν θα ήμουν εδώ,δεν θα έγραφα την συνέχεια. Την όμορφη συνέχεια.
Τον διέκρινα ξαφνικά μετά από μια κουραστική μέρα μέσα στο πλήθος.. περπατούσε βιαστικά,ήμουν έτοιμη να τον φωνάξω όταν είδα την ματιά του να πέφτει πάνω μου και το χαμόγελο του να εμφανίζεται πάλι στο πρόσωπο του. Έτρεξε και με αγκάλιασε. Έτσι,ξαφνικά,μια κοπέλα που είχε δει μονάχα άλλη μια φορά.. Μιλήσαμε για λίγο,όμως αυτός ο χρόνος έφτασε να πούμε τόσα πολλά. Ακόμα και το πόσο πολύ μου αρέσουν τα γλυκά. Πράγματα που ίσως να μην ξέρει άλλος κανείς. Κανείς. 
Την επόμενη μέρα περπατούσαμε για ώρες ,μακριά. Όχι για να πάμε κάπου συγκεκριμένα,αλλά για να ξοδέψουμε όσο περισσότερο χρόνο γίνεται μαζί,αφού μετά πάλι θα έπρεπε να γυρίσουμε. Γνωρίσαμε  για λίγες ώρες έναν άλλο κόσμο,ονειρευτήκαμε, και ύστερα γυρίσαμε πίσω,πίσω στον κόσμο με τους διάφορους ανθρώπους, πίσω στην πραγματικότητα. Δεν είμασταν μόνοι πια και έπρεπε να δείχνουμε δυνατοί για να προστατέψουμε την μαγεία..την μαγεία μας.
Σιωπή για μια στιγμή..έβγαλε ένα τεράστιο πορτοκαλί γλειφιτζούρι από την τσάντα του και μου το πρόσφερε μαζί με μια αγκαλιά. Πως να συγκρατήσεις τα συναισθήματα σου εκείνη την στιγμή, πως να κρατήσεις μια απόσταση που προσπαθείς,πως να αρνηθείς έναν χορό στο δωμάτιο του ενώ γύρω σου υπάρχουν μονάχα κεριά και απέναντι σου εκείνος να σου χαμογελά, πως να πεις όχι δεν θέλω να ζήσω ένα παραμύθι. Πως ενώ πρέπει κάπως να προστατέψεις τον εαυτό σου, γιατί ξέρεις ότι κάποια στιγμή αυτός θα φύγει, θα εξαφανιστεί. Ενώ ξέρεις ότι μετά κανείς δεν θα είναι εκεί να σε αρπάζει από το χέρι για να κάνετε κάτι μαζί..κανείς δεν θα είναι εκεί να σου πει "ώρα να πετάξουμε μακριά από αυτή την βαρετή ζωή με μια φούσκα ονείρων". Τώρα νιώθω ελεύθερη, δεν λέω απλά ότι "οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι".
Είναι σαν πουλί..που δεν μπορείς να το εγκλωβίσεις,να το φυλακίσεις ..έρχεται,μένει για λίγο και μετά έχει ανάγκη να πετάξει, να φύγει.. Θα σου λείψει, όμως δεν μπορείς να το κρατήσεις ξέροντας ότι μακριά σου θα είναι καλύτερα..δύσκολα αλλά το αφήνεις ελεύθερο,να αποφασίσει μόνο του τον προορισμό του,τον χρόνο του.. Ελπίζοντας ότι μια μέρα θα γυρίσει. Όχι να γυρίσει στην περιοχή σου,αλλά να γυρίσει σε σένα. Το αποχαιρετάς από πολύ πιο πριν,γιατί φοβάσαι πως ίσως να μην προλάβεις αργότερα.. Και περνάς την κάθε μέρα χωρίς να ξέρεις πόσο θα κρατήσει η μαγεία,μέχρι που παύει να σε νοιάζει και σκέφτεσαι τον τρόπο που θα κρατήσει  είτε μείνει είτε φύγει.
Γιατί ανάμεσα μας πάντα θα υπάρχει μαγεία.


Υ.Σ. Ευχαριστώ για όσα μου χάρισες αυτές τις μέρες..δύναμη και όμορφες αναμνήσεις κυρίως.