Πίσω.

Πίσω από ένα τζάμι θολό προσπαθώ να σε δω.. 
Πίσω από τζάμι σπασμένο προσπαθώ να σε αγγίξω.. 
Πίσω από ένα τζάμι μικρό προσπαθώ να πάρω λίγο φως, να ζήσω. 
Πίσω, και όλο πίσω μένω. Περιμένοντας,ελπίζοντας να κοιτάξεις ξανά λίγο πίσω. Πίσω από το παράθυρο. Πίσω από την κουρτίνα, πίσω..να με βρεις. Και σε φαντάζομαι να σταματάς στην μέση του δρόμου,να γυρνάς και να κρύβομαι,να πέφτω χαμηλά. Και σκέφτομαι τότε πιο το νόημα να γυρίσεις αν φοβάμαι,αν κρυφτώ.. Ίσως για να έρθεις. Να με κοιτάξεις από κοντά,να μου μιλήσεις, να με καθησυχάσεις. Να σιγουρευτώ πως δεν σου τράβηξε την προσοχή κάτι άλλο, πως γυρνάς για μένα. Για μας.

Ε-Η σύνδεση σας όμως κι οι εμπειρίες μένουν, κι είναι υπέροχα, κι είσαι πολύ τυχερή για αυτά, είναι πολύ ξεχωριστά, μοναδικά, κι αξίζουν όσο αρκετές άλλες συμβατικές σχέσεις που τις έχεις κοντά αλλά δεν σε πάνε πουθενά πιο μακριά. Με αυτόν γνώρισες έναν άλλο κόσμο, έναν άλλο άνθρωπο. Κι άπαξ και τον γνώρισες αυτό δεν αλλάζει, δεν αναιρείται που φεύγει. Τώρα ξέρεις πως κάπου θα υπάρχει κι όταν χρειαστείς κάποτε θα τον ψάξεις. Έχει ανοίξει τα φτερά του. Βρέθηκε για να σου δείξει τον τρόπο του. Θα ανοίξεις κι εσύ τα δικά σου με το δικό σου τρόπο. Θα κάνεις αυτά που θες στη ζωή σου. Κι αν είναι τόσο σημαντικό τα φτερά σου θα σε οδηγήσουν και σ αυτόν.

-Η διαφορά είναι ότι έπαψε να πιστεύει πως μπορεί να υπάρξει κάτι αργότερα..ήταν αδύνατον για αυτόν. Ενώ αυτός μου λέει συνέχει ότι τίποτα δεν είναι απίθανο,απλά δύσκολο και αυτό με έκανε να θέλω να είμαι μαζί του, έστω για λίγο.
Γιατί δεν μου έλεγε απλά είσαι ξεχωριστή,όμορφη..με έκανε να νιώθω έτσι.
Έχω χάσει τον έλεγχο με την ζωή μου, δεν ξέρω τι γίνεται,μπερδεμένα συναισθήματα συνέχεια..θέλω να κλάψω,αλλά και να γελάσω ταυτόχρονα από χαρά,ούτε εγώ ξέρω τι θέλω.Δεν είμαι ακόμα έτοιμη να το αποχωριστώ..

Ε-Είναι της ηλικίας και της φάσης. Ίσα ίσα τώρα αποκτάς τον έλεγχο της ζωής σου. Για πράγματα που δεν μπορείς όμως να κάνεις κάτι μην τρώγεσαι. Το τιμόνι της δικής σου ζωής σου ανήκει, όχι των άλλων-είναι κάτι που πρέπει να θυμάσαι.

-Είναι σαν αμάξι που βρίσκεσαι με άλλους μέσα -με ανθρώπους που επηρεάζουν την ζωή σου αυτή την χρονική στιγμή. Σε κάθε στάση αλλάζεις αμάξι,αλλάζεις παρέα στο αμάξι και όσο και αν προσπαθείς να οδηγήσεις, επηρεάζεσαι..σαν να σου λένε όχι πάμε από αυτόν τον δρόμο, όχι να κόψουμε δρόμο,όχι πάμε από εκεί να δούμε κάτι καινούργιο και όλοι μαζί οδηγούν ταυτόχρονα.


Υ.Σ. Ε~Ευρυδίκη-Αντωνία Φουρναράκη 

Σχέδια

Σχέδια. Σχέδια που συνέχεια αλλάζουν. 
Εξαιτίας των καινούργιων γεγονότων που σου πετάει η ζωή..σαν να προσπαθεί να σε αποτρέψει,να σε απομακρύνει από τον στόχο σου. Επιμένεις, δεν τα παρατάς. 
Αλλάζεις τον δρόμο, όμως πάντα βρίσκεις εκείνα τα σκοτεινά στενάκια που κανείς δεν βλέπει για να φτάσεις στον προορισμό σου. Βρίσκεις τον τρόπο, ακόμα και αν είναι άλλος..τίποτα δεν θα σε εμποδίσει. 
Νιώθω περήφανη όσο σε βλέπω να βαδίζεις. Ένας είναι ο σκοπός. 
Μου χαμογελάς από μακριά.
Θα τα καταφέρεις..θα τα καταφέρουμε!
Υποσχεθήκαμε. 
Κρατηθήκαμε. 
Φιληθήκαμε. 
Υπήρξαμε. 
Και τώρα τι; πεθάναμε,δεν υπάρχουμε; 
Δεν θα φύγουμε από αυτή την ζωή πριν εκπληρώσουμε την υπόσχεση, τα σχέδια, τα όνειρα. Δεν μπορούμε να φύγουμε μη έχοντας κάνει κάτι. Κάτι για να διαρκέσει η μαγεία. Δεν θα το επιτρέψουν οι δυνάμεις μας.

P.S. Good Luck!

Big *nh2

Η φούσκα με τα όνειρα μιας στιγμής,μιας συνάντησης..δεν έσκασε. Ταξίδεψε,ταξιδεύει. Εκπλήσσομαι. Χαίρομαι. Ήρθε,σκέφτηκα. Ήρθε αυτό που περίμενα,το εντελώς διαφορετικό. Και ας είναι να μείνει λίγο,θα έχω την χαρά να λέω πως ήταν εδώ. Πως έζησα λίγο,για λίγο..και ας κύλησε το δάκρυ της αποχώρησης ήδη. Το δάκρυ που είναι σαν ταμπέλα που σε ενημερώνει ώστε να προετοιμαστώ να γυρίσω πίσω,πίσω στην παλιά μου ζωή. Ήταν σκοτεινά.. δεν το είδε, για αυτό και δεν φοβήθηκα,δεν το σκούπισα. Ένιωσα την σταγόνα να φτάνει στα χείλι μου και εκείνον τόσο κοντά μου,έτοιμος να μου χαρίσει ένα φιλί. Ήταν η στιγμή που με το χέρι μου καθάρισα τα χείλι μου βιαστικά, ήταν η στιγμή που χαμογέλασα πλαγιαστά.
Δεν έφυγε. Δεν έφυγε ακόμα. Αν έφευγε τότε, όταν τον γνώρισα..τώρα δεν θα ήμουν εδώ,δεν θα έγραφα την συνέχεια. Την όμορφη συνέχεια.
Τον διέκρινα ξαφνικά μετά από μια κουραστική μέρα μέσα στο πλήθος.. περπατούσε βιαστικά,ήμουν έτοιμη να τον φωνάξω όταν είδα την ματιά του να πέφτει πάνω μου και το χαμόγελο του να εμφανίζεται πάλι στο πρόσωπο του. Έτρεξε και με αγκάλιασε. Έτσι,ξαφνικά,μια κοπέλα που είχε δει μονάχα άλλη μια φορά.. Μιλήσαμε για λίγο,όμως αυτός ο χρόνος έφτασε να πούμε τόσα πολλά. Ακόμα και το πόσο πολύ μου αρέσουν τα γλυκά. Πράγματα που ίσως να μην ξέρει άλλος κανείς. Κανείς. 
Την επόμενη μέρα περπατούσαμε για ώρες ,μακριά. Όχι για να πάμε κάπου συγκεκριμένα,αλλά για να ξοδέψουμε όσο περισσότερο χρόνο γίνεται μαζί,αφού μετά πάλι θα έπρεπε να γυρίσουμε. Γνωρίσαμε  για λίγες ώρες έναν άλλο κόσμο,ονειρευτήκαμε, και ύστερα γυρίσαμε πίσω,πίσω στον κόσμο με τους διάφορους ανθρώπους, πίσω στην πραγματικότητα. Δεν είμασταν μόνοι πια και έπρεπε να δείχνουμε δυνατοί για να προστατέψουμε την μαγεία..την μαγεία μας.
Σιωπή για μια στιγμή..έβγαλε ένα τεράστιο πορτοκαλί γλειφιτζούρι από την τσάντα του και μου το πρόσφερε μαζί με μια αγκαλιά. Πως να συγκρατήσεις τα συναισθήματα σου εκείνη την στιγμή, πως να κρατήσεις μια απόσταση που προσπαθείς,πως να αρνηθείς έναν χορό στο δωμάτιο του ενώ γύρω σου υπάρχουν μονάχα κεριά και απέναντι σου εκείνος να σου χαμογελά, πως να πεις όχι δεν θέλω να ζήσω ένα παραμύθι. Πως ενώ πρέπει κάπως να προστατέψεις τον εαυτό σου, γιατί ξέρεις ότι κάποια στιγμή αυτός θα φύγει, θα εξαφανιστεί. Ενώ ξέρεις ότι μετά κανείς δεν θα είναι εκεί να σε αρπάζει από το χέρι για να κάνετε κάτι μαζί..κανείς δεν θα είναι εκεί να σου πει "ώρα να πετάξουμε μακριά από αυτή την βαρετή ζωή με μια φούσκα ονείρων". Τώρα νιώθω ελεύθερη, δεν λέω απλά ότι "οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι".
Είναι σαν πουλί..που δεν μπορείς να το εγκλωβίσεις,να το φυλακίσεις ..έρχεται,μένει για λίγο και μετά έχει ανάγκη να πετάξει, να φύγει.. Θα σου λείψει, όμως δεν μπορείς να το κρατήσεις ξέροντας ότι μακριά σου θα είναι καλύτερα..δύσκολα αλλά το αφήνεις ελεύθερο,να αποφασίσει μόνο του τον προορισμό του,τον χρόνο του.. Ελπίζοντας ότι μια μέρα θα γυρίσει. Όχι να γυρίσει στην περιοχή σου,αλλά να γυρίσει σε σένα. Το αποχαιρετάς από πολύ πιο πριν,γιατί φοβάσαι πως ίσως να μην προλάβεις αργότερα.. Και περνάς την κάθε μέρα χωρίς να ξέρεις πόσο θα κρατήσει η μαγεία,μέχρι που παύει να σε νοιάζει και σκέφτεσαι τον τρόπο που θα κρατήσει  είτε μείνει είτε φύγει.
Γιατί ανάμεσα μας πάντα θα υπάρχει μαγεία.


Υ.Σ. Ευχαριστώ για όσα μου χάρισες αυτές τις μέρες..δύναμη και όμορφες αναμνήσεις κυρίως.