Ίσως.

Πως να βρεις τις κατάλληλες λέξεις; Και αν ακόμα πιστεύεις πως τις βρήκες,ακολουθεί ολόκληρη διαδικασία. Που να βρεις το θάρρος να τις εκφράσεις; Θες απλά να κοιτάξεις τον άλλον και να νιώσει,όχι να του αποδείξεις ή να τον πείσεις. Είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα που μισείς τις λέξεις εκείνη την στιγμή,και παίρνεις μια βαθιά ανάσα και σωπαίνεις.

Και ακόμα και αν τα πεις, τότε είναι και ο φόβος που νιώθεις  πως δεν θα καταλάβει ο άλλος. Τότε είσαι σε απόγνωση και νιώθεις πως όλες οι πόρτες μπροστά σου κλείνουν και δεν ξέρεις αν έκανες καλά ή όχι. Το μόνο που κρατάς όταν δεν ξέρεις το συμπέρασμα είναι ότι προσπάθησες να τα κάνεις όλα πιο εύκολα. Ενώ όταν το ξέρεις υπάρχει η απογοήτευση και η χαρά.

Αυτό που είναι ενοχλητικό είναι ότι κάτι τέτοιες στιγμές θα εξαρτάτε η ψυχολογία σου από άλλους ανθρώπους, ευτυχώς-δυστυχώς όμως  έχουν ένα όριο επιρροής πάνω μας.

Τα συναισθήματα είναι τόσα πολλά,μα τα λόγια μας πυκνά..θέλουμε να εξασφαλίσουμε μια προστασία και κόβουμε λεπτομέρειες που ίσως να είναι σημαντικές.. ώστε ότι και αν γίνει να έχουμε κάτι για μας,μέσα μας..

Χρησιμοποιούμε διάφορα επιχειρήματα για να δώσουμε στον άλλον να καταλάβει πως νιώθουμε. Μερικές φορές απλά έχουμε ανάγκη να μας ακούσουν,δεν ζητάμε τίποτα άλλο. Εξάλλου η επιλογή και η διαμόρφωση της γνώμης του άλλου δεν εξαρτάται πάντα από εμάς. 

Το απαραίτητο είναι να δείξουμε όσο μπορούμε τον εσωτερικό μας κόσμο στους άλλους, κάτι που εξίσου είναι αρκετά δύσκολο..

Διάφορες ερωτήσεις μας περιτριγυρίζουν, πως,πότε,γιατί; Αυτές οι ερωτήσεις που θέλουμε να απαντηθούν πλήρως για να ικανοποιηθούμε, μας κρατάνε πίσω και δεν ρισκάρουμε. 

Απλά σκεφτόμαστε τους πάντες όπως τους περισσότερους, το κάτι σαν όλα,το ποτέ σαν για πάντα. Έχουμε μάθει να έχουμε όρια για τον εαυτό μας,γιατί έτσι πιστεύουμε πως είναι το πιο σωστό..έτσι διαμορφώνουμε τα πάντα ανάλογα. Ίσως αν τα ξεπερνούσαμε όλα να τα βλέπαμε αλλιώς. Αυτό το ίσως μας φοβίζει, θέλουμε το σίγουρο.

Απλά οι λέξεις είναι η αφορμή για να ξεπεράσουμε το ίσως και να μάθουμε τι κρύβεται πίσω από αυτό και επειδή την έχουμε πατήσει προτιμάμε να μένουμε με απορίες και σκέψεις που μας βασανίζουν, ελπίζοντας με τον χρόνο να σβηστούν.