Χαμήλωσε ο ήλιος, γονατίζω στην άσφαλτο. Νιώθω πόνο μα πιέζω τον εαυτό μου. Ουρλιάζω. Κανείς δεν με κοιτά, δεν με βοηθά. Με αναγκάζουν να με πονέσω, να προσπαθήσω. Ραγίζει η πλάτη μου, αρχίζουν τα σημάδια μου. Ανοίγω τα φτερά μου.
Με αυτά πρέπει να πετάξω μακριά από τον κύκλο, να ταξιδέψω,να ζήσω, μα πρέπει πρώτα να πονέσω,να φροντίζω τον εαυτό μου, να δώσω δύναμη στα φτερά μου, να με πάνε ψηλά.
Παλιά φάνταζε παραμύθι της γλυκιάς μητέρας, θα μεγαλώσεις έλεγε, θα ανοίξεις τα φτερά σου και το μονοπάτι αυτό σου φαινόταν μακρύ για χρόνια, νόμιζες ότι ήταν ατελείωτα χρόνια όμως η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει ήδη. Δεν κοιτούσα τον χρόνο, έτρεχα,βιάστηκα, δεν προετοιμάστηκα. Ακόμα σε χρειάζομαι. Εσύ μου έδωσες φτερά,εσύ γλυκιά γυναίκα για να πετάω μακριά από κάθε κίνδυνο, για να με προστατεύεις με τον τρόπο σου είτε είμαι κοντά σου είτε όχι. Καιρό καθόμουν κρυμμένη κάτω από τα δικά σου φτερά, προστατεύοντας με την δύναμη σου δυο παιδιά και τον εαυτό σου ταυτόχρονα. Μου χάρισες και άλλη μια ψυχή, να μην νιώθω μόνη στην ζεστή σου αγκαλιά, να έχω δυο ζωές μέσα από την δικιά σου,την δικιά μου και ενός άγγελου, του Άγγελου.
Πετάω μητέρα, ακόμα βλέπω την ανησυχία στο βλέμμα σου από ψηλά..φοβάσαι μην με σημαδέψουν, μην με πονέσουν,μην πέσω. Μην φοβάσαι μητέρα,με δίδαξες πολύ καλά. Έκανες όμορφη δουλειά,μου έδωσες τα πάντα, δύναμη,υπομονή,επιμονή. Είμαι περήφανη.
Σ'αγαπώ:)
