Είναι κάποια πράγματα που δεν μπορείς να εκφράσεις, όσα και να γράψεις, όσα και να πεις.

Δεν φταίνε οι λέξεις, φταίει το μέσα σου, κάτι δεν πάει καλά μα δεν ξέρεις τι.

Ίσως να είναι τα πάντα γύρω σου, που πάντα κάτι πάει στραβά, μερικές φορές σε κουράζει και σε φέρνει στο όριο να λυγίσεις, ακόμα και αν εκείνο τον καιρό όλα είναι καλά.

Ίσως να υπάρχει λόγος από την άλλη, αλλά να μην θες να τον δεις γιατί ξέρεις πως θα πονέσεις περισσότερο, ίσως η αδιέξοδο που υπάρχει να την έχτισες εσύ γιατί φοβάσαι να δεις πίσω από αυτό κάτι χειρότερο ή να παραδεχτείς κάτι που πίστευες πως ήταν απλό και τελικά βγήκε πιο δυνατό από όσο περίμενες. 

Δεν ξέρω τι συμβαίνει, δεν ξέρω αν θέλω να καταλάβω κιόλας. Φοβάμαι. Φοβάμαι να δω πως ότι είχα πριν τώρα λείπει, φοβάμαι να αντιμετωπίσω  τον κόσμο εκεί έξω, φοβάμαι πως μια πραγματική αγκαλιά θα την έχω σπάνια, πόσο ανάγκη την έχω κάποιες φορές, και όταν κοιτάζω να δω απέναντι μου και τις περισσότερες φορές απογοητεύομαι, τότε νιώθω την παγωνιά του κόσμου, τον εγωισμό, το μίσος που κουβαλάνε κάποια άτομα. 

Με ρώτησαν πριν λίγες μέρες  γιατί γράφω όλα αυτά, πως είναι σαν να μιλάω σε μένα, ξέρετε τι όμως? αυτό ακριβώς, όταν μιλάω σε μένα δεν χωράει κανένα ψέμα!