θεωρίες

Τι είμαι; Τι είσαι; Υπάρχουμε, αλλά γιατί να πιστέψω πως αυτός εδώ είναι ο πραγματικός κόσμος;
Λοιπόν δεν ξέρω. Είναι ώρες που αναρωτιέμαι πολλά, δεν κάνω και κάτι για να μάθω, ίσως να μπορούσα. Ναι φοβάμαι, μήπως δεν μπορέσω να αντιμετωπίσω το συμπέρασμα,τις απαντήσεις στις τόσες ερωτήσεις που έχουν χαράξει το ανθρώπινο μυαλό.
Λείπουν αρκετά κομμάτια του παζλ όμως είμαι καλά έτσι. Ίσως να με περίμενε κάτι καλύτερο, ίσως και χειρότερο και απογοητευτώ..μου αρκούν όσα έχω, έχω ανάγκη να ελπίζω για το μέλλον και να ονειρεύομαι, δεν θέλω να ξέρω το μετά ακόμα. Όταν είναι η ώρα θα μάθω.
Σκέφτομαι μερικές φορές..ότι δεν θέλω να μεγαλώσω,όμως κάθε μέρα που μεγαλώνουμε ζούμε κάτι διαφορετικό, είναι σαν στάδια οι ηλικίες που πρέπει να περάσουμε.
Θα ήθελα να ζήσω λίγο παραπάνω απλά κάθε ηλικία, περνάνε τα χρόνια τόσο γρήγορα..από ένα κοριτσάκι που αντίκριζα στον καθρέφτη χωρίς να ξέρει σχεδόν τίποτα πλέον είμαι μια κοπέλα με υποχρεώσεις, ευθύνες. Τόσο γρήγορα έγιναν όλα. Ίσως για αυτό κάνουμε λάθη,γιατί δεν προλαβαίνουμε να μεγαλώσουμε,γιατί όλα τα ζούμε για πρώτη και τελευταία φορά,κάθε μέρα,κάθε χρόνο.
Η διαφορά μέσα μας που κρύβει ο καθένας μας, μας κάνει να ζούμε διαφορετική ζωή..όμως όλοι μας έχουμε κάτι κοινό,εγωισμό. Αποκτάμε εχθρούς που ποτέ δεν συμβαίνει για σοβαρό λόγο. Δηλαδή σε μια χειρότερη κατάσταση πως θα φερόμασταν; Όρια, να βάζουμε παντού, αλλά πρώτα από όλα στους ίδιους μας τους εαυτούς. Φτάνουν στιγμές που δεν ελέγχουμε κάποια πράγματα, γινόμαστε τόσο καλοί και τόσο κακοί ταυτόχρονα, ψάχνουμε για ανθρώπους που έχουν τους "κωδικούς" των ψυχών μας και κάπως έτσι τους αγαπάμε σιγά-σιγά, και αν κάποιος είναι όλος λάθος ταρακουνιόμαστε και η συμπεριφορά αλλάζει από το ένα λεπτό στο άλλο.

Καλή τύχη, ελπίζω να βρεις τον κωδικό που θα σου ταιριάξει απόλυτα, και όταν τον βρεις να τον προσέχεις γιατί θα θέλουν να στον κλέψουν.

(αδυναμίες)

Πάρε με αγάπη μου, πάρε με μακριά από όλους. Μερικές φορές νιώθω πως δεν ανήκω εδώ,ίσως να φοβάμαι να το παραδεχτώ όμως κανείς δεν θέλει το καλό μας. Δεν τους νοιάζει αν πονάμε, αν είμαστε μεταξύ μας καλά..μονάχα να επεμβαίνουν στις ζωές μας.

Το ξέρω πως κάποιες φορές γίνομαι υπερβολική, όμως το κάνω για εμάς. Θέλω να μας προστατέψω όσο μπορώ, γιατί αν σε χάσω.. εγώ θα επιβιώσω με το κενό,κανείς άλλος. Όσα λιγότερα ξέρουν τόσο το καλύτερο, δεν μπορώ να ξέρω πως οποιαδήποτε στιγμή μπορούν να μας εμποδίσουν για τα όνειρα μας.

Από εμάς και μόνο θέλω να εξαρτάται. Η ζωή είναι δικιά μας. 

Μόνο εμείς ξέρουμε πόσα έχουμε δώσει για να παλέψουμε για το παρόν που έχουμε τώρα,ότι και να λένε..εκείνοι απλά βλέπουν μια εικόνα όμορφη, δεν ξέρουν πόσο κόπο,δουλειά,φαντασία,δυσκολίες αντιμετωπίσαμε για αυτό το αποτέλεσμα. Όλα αυτά τα χτίσαμε μόνοι μας,κανείς δεν βοήθησε γιατί λίγοι νοιάζονται για την ευτυχία ενός άλλου ανθρώπου. Γιατί λοιπόν να έχουν και όλοι το δικαίωμα να μας το διαλύσουνε; 

Άλλαξαν οι καιροί, άλλαξαν οι άνθρωποι. Αναγκάστηκα να προσέχω κάθε κίνηση μου περισσότερο. Πόσο μάλλον τους ανθρώπους που αγαπάω. Κι ας πρέπει μερικές φορές να τους στεναχωρώ και να τους πάω κόντρα σε κάποια πράγματα, όπως κάνω μαζί σου, και όπως κάνετε εσείς μαζί μου. Καλά κάνετε. Μερικές φορές οι άνθρωποι πρέπει να καταλαβαίνουν κάποια πράγματα και πρέπει να τους ξυπνάμε αν θέλουμε το καλό τους, και όχι να τους αφήσουμε να κυλήσουν στο χάος. 

 Υπομονή..αυτό κάνω μέχρι να με πας πίσω, εκεί στον όμορφο κόσμο. Να με πας σύντομα ε! Μονάχα αυτοί που με ξέρουν καλά ξέρουν τον τρόπο, κι ας όλοι ξέρουν την λέξη.. μια αγκαλιά!

Χορός του ονείρου

Δεν έχω δύναμη να ανοίξω καν τα μάτια μου. Δεν κοιμήθηκα καλά χθες.

Νιώθω το έδαφος να τρέμει,μήπως κάνει σεισμό ή τρέμω εγώ; Σαν να ακούω την πόρτα να ανοίγει, "ποιος είναι;" δεν απαντάει κανείς. "ποιος είναι είπα;" πάλι η πόρτα κλείνει και η σιωπή μένει κλειδωμένη στο δωμάτιο, μα ταυτόχρονα νιώθω τόσα συναισθήματα και λέξεις που θέλουν να βγουν προς τα έξω και με περιτριγυρίζουν. 
Νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό, πνίγομαι. 
Δεν αντέχω άλλο. Ακούω μια μελωδία από το παράθυρο που μου χαρίζει φως,μια γλυκιά και απαλή μελωδία. Σηκώθηκα και κύλησα μαζί της. Κάνω κύκλους με τα βήματα από εδώ και από εκεί.

-"Σου αρέσει η μουσική;" αποκρίθηκε ένα μικρό κοριτσάκι με μια ροζ κορδέλα στα μαλλιά της. Σταμάτησα και την κοίταξα σιωπηλή.  
-"Από εδώ έρχεται η μουσική " και μου έδειξε ένα μικρό μπαούλο που όταν το άνοιγε άρχιζε η μελωδία να παίζει,υπήρχε και ένας μικρός άγγελος εκεί,στο κέντρο. Χαμογέλασα και το πλησίασα. Το άφησε στο πάτωμα. "Θα σε προσέχει" ίσα ίσα που ψιθύρισε και έφυγε. Μα που πήγε; Μου άφησε έναν μικρό άγγελο. Είναι πολύ όμορφο για μικρό αγαλματάκι. Το παρατηρούσα για ώρα, είχε κάτι περίεργο στο βλέμμα του. Είχε τόσο αληθινά μάτια,λες και με κοιτούσε στην πραγματικότητα. Το άφησα δίπλα από το παράθυρο και συνέχισα τον χορό. Ξαφνικά τρίβω τα μάτια μου και τα ανοίγω.
 Καθόμουν ακόμα σε εκείνη την καρέκλα.

   Κοιτάω δεξιά,αριστερά όμως πουθενά το κοριτσάκι ή το μπαούλο.Και η μελωδία είχε χαθεί. Μάλλον ήμουν πολύ κουρασμένη και ονειρευόμουν.
 Ήταν ο χορός του ονείρου με κοινό,τον άγγελο μου.