Έναν τίτλο.

Περπατούσαμε σιωπηλοί χαζεύοντας το δάσος που διασχίζαμε αργά. Έβγαλε την φωτογραφική μηχανή από την τσάντα του και άρχισε να με βγάζει φωτογραφίες, μου έλεγε να χαμογελάω σε κάθε φωτογραφία και ύστερα έβαλε στην θήκη την φωτογραφική μηχανή. Σταμάτησα αυτόματα να χαμογελάω και μου φώναξε "σκέψου πως τα μάτια μου είναι φωτογραφική μηχανή, με περισσότερη χωρητική μνήμη..συνέχισε να χαμογελάς σε παρακαλώ" Ξαφνιάστηκα,αρχικά νόμιζα πως ήταν παράλογος μα όσο τα λεπτά περνούσαν τον ένιωθα όλο και πιο κοντά μου, και όσο τα χείλι του σχημάτιζαν το χαμόγελο του, τα χείλι μου έκαναν το ίδιο.

Ξαπλώσαμε για λίγο στο γρασίδι κοιτώντας τον ουρανό. Ένιωθα ασφάλεια κρατώντας μου το χέρι, έτσι αφέθηκα και αποκοιμήθηκα.. 

Όταν ξύπνησα το μόνο που είχε μείνει ήταν ένα κομμάτι χαρτί στο χέρι μου με έναν τίτλο, τίτλο βιβλίου. Πήγα και το αγόρασα αμέσως κλαίγοντας που είχε χαθεί, μου είχε πει πως όταν φεύγει δεν ξανά γυρνάει. Το βιβλίο ήταν ήδη στα χέρια μου, με τον τίτλο "καινούργια γη". 

Δεν το άφηνα από τα χέρια μου, το διάβασα παντού, λεωφορεία,τρένα,δρόμους,καφετέριες.. Το τέλος έφτανε σύντομα.

Μέχρι που ένα πρωί στης 6 η ώρα το πρωί βρισκόμουν στην τελευταία πρόταση.. Έκλεισα το βιβλίο βιαστικά,το κράτησα αγκαλιά και κλαίγοντας χαμογελούσα ταυτόχρονα. Έπρεπε να συνεχίσω να χαμογελάω, γιατί έβλεπα τα μάτια του στις αναμνήσεις μας. 

Τότε άρχισε μια καινούργια μέρα, καινούργια εποχή, μια καινούργια γη και ψυχή.