Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Να προσέχεις όσα αγαπάς γιατί ίσως τα χάσεις με άλλον τρόπο.

Βγήκα έξω ένα πρωί, μετά από έναν δυνατό θόρυβο που άκουσα.
Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.
Τα μάτια μου θόλωσαν και βούρκωσαν μόλις είδα μια κοπέλα νεκρή .
Τα πόδια μου κόπηκαν, δεν ήξερα που να πάω και τι να κάνω.
Περπατούσα σιγά σιγά προς το μέρος της.
Την χτύπησε αυτοκίνητο από ότι κατάλαβα, δυνατά.
Εκείνη έτρεχε στους δρόμους χωρίς να την νοιάζει τίποτα άλλο.
Ο άνθρωπος που την χτύπησε, έκλαιγε τόσο δυνατά. Οι φωνές των ανθρώπων έμειναν τόσο έντονα στο μυαλό μου. Μετά από λίγες μέρες, άκουσα την πόρτα μου να χτυπά, την άνοιξα. Ήταν ένα αγόρι, ένα αγόρι στην ίδια ηλικία με την κοπέλα. Κάθισε και μου είπε μια ιστορία.
Ήταν ότι πιο σημαντικό είχα.
Το μόνο που είχα πραγματικά δικό μου.
Ήταν να την δω εκείνη την μέρα. 

Σε ένα παγκάκι, που έμεινε άδειο.

Ήθελα να της πω πράγματα που δεν είπα ποτέ.
Ήθελα να την δω πριν φύγει.
Ήθελα να της πω πως την τελευταία φορά που τσακωθήκαμε, 
δεν εννοούσα όσα είπα.
Την αγαπούσα.
Την αγαπάω.
Την περίμενα με τόση χαρά και τελικά όλα άλλαξαν μέσα σε μια στιγμή.
Όλα γκρεμίστηκαν. 
Έσκυψα το κεφάλι και είπα λυπάμαι. Το αγόρι έφυγε με δάκρυα στα μάτια. Το επόμενο πρωί πήρα λεωφορείο για να πάω στην δουλειά,ένιωθα πως δεν είμαι σε θέση να οδηγήσω αφού όλο το βράδυ σκεφτόμουν όσα έγιναν εκείνες τις μέρες. Κάθισα σε μια θέση όταν είδα ξαφνικά..την κοπέλα,στεκόταν όρθια εκεί μπροστά μου. Προσπάθησα να την αγγίξω όμως κανένα αποτέλεσμα.Σήκωσε τα μαλλιά της από το πρόσωπο  της και με κοίταξε.Δεν μίλησε όμως, και απλά έφυγε.Ήξερα πως κανείς δεν την έβλεπε όμως δεν φοβήθηκα.Πίστευα πως ήταν ένα μήνυμα πως όσα μου είπε το αγόρι τα γνωρίζει.Μετά από αρκετές ώρες δουλειάς, γύρισα στο σπίτι.
Κάτω από την πόρτα μου, είδα ένα χαρτί να λέει:
"Ευχαριστώ. Να προσέχεις όσα αγαπάς γιατί ίσως τα χάσεις με άλλον τρόπο."
Ήταν από το αγόρι, επειδή τον άκουσα.Από τότε όλα έφτιαξαν, όμως μπορώ να πω ήταν μια ανάμνηση και αυτή.Ίσως ένα μάθημα για όλους μας.Πηγαίνω μερικές φορές σε εκείνο το παγκάκι που ανέφερε το αγόρι.Κάθομαι και ξεσπάω σε κλάματα γράφοντας σε ένα μικρό τετράδιο όσα νιώθω.Αυτό το τετράδιο ξέρω πως μια μέρα θα βρεθεί σε κάποια χέρια. Ελπίζω μονάχα μέσα από όλα αυτά  να νιώσουν και άλλοι κάποια πράγματα και να στεναχωριούνται για πραγματικούς λόγους, για λόγους που  δεν διορθώνονται, γιατί τα περισσότερα προβλήματα αν όχι όλα έχουν κάποια λύση! 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου