Μαζί

Αργά-αργά ξεκινώ την μέρα μου,με μικρά βήματα.Προς εσένα. Και πάλι.

Συλλογιζόμουν. Αναρωτιόμουν. 

Όλα τα γεγονότα που περίμενα κυλάνε ταυτόχρονα αυτές τις μέρες,αλλάζοντας το κάθε γεγονός σκηνικό. Τόσα πολλά μαζί. Άλλα όμορφα,άλλα άσχημα.

Η διάθεση μου γύριζε τούμπα κάθε φορά,αφήνοντας το κάθε ένα γεγονός το στίγμα του μέσα μου.

Και όσο σκεφτόμουν κοιτώντας χαμηλά τον δρόμο που διάσχιζα,μια κόκκινη γαριφαλιά στάθηκε εκεί,μπροστά μου,σαν να με περίμενε. Χαμογέλασα βιαστικά. 

Το θεώρησα σύμπτωση που εκείνες τις μέρες κάναμε στην λογοτεχνία ένα κείμενο που είχε σύμβολο ένα λουλούδι, συγκεκριμένα μια παπαρούνα που εμφανίστηκε τυχαία ένα βράδυ. Αν και το δικό μου ήταν νωρίς το πρωί. Μου έφτιαξε την μέρα σε ένα αρκετό μεγάλο βαθμό.

Πίστευα, ή μάλλον ήθελα να πιστεύω πως η μέρα μου θα κυλήσει το ίδιο όμορφα, έχοντας κάπου στην άκρη του μυαλού μου ότι "η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται".

Στην πραγματικότητα δεν πίστεψα ποτέ μου αυτή την φράση σε όλη μου την ζωή..απλά είχα ανάγκη να ξεγελάσω τον εαυτό μου για λίγα λεπτά..άρχισα να το καταφέρνω μέχρι κάποια στιγμή,αργότερα άλλαξαν,όπως φοβόμουν. Και μετά από μια δύσκολη μέρα..μονάχα η μυρωδιά του λουλουδιού είχε μείνει για συντροφιά..

Η επόμενη μέρα αν και δεν ξημέρωσε το ίδιο όμορφα,αλλά κύλησε πιο ήσυχα,όλα μπήκαν σε ένα κανονικό πλαίσιο,με τους ρυθμούς του,χωρίς πολλά ανεβάσματα,αλλά όχι και κατεβάσματα.

Ένιωσα πολύ καλύτερα που είχα και πάλι τον άνθρωπο μου για συντροφιά,που οι άσχημες στιγμές και λέξεις της προηγούμενης μέρας σβήστηκαν γρήγορα. 

Εξάλλου,η μυρωδιά του ανθρώπου όταν σε έχει τόσο κοντά του,είναι καλύτερη..

Και όσο ο χρόνος περνούσε γεμάτο εκπλήξεις..απόκτησα ένα νέο φιλαράκο,έναν καινούργιο αρκούδο! Για να μου θυμίζει κάθε βράδυ τις όμορφες αναμνήσεις μας. 

*(Τώρα πια έχω δυο αρκουδάκια να με προσέχουν και να με ζεσταίνουν τα κρύα,σκοτεινά βράδια.)

Σιωπή ξανά.. Ανακουφίστηκα. Με πιάνουν τα κλάματα. Είναι οι έντονες άσχημες στιγμές που έχουν καρφώσει το μυαλό μου και όλο το μέσα περιεχόμενο που κρύβω. 

Είναι οι φωνές που γυρνάνε ξανά και ξανά,τις ακούω σαν τώρα.

Είναι οι σκληρές λέξεις που με στοιχειώνουν. Ο φόβος της στιγμής.  Και όλα μαζί ταυτόχρονα. 

Μα είναι και το αίσιο τέλος του κεφαλαίου αυτού,που με συγκινεί αλλά και που με κάνει να κατηγορώ τον εαυτό μου για όλα τα προηγούμενα.

Θέλω να τα ξεχάσω,απλά είναι νωρίς. Σιγά σιγά. Όσο με χαϊδεύεις θα φύγουν όλα τα άσχημα. Σιγά-σιγά..και ο ψίθυρος συνεχίζει σιγά-σιγά..μέχρι που τα μάτια κλείνουν, η λογική σταματάει και αρχίζει το όνειρο ξανά από την αρχή..στην αγκαλιά σου.

Όσες στροφές και να κάνω,πάντα η κατάληξη μου θα είναι η ίδια,μαζί σου. Ξανά και ξανά. Ο δρόμος προς το τέλος και της εξόδου από το χάος είναι μονόδρομος,δεν υπάρχει καλύτερη επιλογή.

Σε έχω βρει από την αρχή. Ο ονειρεμένος δρόμος της ζωής,είσαι εσύ. Από εκεί και πέρα,προχωράμε μαζί..