Με θυμάσαι; Χθες ήμουν εκεί,ήσουν και εσύ. Τι πήγε λάθος; Κάτι πήγε λάθος. Κοφτές οι ανάσες μας,μικρές οι φράσεις μας. Έχουμε να πούμε πολλά,όμως και ταυτόχρονα εκείνη την στιγμή τίποτα. Ψάχνουμε μια αφορμή,μια λέξη,μια κατάλληλη λέξη να επιβιώσει μια σύντομη συζήτηση.
Μοιάζει ασήμαντη, μα τόσο σημαντική επίσης. Κουνάω τα πόδια μου από το παγκάκι σαν μικρό παιδί. Δεν το ελέγχο, είναι η αγωνία. Αγωνία για το μετά,για το αν θα υπάρξει μετά. Ένα ακόμη λεπτό χάρισε μου μετά. Για αυτό σε κοιτώ ως το τέλος, γιατί δεν ξέρω μετά. Και ας φαίνομαι χαζή. Και ας φαίνεται ότι σπαταλάω χρόνο ήδη. Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν θέλει να μάθει τον αληθινό λόγο.
Δεν είναι το άγγιγμα στο κορμί αυτό που σε αγγίζει. Είναι η ματιά πριν φύγεις,είναι το χαμόγελο που αποκτάς εξαιτίας μου για ένα λεπτό. Αυτό το ένα λεπτό στα τόσα χρόνια της ζωής σου,μοιάζει ασήμαντο. Θα ξεχαστεί. Όμως τα δικά σου λίγα λεπτά που μου χάρισες,έχουν πάρει ήδη μια θέση και για το μέλλον. Περιπλάνηση είναι όλα, οι απλές φράσεις είναι περιπλάνηση για να οδηγήσει στο άκουσμα μιας λέξη. Το άγγιγμα,μια περιπλάνηση και αυτή για ένα φιλί. Τα μάτια σου με οδηγούν να κοιτάξω ψηλά,περιπλάνηση να με δεις να χαζεύω.. Και το παιχνίδι συνεχίζει. Χωρίς λόγο η απάντηση στο γιατί. Για ικανοποίηση μιας μικρής μας πληγής.
Τώρα με θυμήθηκες; Δεν πειράζει αν όχι. Θα με συνηθίσεις. Θα μείνω εδώ, ίσως όχι για πάντα,δεν υπάρχει το πάντα αλλά όσο μπορώ. Εδώ προσδιορίζοντας την ζωή σου, όχι τον τόπο της ύπαρξις σου. Περιπλάνηση ήταν και αυτό. Γεια,σε χαιρετώ, περιμένω μια απάντηση..μην το αφήνεις κενό.
