.

Ήταν βράδυ και άρχισα να τρέχω,ήθελα να ξεφύγω από την μοναξιά,από το κενό και τα προβλήματα που αντίκριζα κάθε μέρα. Ήξερα πως όσο και να τρέξω το συναίσθημα δεν θα αλλάξει,απλά ήθελα να ξεδώσω λίγο..

Άρχισα να κουράζομαι,λαχάνιαζα,σταμάτησα. Λύγισα τα πόδια μου για λίγο και έπαιρνα βαθιές ανάσες,ανάσες που δεν είχα ξανά πάρει ποτέ,ένιωθα πως πνίγομαι για μια στιγμή. Ηρέμησα και η καρδιά μου γύρισε στους αρχικούς της χτύπους.Κοίταξα τριγύρω μου και το μέρος δεν μου θύμιζε τίποτα,σιωπή. Γύρισα πίσω μου και πλέον δεν έβλεπα τίποτα που να μου θυμίζει το πριν. Φοβήθηκα για λίγο αλλά το χα συνηθίσει,ήμουν μόνη.  Ξέσπασα σε κλάματα ξαφνικά και προχωρούσα στην ξύλινη μικρή γέφυρα που υπήρχε εκεί που τελείωνε το έδαφος. Έτρεμα ολόκληρη και προσπαθούσα να τρέξω αλλά δεν είχα πια δυνάμεις..ανέβηκα στην συνέχεια τα ξύλινα μισό σπασμένα σκαλιά και έκατσα σε ένα παγκάκι που είχε λίγο παραπέρα. Ήμουν τόσο κουρασμένη που για λίγο κοιμήθηκα. 

Όταν ξύπνησα δεν έβλεπα τίποτα,κανένα φως τριγύρω,τίποτα που να φωτίζει εκτός τα αστέρια του ουρανού,τα κοιτούσα σχεδόν όλο το βράδυ,είδα ένα αστέρι να πέφτει,και τότε ήταν η στιγμή που έπρεπε να κάνω μια ευχή,δάκρυσα και ρούφηξα την μύτη μου αδιαφορώντας αλλά από μέσα μου την είχα κάνει ήδη,εσύ. Εσύ είσαι η ευχή μου,ορίστε την έκανα και τώρα; σκέφτηκα. "Όλα ψέματα" φώναζα,όμως μέσα μου ακόμα πίστευα να ελπίζω,να ονειρεύομαι και να περιμένω να έρθεις να με πάρεις να γυρίσουμε μαζί,αλλά εσύ δεν ήσουν εκεί. Κοίταξα το έδαφος απογοητευμένη, έσκυψα το κεφάλι μου και ήμουν σαν πεθαμένη,δεν είχα δύναμη ούτε για δάκρυα πια,στέρεψαν και αυτά. Πέρασα ώρες έτσι. Είδα ένα τσαλακωμένο χαρτί στο έδαφος,έσκυψα και το πήρα για να το πετάξω στην λιμνούλα αλλά πριν προλάβω είδα ότι στο χαρτί μέσα είχε μια φωτογραφία σκισμένη. Είχα εξεπλάγη, ήταν η δικιά μου,την είχα δώσει τότε σε ένα αγαπημένο μου άτομο,ένιωσα απογοήτευση και διάφορες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου.Μα φυσικά,οι άνθρωποι πάντα περιμένουμε τους άλλους αλλά ποτέ δεν τρέχουμε κοντά στους άλλους,ένιωσα ντροπή..κάποιος με χρειαζόταν μια μέρα όπως τον χρειάζομαι και εγώ τώρα. Δεν ήμουν κοντά του..εγώ τον άφησα και χάθηκε. Ένιωσα ηλίθια, καλά να πάθω είπα. Και άρχισα να τρέχω πίσω στο παρελθόν να τον βρω, μα όταν γύρισα δεν ήταν εκεί πια για μένα..

Πληγώθηκα όπως πλήγωσα,χαμογέλασα όσο τους έκανα και χαμογέλασαν.

Έτσι είναι η ζωή,έτσι είναι το τέλος και η αρχή,ανάλογα όπως την επιλέξεις εσύ:)

Υ.Σ.Μια μέρα θα κάνω την ευχή μου αληθινή,απλά γιατί πιστεύω σε αυτήν!