Χορός του ονείρου

Δεν έχω δύναμη να ανοίξω καν τα μάτια μου. Δεν κοιμήθηκα καλά χθες.

Νιώθω το έδαφος να τρέμει,μήπως κάνει σεισμό ή τρέμω εγώ; Σαν να ακούω την πόρτα να ανοίγει, "ποιος είναι;" δεν απαντάει κανείς. "ποιος είναι είπα;" πάλι η πόρτα κλείνει και η σιωπή μένει κλειδωμένη στο δωμάτιο, μα ταυτόχρονα νιώθω τόσα συναισθήματα και λέξεις που θέλουν να βγουν προς τα έξω και με περιτριγυρίζουν. 
Νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό, πνίγομαι. 
Δεν αντέχω άλλο. Ακούω μια μελωδία από το παράθυρο που μου χαρίζει φως,μια γλυκιά και απαλή μελωδία. Σηκώθηκα και κύλησα μαζί της. Κάνω κύκλους με τα βήματα από εδώ και από εκεί.

-"Σου αρέσει η μουσική;" αποκρίθηκε ένα μικρό κοριτσάκι με μια ροζ κορδέλα στα μαλλιά της. Σταμάτησα και την κοίταξα σιωπηλή.  
-"Από εδώ έρχεται η μουσική " και μου έδειξε ένα μικρό μπαούλο που όταν το άνοιγε άρχιζε η μελωδία να παίζει,υπήρχε και ένας μικρός άγγελος εκεί,στο κέντρο. Χαμογέλασα και το πλησίασα. Το άφησε στο πάτωμα. "Θα σε προσέχει" ίσα ίσα που ψιθύρισε και έφυγε. Μα που πήγε; Μου άφησε έναν μικρό άγγελο. Είναι πολύ όμορφο για μικρό αγαλματάκι. Το παρατηρούσα για ώρα, είχε κάτι περίεργο στο βλέμμα του. Είχε τόσο αληθινά μάτια,λες και με κοιτούσε στην πραγματικότητα. Το άφησα δίπλα από το παράθυρο και συνέχισα τον χορό. Ξαφνικά τρίβω τα μάτια μου και τα ανοίγω.
 Καθόμουν ακόμα σε εκείνη την καρέκλα.

   Κοιτάω δεξιά,αριστερά όμως πουθενά το κοριτσάκι ή το μπαούλο.Και η μελωδία είχε χαθεί. Μάλλον ήμουν πολύ κουρασμένη και ονειρευόμουν.
 Ήταν ο χορός του ονείρου με κοινό,τον άγγελο μου.