Βροχή.

*Κρυώνω και η δικιά σου αγκαλιά βρίσκετε μακριά.

*Βρέχει και πηγαίνω γοργά στους δρόμους του Λονδίνου.

Όλοι βγάζουν τις ομπρέλες τους να μην βραχούν, εγώ απλά στέκομαι στην άκρη του πεζοδρομίου με τα δυο χέρια μου στις τσέπες, νιώθω το νερό να κυλάει σε όλο μου το σώμα από άκρη σε άκρη.Αρχίζω και δίνω σημασία σε κάθε σταγόνα που πέφτει, ακούω την βροχή όλο και πιο δυνατά.Οι δρόμοι αδειάζουν και η βροχή μεγαλώνει, κρυώνω τόσο που ακούω τα δόντια μου να τρέμουν όμως με ζεσταίνει η ιδέα  πως είσαι καλά και οι αναμνήσεις  μας είναι ότι πιο ζεστό έχω.Μετά από αρκετή ώρα που έχει σταματήσει η βροχή, εμφανίζετε το όμορφο ουράνιο τόξο με τα υπέροχα χρώματα του, μόλις το είδα μου θύμησε το χαμόγελο σου και κρυφά τα χείλη μου χαμογέλασαν το ίδιο.Προχώρησα λοιπόν προς το μικρό μου καταφύγιο. Άναψα το τζάκι και έφτιαξα ένα ζεστό τσάι, έκατσα στο ζεστό χαλί  και πήρα ένα κομμάτι χαρτί για να σου γράψω ένα μικρό γράμμα..
"Σήμερα ήταν μια όμορφη μέρα λοιπόν, και από ότι βλέπεις δεν σε ξέχασα, η αλήθεια είναι πως μου λείπεις, μου λείπεις πολύ. Θα ήταν ακόμα πιο όμορφη η μέρα μου, αν μου την ολοκλήρωνες εσύ, με την δικιά σου ζεστή αγκαλιά.
Όπως και να έχει μου φτάνει που είσαι καλά, να συνεχίσεις να είσαι.
Ελπίζω σύντομα να σε ξανά δω, να σου πω τόσα από κοντά, μέχρι τότε να προσέχεις γιατί μετά θα σε προσέχω εγώ. Θα είμαι εδώ και από εδώ μακριά και το ξέρεις,στιγμή δεν θα λείψω από την ζωή σου.  
Βλέπω φωτογραφίες μας και κλαίω πνιχτά, θυμάμαι τα πάντα από το ωραίο μας παρελθόν.
Πιστεύω πως αυτό που έχουμε εμείς είναι ότι πιο όμορφο πάνω στην γη.
http://www.youtube.com/watch?v=AecI4XXST7g&feature=related"

Έστειλα αυτό το γράμμα αμέσως το επόμενο πρωί, είχα όμως την απορία αν έφτασε ποτέ γιατί απάντηση δεν πήρα.Πέρασαν οι μέρες τόσο γρήγορα σαν τις στάλες από βροχή, η μία μετά την άλλη..η απουσία μεγάλωνε και το βλέμμα μου στράβωνε όλο και περισσότερο. Ξαφνικά ξανά ακούω τον ίδιο ρυθμό από την βροχή, τραβάω την κουρτίνα και προσπαθώ να δω μέσα από το παράθυρο, όμως το μόνο που βλέπω είναι τις σταγόνες να κυλάνε από πάνω μέχρι κάτω και μαζί τους να πηγαίνει και το δάχτυλο μου, το μυαλό μου θολώνει και πλέον κάνω ότι μου πει η καρδιά, με παρασέρνει το συναίσθημα και βγαίνω έξω, ξανά γίνομαι παιδί, ξαπλώνω στις λάσπες για να δω τα αστέρια όσο η βροχή θα σταματάει. 

Απλά ήξερα πως αυτό μας ενώνει και θα μας ενώνουν παντοτινά ότι και αν συμβεί, γιατί πάντα θα τα κοιτάς και θα τα αγαπάς όπως και εγώ.Θυμάμαι που μου έλεγες πως όλοι διεκδικούν το μεγαλύτερο, το φωτεινότερο αστέρι, όμως εμείς έχουμε το μικρότερο το πιο ασήμαντο για τους άλλους, αλλά ότι πιο σημαντικό για εμάς, γιατί μόνο εμείς ξέρουμε την αξία του.
Λοιπόν αυτό το αστέρι θα το κοιτάμε όχι με τα μάτια, γιατί δεν φαίνεται καν, αλλά με τις μισές καρδιές μας που θα ολοκληρώνονται κάθε βράδυ σε αυτό το αστέρι.
Να προσέχεις ζωή μου.
Θα τα πούμε σύντομα, στο υπόσχομαι, στα πιο όμορφα όνειρα μας!
Αντίο.


Υ.Σ. Σε αγαπώ!