H γλυκιά μελωδία

                                                          

Διαπερνά το σώμα μου ένα κύμα αίσθησης αγωνίας αλλά ταυτόχρονα χαράς. Στέκομαι και φαίνομαι σκεφτική χαμογελώντας για ώρα όμως μόνο εγώ ξέρω πως στην ουσία δεν σκέφτομαι τίποτα συγκεκριμένο, απλά χαζεύω στο κενό,έχω σταματήσει απλά λίγο μόνη μου και ας όλα συνεχίζουν γύρω μου, ίσως για να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα που έγιναν τελευταία, η αλήθεια είναι πως τίποτα τόσο σημαντικό, αλλά κάθε μέρα αυτή η λεπτομέρεια που κάνει διαφορετική την μέρα μας είναι ένα συμβάν και χρειαζόμαστε ένα μικρό διάλειμμα, λίγο χρόνο να αντιμετωπίσεις καλύτερα τα συναισθήματα σου. Τον εαυτό σου, την καλή και κακή πλευρά σου. Γιατί κανείς δεν σε ξέρει καλύτερα παρά μόνο ο ίδιος σου ο εαυτός. 

Σκούντημα στον ώμο μου ξαφνικά, τρόμαξα αλλά το έκρυψα,το έθαψα σε μια στιγμή..χαμογέλασα και άρπαξα την τσάντα μου μιας και ήταν το νόημα ότι είχε χτυπήσει το κουδούνι για σχόλασμα μόλις.

Κατέβαινα τις σκάλες βιαστικά,σε είδα να με περιμένεις όπως έκανες πάντα..σου χα πει να φύγεις αλλά μέσα μου ήθελα να μείνεις,μονάχα για μια αγκαλιά,απλά δεν ήθελα να σε έχω στην αναμονή,δεν θέλω να με περιμένεις, είμαι ήδη δίπλα σου,εκεί. Δεν ήθελα να ξανά ζήσω επίσης τόσο έντονα αυτή την στιγμή που πρέπει να σ'αφήσω να φύγεις και περπατώντας να πιστεύω πως κάποια στιγμή ίσως εμφανιστείς,δεν ήθελα σε όλη την διάρκεια να σκέφτομαι στιγμές,να ακούω τις φωνές, να μου λείπεις..ήθελα να φύγεις,να με παρασύρει το μάθημα και να μην σκέφτομαι πως ήδη είσαι μακριά.

Χαμογέλασες και με πήρες αγκαλιά. Ομολογώ πως αξίζουν τα πάντα η ζεστή αίσθηση των χεριών σου.

Έγειρα  και ακούμπησα στο στήθος σου,άκουγα τόσο δυνατά την καρδιά σου..αυτός ο χτύπος είχε κάτι ξεχωριστό, ήταν σαν την πιο δυνατή μελωδία πάνω στην γη.

Δεν κούνησα από την θέση μου όσο με είχες αγκαλιά, άκουγα και άκουγα..είχα φτάσει σε σημείο να αδιαφορώ για όλους τους υπόλοιπους ήχους,είχαν εξαφανιστεί για μένα,άκουγα την πιο γλυκιά μελωδία..την μελωδία της καρδιάς του ανθρώπου που λατρεύω με όλη μου την δύναμη.

Είχα αρχίσει και ταξίδευα πια, έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά, άρχισε να βρέχει κάποια στιγμή και η μελωδία γινόταν όλο και πιο γλυκιά με τις σταγόνες τις βροχής. Άκουσα την φωνή του να μου λέει,πως πρέπει να φύγουμε. Το προσπέρασα..ενώ εγώ ήμουν αυτή που ρωτούσα συνέχεια για την ώρα, για να μην αργήσουμε. Ειλικρινά όμως εκείνη την στιγμή ζούσα το πιο όμορφο πράγμα της ζωής μου, και δεν ήθελα να το αφήσω να φύγει..θα μπορούσα να ζούσα όλη μου την ζωή έτσι..

Ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς του, κρίμα που δεν μπορούν να ακούσει την γλυκιά αυτή μελωδία κανείς άλλος, χάνει ένα πολύτιμο δώρο ζωής.

Το βράδυ που κοιμόμουν με ξύπνησε μια φωνή, που είπε ότι όποιος κρύβει μέσα του όμορφα συναισθήματα και τα πιο γλυκά όνειρα, η καρδιά του "κουρδίζει" με την πιο γλυκιά μελωδία..

Χαμογέλασα και ένιωσα περήφανη που είχα δημιουργήσει με κάποιον τόσο σημαντικό για μένα τον πιο όμορφο κόσμο, τον οποίο κανείς δεν θα μπορούσε να χαλάσει γιατί είναι μέσα μας:)