Ο μικρός Βαλάντης.

Χθες.

Ήταν μια ακόμη ξεχωριστή μέρα.

Γυρνούσα από το σχολείο τόσο βιαστικά,

όταν είδα κάτι που με έκανε να παγώσω για κάποια λεπτά.

Είδα ένα μικρό παιδί πέντε-έξι χρονών,

 να βγαίνει από το αυτοκίνητο αγγίζοντας το

 και σιγά σιγά να ακουμπάει τον τοίχο του σπιτιού του.

Ανέβαινε προσεχτικά  τις σκάλες όταν άκουσε μια φωνή να του λέει

'Τι κάνεις Βαλάντη?' 

Χάθηκε για λίγο, προσπαθούσε να αναγνωρίσει την φωνή,

ήταν το μόνο που μπορούσε να τον βοηθήσει..απάντησε 

'Καλά..'

Ούτε καν γύρισε το κεφάλι, ήξερε πολύ καλά πως

δεν μπορούσε να δει.

Γιατί ο μικρός Βαλάντης είναι τυφλός.

Γιατί ο μικρός Βαλάντης δεν έχει δει ποτέ τους φίλους του, την οικογένεια του..

Τον εαυτό του!

Αυτό το παιδί καρφώθηκε στο μυαλό μου και με έκανε να καταλάβω τόσα πολλά!

Αυτό το παιδί βλέπει πιο καθαρά από μας τελικά.

Μπορεί να μην πιστεύει στα παραμύθια με ένα καλό τέλος, 

αλλά έχει μάθει κάποια πράγματα από την ζωή που κάποιοι ποτέ δεν θα καταλάβουν!

Αυτό το παιδί έχει νιώσει πραγματική στέρηση.

Έχει πραγματικές ανάγκες, κάτι που εμείς έχουμε κάθε μέρα,

όπως να κοιτάξει για λίγο τον ήλιο ή τα αστέρια. 

Ο μικρός Βαλάντης έχει και δύναμη όμως, γιατί χαμογελάει για αυτά που έχει!

Αυτό σημαίνει εκτίμηση.

Είναι αληθινή ιστορία ναι,
να χαμογελάς πάντα μικρέ Βαλάντη.
Το έγραψα γιατί το αξίζει.