Χριστούγεννα♥

Και  βγαίνω στους δρόμους  βλέποντας  με λαχτάρα τα δέντρα και τα κάγκελα τυλιγμένα από όμορφα φώτα. Κάνουν το σκοτάδι μέρα και τα μικρά παιδάκια βγαίνουν με τα γάντια στα χέρια τους για να περιμένουν τον Άι Βασίλη μήπως περάσει και τον αντικρίσουν από μακριά, κοιτούν στον ουρανό και ξανά κοιτούν. Μόλις βλέπω ένα κοριτσάκι να σκουντά την μαμά της και να της λέει "μαμά έχουμε φώτα και στον ουρανό? πως φτάσανε να τον στολίσουν τόσο ψηλά?" Η μανούλα της χαμογελά και λέει "αυτά που είναι εκεί ψηλά λέγονται αστέρια, και υπάρχουν κάθε βράδυ".

Παρακάτω βλέπω έναν ηλικιωμένο άντρα να κρατά στο χέρι του το δώρο για τον όμορφο μικρό εγγονό του που είναι χαμένος μέσα στα φώτα και στους ανθρώπους που βλέπουν λίγες μέρες πριν την πρωτοχρονιά το στολισμένο μεγάλο δέντρο  της πλατείας. Τους παρατηρώ και χαμογελάω.Μετά από λίγα λεπτά ακούω την μαμά μου να μου φωνάζει "έλα μέσα αγάπη μου κάνει κρύο" η αλήθεια είναι πως όσο κρύο και αν έκανε, ένιωθα πως τα Χριστούγεννα  με γέμιζαν ζεστασιά και με έκαναν ευτυχισμένη, πολύ ευτυχισμένη!  Λοιπόν πήγα στο ζεστό σπιτάκι μου και πήγα στο δωμάτιο μου με την απόφαση να το κάνω πιο όμορφο, για μια τέτοια γιορτή, δεν είναι οποιαδήποτε γιορτή, όχι για μένα .Είναι ξεχωριστές μέρες, όπως η κάθε μία μέρα που περνά και φτάνουμε στο σημείο που ακόμη μια χρονιά φτάνει στο τέλος της. Βγάζω φώτα και στολίζω το κρεβάτι μου, και έκατσα και σκέφτηκα, ξάπλωσα και έκλεισα τα μάτια μου.Δεν βλέπω σκοτάδι, ούτε το απόλυτο τίποτα, βλέπω την ζωή μου να κυλάει όμορφα..θα μου λείψουν οι φετινές στιγμές, θα μου λείψουν άτομα που έχασα μα χαίρομαι για άτομα που κέρδισα, και βρίσκονται αυτά τα Χριστούγεννα εδώ, μαζί μου και μοιράζονται την χαρά τους μαζί μου!Μα πως να αντισταθείς στα υπέροχα γλυκά των Χριστουγέννων, στα χρώματα τριγύρω σου  και στο όμορφο δέντρο που υπάρχει μέσα στο σπίτι σου?

*.*  καλέ ξύπνα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

 

*Λοιπόν κάτι διαφορετικό τώρα, θέλω να ευχαριστήσω μια κοπέλα που τους τελευταίους μήνες μου έχει σταθεί πολύ. 

Ήταν δίπλα μου σε ότι και αν χρειαζόμουν και ήξερε τον τρόπο να με κάνει πάντα να είμαι καλά!

Χαίρομαι που θα περάσω αυτά τα Χριστούγεννα μαζί της, τα πρώτα μας Χριστούγεννα μαζί. Ευχαριστώ αγάπη μου.

Σαγαπώ Στέλλα. Ακόμα και όταν σου σπάω τα νεύρα είναι επειδή  σε αγαπάω, για αυτό που ακριβώς είσαι.

http://www.youtube.com/watch?v=pSLOnR1s74o&feature=relmfu

[Κ*]

Ότι πιο αληθινό είσαι εσύ.

Ίσως κάποιες φορές έχω φερθεί περίεργα, περίεργα για τους ανθρώπους που περνούσαν στην ζωή μου και δεν καταλάβαιναν τίποτα.

Δεν τους ζήτησα να με καταλάβουν, εκείνοι ήθελαν να έρθουν κοντά μου.

Ίσως να τους εμπόδισα εγώ η ίδια σε αυτό, όμως ήξερα πως κανείς δεν θα ένιωθε όπως εμένα,όπως εμάς.

Σε χριζόμουν τόσο χθες το βράδυ, ένιωθα τόσο άδεια που δεν μπορούσα,να σε σφίξω στην αγκαλιά μου για μια στιγμή.

Έδωσα σε έναν άνθρωπο την ευκαιρία να με πάρει αγκαλιά, δέχτηκε η αλήθεια είναι όμως του φάνηκε χαζό, και με την προϋπόθεση να βιαστώ για να μην τίποτα οι άλλοι. 

Τότε για άλλη μια φορά αποδείχτηκε πως καμία δεν θα μοιάσει με την δικιά σου αγκαλιά.

ΚΑΜΙΑ.

Το άφησα, άρχισα να ψάχνω μια αιτία να μου αλλάξει γνώμη, όμως τίποτα, απογοητεύτηκα για άλλη μια φορά..

Γιατί είχα ανάγκη κάτι αληθινό, 

και αυτό θα ήταν μόνο μια αφορμή να μου ανταποδώσει όσα έχω κάνει για εκείνον.

Η αλήθεια είναι πως με πείραξε, με πείραξε που σκέφτηκε τι θα πουν "οι άλλοι",

και δεν σκέφτηκε πως ένιωθα εγώ εκείνη την στιγμή.

Έτσι κάνουν οι περισσότεροι. 

Φαίνεται εύκολο να σου ζητάνε μια αγκαλιά, 

όμως είναι ότι πιο δύσκολο μπορεί να δώσει κανείς,

να δώσει μια αληθινή αγκαλιά, κάτι που δεν θα νοιαστούν για τίποτα, μονάχα να ζήσουν ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που έχουν απομείνει.

Και αυτό τι ήταν? Ήταν ένα παράδειγμα που πολύ αγνοούν, για αυτό ΔΕΝ μπορείτε να έρθετε κοντά μου λοιπόν, γιατί εγώ έχω λίγα άτομα αλλά που μπορούν να με νιώσουν,ενώ εσείς εκεί ακούστε καλά αυτό που θα πω, μπορεί να έχετε πολλά άτομα γύρω σας, αλλά ΠΟΤΕ δεν θα νιώσετε γεμάτοι, γιατί κανείς δεν σας νιώσει πραγματικά.  

*Δεν χρειάζομαι τίποτα από υποχρέωση, μονάχα ότι είναι αληθινό, όπως ΕΣΥ.

το αγοράκι από το φούρνο!

Τα αγαπημένα μου ζαχαρωτά είναι αυτά που μου χαρίζει εκείνο το αγοράκι από το το διπλανό φούρνο.

Όταν με έστειλε η κυρία που με μεγαλώνει να πάρω ψωμί, με παρακολουθούσε όσο κοιτούσα με λαχτάρα τα ζαχαρωτά, μόλις έφευγα όμως άκουσα μια φωνή να με φωνάζει
"εε εσύ κοριτσάκι, μισό λεπτό"
Γύρισα, όταν κρατούσε μια χούφτα από διάφορα χρωματιστά ζαχαρωτά μου τα έδωσε και μου είπε να φύγω πριν έρθει η μαμά του και τον ρωτήσει γιατί τα έδωσε, του χαμογέλασα και του ψιθύρισα ένα γλυκό ευχαριστώ.
Αυτά τα ζαχαρωτά, μου θύμιζαν την μαμά μου.
Η μαμά μου, μου έδινε ζαχαρωτά που είχα την αίσθηση πως έμοιαζαν με αυτά, 
αν και δεν είχαν την ίδια γεύση ούτε κάτι ίδιο, μου προκαλούσαν αυτό το κλήμα.
Μετά από λίγες μέρες που ξανά πήγα στο φούρνο και είδα το αγόρι, του είπα αν μπορεί να έρθει για λίγο
στο πάρκο της γειτονιάς μας.
Τον περίμενα ώρα, όμως δεν έφυγα, ήξερα πως θα έρθει, ακόμα και αν άργησε!
Μέχρι την στιγμή που ένιωσα ένα χέρι να με ακουμπά στον ώμο,
τον κοίταξα και του είπα, γιατί μου έδωσε αυτά τα ζαχαρωτά και γιατί αισθάνθηκα
πως μου τα έστελνε η μαμά μου.
Μου χαμογέλασε και μου είπε, πως δεν ξέρει γιατί μου τα έδωσε, ήθελε απλά και το έκανε,
όσο για τα αισθήματα, ήταν επειδή μου τα έδωσε με αγάπη χωρίς να ζήτησε κάτι, 
αυτό ακριβώς έκανε και η μαμά μου, ήταν εκείνη η αίσθηση!  
Του είπα πως μου είχε λείψει κάτι τόσο αληθινό.
Μου είπε να κλείσω τα μάτια και να του δώσω το χέρι μου,
δεν ξέρω γιατί αλλά τον εμπιστεύτηκα,
μου άνοιξε απαλά το χέρι και μου έδωσε ένα σακουλάκι γεμάτο ζαχαρωτά,
όταν τα είδα, τον πήρα αγκαλιά και έφυγα τρέχοντας κλαίγοντας,μακριά!
Όλα αυτά μου θύμιζαν αναμνήσεις εμένα και της μαμάς, που μου είχαν λείψει πολύ.
Ώρες ώρες νομίζω πως η μαμά μου μου έστειλε εκείνο το αγοράκι από τον ουρανό 
για να την νιώθω κοντά μου..
Όταν πήγα σπίτι, έτρεξα στο δωμάτιο μου και όπως έπεσα στο κρεβάτι, 
έπεσαν όλα πάνω στο πάπλωμα, χαμογέλασα κλαίγοντας και σκέφτηκα αυτό που μου έλεγε,
"Κάθε βράδυ θα είμαι εκεί θα φυλάω ένα-ένα κάθε όνειρο σου"
Κάθε ζαχαρωτό, ένα κομμάτι ονείρου μου.
Ευχαριστώ που ποτέ δεν με άφησες!
Σ'αγαπώ μαμά♥

κριμένο θησαυρό♥

Μερικές φορές δεν έχει σημασία τι παίρνουμε αλλά από ποιόν το παίρνουμε.
Είναι η αξία που κρύβει μέσα του κάποιο δώρο, η αξία που δώσανε για να παρέχεις.
Πιστεύω πως και εσύ έχεις παρατηρήσει στον εαυτό σου περνώντας ένα μήνυμα από κάποιον, με οποιονδήποτε τρόπο, πως κάποιες φορές χαμογελάς. 
Δεν είναι αυτό που αντικρίζεις απαραίτητα, είναι οι σκέψεις  που σου λένε, έκανε κάτι για σένα, και όχι από υποχρέωση, είναι το αίσθημα που σε παρασέρνει να νιώσεις την μαγεία που έχετε. 
Είναι αυτό που θα σας ενώνει κατά κάποιο τρόπο, όπου και αν βρίσκεστε.
Είναι το βλέμμα όταν το αντικρίζεις και περνάνε στιγμές του παρελθόντος ξανά από μπροστά σου. 
Είναι το ταξίδι που κάνεις με ανοιχτά τα μάτια, και όμως ξεφεύγεις για μια στιγμή  όπως και στα όνειρα!
Ίσως να συμβαίνει συχνά αλλά εμείς να μην δίνουμε την απαραίτητη προσοχή, ή μερικές φορές μας νοιάζει τι θα πει εκείνος ο άγνωστος που με κοιτάει! 
Ξέρετε τι? Δεν με νοιάζει, θα αφήσω ελεύθερα τα μάτια μου να λάμψουν και την ψυχή μου να νιώσει ευτυχία έστω με αυτά τα μικρά πράγματα που μας παρέχει η ζωή, εξάλου, η μαγεία βρίσκετε μέσα σε αυτά που πιστεύουμε πως είναι μικρά, ενώ κρύβουν τόσα πολλά! 
 Ψάξε, ψάξε! Είναι σαν παιχνίδι, σαν τον κριμένο θησαυρό. 


http://www.youtube.com/watch?NR=1&v=MpHH-BPIPMk


  ΚαπOια
        Nυχτα
       δEς
     ΟτI
       πΡαγματοποιουνται
    σιγΑ-σιγα

Να προσέχεις όσα αγαπάς γιατί ίσως τα χάσεις με άλλον τρόπο.

Βγήκα έξω ένα πρωί, μετά από έναν δυνατό θόρυβο που άκουσα.

Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.

Τα μάτια μου θόλωσαν και βούρκωσαν μόλις είδα μια κοπέλα νεκρή .

Τα πόδια μου κόπηκαν, δεν ήξερα που να πάω και τι να κάνω.

Περπατούσα σιγά σιγά προς το μέρος της.

Την χτύπησε αυτοκίνητο από ότι κατάλαβα, δυνατά.

Εκείνη έτρεχε στους δρόμους χωρίς να την νοιάζει τίποτα άλλο.

Ο άνθρωπος που την χτύπησε, έκλαιγε τόσο δυνατά. Οι φωνές των ανθρώπων έμειναν τόσο έντονα στο μυαλό μου. Μετά από λίγες μέρες, άκουσα την πόρτα μου να χτυπά, την άνοιξα. Ήταν ένα αγόρι, ένα αγόρι στην ίδια ηλικία με την κοπέλα. Κάθισε και μου είπε μια ιστορία.

Ήταν ότι πιο σημαντικό είχα.

Το μόνο που είχα πραγματικά δικό μου.

Ήταν να την δω εκείνη την μέρα. 

Σε ένα παγκάκι, που έμεινε άδειο.

Ήθελα να της πω πράγματα που δεν είπα ποτέ.

Ήθελα να την δω πριν φύγει.

Ήθελα να της πω πως την τελευταία φορά που τσακωθήκαμε, 

δεν εννοούσα όσα είπα.

Την αγαπούσα.

Την αγαπάω.

Την περίμενα με τόση χαρά και τελικά όλα άλλαξαν μέσα σε μια στιγμή.

Όλα γκρεμίστηκαν. 

Έσκυψα το κεφάλι και είπα λυπάμαι. Το αγόρι έφυγε με δάκρυα στα μάτια. Το επόμενο πρωί πήρα λεωφορείο για να πάω στην δουλειά,ένιωθα πως δεν είμαι σε θέση να οδηγήσω αφού όλο το βράδυ σκεφτόμουν όσα έγιναν εκείνες τις μέρες. Κάθισα σε μια θέση όταν είδα ξαφνικά..την κοπέλα,στεκόταν όρθια εκεί μπροστά μου. Προσπάθησα να την αγγίξω όμως κανένα αποτέλεσμα.Σήκωσε τα μαλλιά της από το πρόσωπο  της και με κοίταξε.Δεν μίλησε όμως, και απλά έφυγε.Ήξερα πως κανείς δεν την έβλεπε όμως δεν φοβήθηκα.Πίστευα πως ήταν ένα μήνυμα πως όσα μου είπε το αγόρι τα γνωρίζει.Μετά από αρκετές ώρες δουλειάς, γύρισα στο σπίτι.

Κάτω από την πόρτα μου, είδα ένα χαρτί να λέει:

"Ευχαριστώ. Να προσέχεις όσα αγαπάς γιατί ίσως τα χάσεις με άλλον τρόπο."

Ήταν από το αγόρι, επειδή τον άκουσα.Από τότε όλα έφτιαξαν, όμως μπορώ να πω ήταν μια ανάμνηση και αυτή.Ίσως ένα μάθημα για όλους μας.Πηγαίνω μερικές φορές σε εκείνο το παγκάκι που ανέφερε το αγόρι.Κάθομαι και ξεσπάω σε κλάματα γράφοντας σε ένα μικρό τετράδιο όσα νιώθω.Αυτό το τετράδιο ξέρω πως μια μέρα θα βρεθεί σε κάποια χέρια. Ελπίζω μονάχα μέσα από όλα αυτά  να νιώσουν και άλλοι κάποια πράγματα και να στεναχωριούνται για πραγματικούς λόγους, για λόγους που  δεν διορθώνονται, γιατί τα περισσότερα προβλήματα αν όχι όλα έχουν κάποια λύση!