Τι σημαίνει εγώ;
Tι σημαίνει εσύ;
Ξέρεις, σε κοιτώ μερικές φορές για να αντικρίσω τα συναισθήματα μου. Να 'δω' τι νιώθω.Δεν είναι ότι δεν ξέρω τι σημαίνεις για μένα. Δεν είναι ότι δεν σε έχω ξανά κοιτάξει επίμονα..Είναι ότι κάθε μέρα είναι μια καινούργια αρχή και προσπαθώ να νιώσω κάθε φορά σαν την πρώτη μας φορά,γιατί μάλλον αυτό που λένε με τον χρόνο ξεχνιούνται πολλά, ισχύει.
Θυμάμαι παλιούς φίλους,παλιές στιγμές, που ομολογώ ότι μου έχουν λείψει.
Ο καθένας του τραβά τον δρόμο του σιγά-σιγά, "η ζωή τώρα ξεκινάει με τα μεγάλα προβλήματα, με τις ευθύνες" λένε. Και πριν τι; Δεν ζούσα; ..Απλά μεγαλώνω,και μαζί μου και τα προβλήματα.
Αυτή η αίσθηση είναι περίεργη. Όλα είναι περίεργα.
(Εξάλλου τα μικρά παιδιά είναι για μικρά προβλήματα.
Αυτή η αίσθηση είναι περίεργη. Όλα είναι περίεργα.
(Εξάλλου τα μικρά παιδιά είναι για μικρά προβλήματα.
Δεν πρόλαβα να ευχαριστηθώ την σκηνή,και οι παραστάσεις τρέχουν. Άνθρωποι έρχονται,φεύγουν. Στιγμές το ίδιο. Μα το παρελθόν δεν γυρνά ποτέ πίσω για σένα,και το μέλλον σε έχει μέσα θες,δεν θες. Είτε κρατήσω σφιχτά τα μάτια μου,είτε τα αντικρίσω, για κανέναν δεν έχει σημασία...όλα προχωράνε με ή χωρίς εμένα.
Βλέπω μια θολή σκηνή γεμάτο εικόνες αποθηκευμένη σε μια ψυχή, που έχει πολλές διαφορετικές οσμές. Ήταν ανάλογα τις στιγμές,άσχημες ή όμορφες. Είναι η ζωή μου.
Παρατηρώ πως ο καθένας ξεχωριστά από μας γενικά για τον έξω κόσμο δεν έχουμε καμία σημασία, πως αξία δίνουν στο σύνολο γενικά. Ξεχνάνε πως δημιουργήθηκε το σύνολο.
Μονάχα τα κοντινά μας πρόσωπα αναγνωρίζουν πόσο πολύτιμοι είμαστε. 'Η μάλλον να το θέσω πιο σωστά,όσοι το αναγνωρίζουν μένουν κοντά μας.
Μετά το τέλος της δικιάς μου σκηνής,κάτι επιβιώνει..τα συναισθήματα. Αυτά κανείς δεν μπορεί να τα σκοτώσει,πάντα θα υπάρχουν και θα κυριαρχούν την παράσταση.
Γιατί και οι αναμνήσεις θα χαθούν κάποια στιγμή, τα δάκρυα θα τα απορροφήσει το χώμα..τα χαμόγελα θα πετάξουν τον αέρα..
Εσύ όμως; Εσύ θα είσαι το αποκλειστικό δικό μου. Ότι και αν γίνει,φύγει ή έρθει.
Τα σημάδια από τα αγγίγματα σου έχουν γίνει ένα με το κορμί μου.Εσύ είσαι το εγώ,και εγώ το εσύ. Εσύ είσαι τα πάντα,για πάντα..Και αυτό δεν θα αλλάξει ακόμα και αν μια μέρα όλα μεταξύ μας ξεραθούν, γιατί το δικό μας μαγικό λουλούδι πάντα θα λάμπει το ίδιο.
Θα σαι πάντα δικός μου,γιατί έχω κάτι δικό σου. Όπως και εσύ κάτι δικό μου.
Βλέπω μια θολή σκηνή γεμάτο εικόνες αποθηκευμένη σε μια ψυχή, που έχει πολλές διαφορετικές οσμές. Ήταν ανάλογα τις στιγμές,άσχημες ή όμορφες. Είναι η ζωή μου.
Παρατηρώ πως ο καθένας ξεχωριστά από μας γενικά για τον έξω κόσμο δεν έχουμε καμία σημασία, πως αξία δίνουν στο σύνολο γενικά. Ξεχνάνε πως δημιουργήθηκε το σύνολο.
Μονάχα τα κοντινά μας πρόσωπα αναγνωρίζουν πόσο πολύτιμοι είμαστε. 'Η μάλλον να το θέσω πιο σωστά,όσοι το αναγνωρίζουν μένουν κοντά μας.
Μετά το τέλος της δικιάς μου σκηνής,κάτι επιβιώνει..τα συναισθήματα. Αυτά κανείς δεν μπορεί να τα σκοτώσει,πάντα θα υπάρχουν και θα κυριαρχούν την παράσταση.
Γιατί και οι αναμνήσεις θα χαθούν κάποια στιγμή, τα δάκρυα θα τα απορροφήσει το χώμα..τα χαμόγελα θα πετάξουν τον αέρα..
Εσύ όμως; Εσύ θα είσαι το αποκλειστικό δικό μου. Ότι και αν γίνει,φύγει ή έρθει.
Τα σημάδια από τα αγγίγματα σου έχουν γίνει ένα με το κορμί μου.Εσύ είσαι το εγώ,και εγώ το εσύ. Εσύ είσαι τα πάντα,για πάντα..Και αυτό δεν θα αλλάξει ακόμα και αν μια μέρα όλα μεταξύ μας ξεραθούν, γιατί το δικό μας μαγικό λουλούδι πάντα θα λάμπει το ίδιο.
Θα σαι πάντα δικός μου,γιατί έχω κάτι δικό σου. Όπως και εσύ κάτι δικό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου