όταν η μοναξιά κυρίαρχη.

Είναι δύσκολος αντίπαλος. Είσαι στα ώρια να τα παρατήσεις όλα και δεν ξέρεις τι να κάνεις.
Είναι κάποια ανάγκη που έχεις και εκεί σε χτυπάνε όλοι για να πονάς.
Ανάγκη κάποιο δικό σου πρόσωπο να είναι πλάι σου. 
Ανάγκη να ονειρευτείς ξανά και ξανά!
Ανάγκη να ξανά δεις εκείνον τον περαστικό, τουλάχιστον εκείνος σου έφτιαξε την μέρα με ένα χαμόγελο χωρίς να σε ξέρει καν.
Ζητάω πολλά? Εσύ αυτά τα έχεις κάθε μέρα, εγώ θα τα λαχταρώ για πολύ ακόμα! Δεν με νοιάζει όμως γιατί εγώ ξέρω πραγματικά την αξία τους, για σένα το τίποτα είναι η ζωή μου, κάποιο όνειρο μου. Τώρα φτάνει όμως η στιγμή που κλείνω τα μάτια και βλέπω το απολυτό μαύρο, που είναι τα όνειρα, τα χρώματα, τα χαμόγελα? Σκέτη απογοήτευση, γονατίζω και εγώ, θέλω λίγο ξεκούραση..ας κάτσω λοιπόν να γράψω όσα πραγματικά βλέπω σήμερα. Βλέπω σκιές, πολλές σκιές από ανθρώπους μα 2-3 σαν εμένα, αυτοί είναι πραγματικά δίπλα μου μέσα στους τόσους!

Σκέφτομαι το παρελθόν ξανά, γυρίζει στο μυαλό μου σαν ταινία, όμως αυτή την φορά την βλέπω πραγματικά, τώρα βλέπω στιγμές μόνο με εκείνους τους ανθρώπους, οι άλλες διαγράφτηκαν γιατί τελικά για εκείνους  δεν ήταν τίποτα. Έτσι λοιπόν τώρα έχω μια 'κασέτα' με την αληθινή ζωή μου στα χέρια μου, και είναι τόσο μικρή η ζωή μου, τόσο καιρό πίστευα πως ήταν εμπλουτισμένη, μα τελικά ήταν σχεδόν άδεια!  
'ΑΝΤΕΧΩ ΑΚΟΜΑ' φωνάζω, μα τρέμω ολόκληρη μήπως βουρκώσω και φτάση η μέρα που δεν θα έχω κανέναν να μου ξανά απλώσει το χέρι για να συνεχίσουμε αυτό τον μονοπάτι της ζωής μαζί. 
Φοβάμαι, όμως ξέρω επίσης πως δεν θα με αφήσουν, ελπίζω τουλάχιστον γιατί όταν η μοναξιά κυρίαρχη όλα είναι τόσο άσχημα, το γέλιο εξαφανίζετε και τα δάκρυα δεν τελειώνουν.

Τουλάχιστον ο αρκούδος μου δεν θα με αφήσει ποτέ, όπως και εγώ.
Ελπίζω αύριο να είναι μια καλύτερη μέρα και όταν κλείσω τα μάτια να δω πολλά ξανά!