Π*

http://www.youtube.com/watch?v=v9OV-Gtmzw4

...
Τόσα χρόνια χάραξες στιγμές

Στιγμές που δεν γυρνάνε πια στο χθες
Μας άφησες και ήρθαν άλλες εποχές
Τώρα πια δύναμη ψάχνω Πολύβιε!

Λυπάμαι που έφυγες άδικα,

Λυπάμαι που τα όνειρα σου ράγισαν

Σκέφτομαι πως όλα άλλαξαν

Και κάποιος σε πήρε άγρια.

Τώρα έμεινε ένα κενό

Που κανείς δεν μπορεί να νιώσει τον πόνο
Όσος χρόνος και αν περάσει
Το χαμόγελο σου ποτέ δεν θα το επηρεάσει.

Μετανιώνω που δεν πρόλαβα,

Να σου πω κάποια λόγια
Λόγια που μας έκανες να νιώσουμε
Και τις φωνές μας, κλειδώσαμε.

Όλοι ψάχνουν απάντηση σε γιατί.
Όλοι σε αναζητούν με λύπη.

Ίσως γιατί έτσι αποφάσισε η ζωή.
Ίσως για να ζήσεις καλύτερα ΕΣΥ.

*Δεν θα σου πω αντίο φίλε,γιατί μια μέρα θα τα ξανά πούμε:)

Η λάμψη του ανθρώπου.

~Αυτά τα νέα πράγματα που διαφέρουν από τα παλιά είναι δύσκολο να τα αφομοιώσεις στην ζωή σου,ίσως γιατί στην ουσία αναγκάστηκες από κάποιες συνθήκες να οδηγηθείς στις αλλαγές.

Είναι φορές που επιλέγουμε τις αλλαγές με ρίσκο να χάσουμε την παρούσα κατάσταση,τότε είναι που από φόβο ακούγονται κραυγές από την ψυχή,τότε νιώθεις ότι λιώνουν τα σάρκα σου και όλα είναι για λίγο σκοτεινά. Περιμένεις,περιμένεις το φως που θα περάσει από το μέρος σου αυτή την φορά να ναι πιο λαμπερό από το παρελθόν. Είναι φανερός ο φόβος στα μάτια σου,για αυτό γυρνάς την πλάτη σε ανθρώπους που δεν εμπιστεύεσαι. Μέσα από αυτά τα θαμπωμένα μάτια που οι στιγμές έχουν χαράξει την λάμψη τους μπορεί κάποιος να σε νιώσει,να σε καταλάβει.
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε σαν τα αστέρια. Με κάποια είμαστε πιο κοντά,με άλλους όχι. 
Έχουμε μια αξία.. μια λάμψη,όπως εκείνα στο σκοτάδι. Που κάποιοι την βλέπουν και άλλοι όχι. Σκέψου. Μπορείς να δεις όλα τα αστέρια του κόσμου; Έτσι και οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τις αξίες όλων των ανθρώπων. Ούτε καν ο χρόνος δεν μας το επιτρέπει στα πλαίσια της λογικής,χρειάζεται χρόνο.Είμαστε πολλοί αλλά διαφορετικοί. Ίσως για αυτό είναι δύσκολο να βρούμε κάποιον που να ταιριάζει περισσότερο από όλους μαζί μας,γιατί χρειάζεται χρόνο να ψάξουμε ή να μας βρουν.
Τελικά είμαστε πιο υπομονετική από όσο νομίζουμε. Περιμένουμε πολλά,όπως το μέλλον.
Και κάπως έτσι,ένα ένα τα αστέρια και οι άνθρωποι πέφτουν εκπληρώνοντας μια ευχή, ένα όνειρο. Χάνονται στο άπειρο,αλλά την θέση τους δεν την παίρνει κανένα άλλο,για αυτό ο ουρανός είναι μεγάλος και η γη,γιατί ο καθένας ανήκει κάπου αλλού. Χάραξε την θέση σου γεμάτη λάμψη,χαρά γιατί, το άστρο πεθαίνει μα το φως του ποτέ του.

Νους.

Ξεραμένα χείλια,περιμένουν ένα χαμένο φιλί. Αυτό το φιλί που πέταξε μαζί με τα πουλιά ,με εκείνους τους ανθρώπους που έφυγαν μακριά, και εκείνα τα όνειρα που πίστεψαν κάποιοι πως χάθηκαν. Τόσο ψηλά. Φωνές. Θυμωμένες φωνές με λέξεις γεμάτο οργή,θυμό. Είναι η στιγμή που πρέπει να αντιμετωπίσεις τους άλλους και να κατανοήσεις πλήρως πόσο διαφέρουν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Πόσο διαφέρουν από σένα. Όσο διαφέρει το άσπρο από το μαύρο,όσο το κακό από το καλό.
Όσο και αν θες να κρυφτείς από το κακό,το κυνηγάς. Όσο και αν θες να μείνεις λίγο μόνος,δεν αντέχεις για πολύ. Πας εκεί έξω και ψάχνεις..είναι η ανάγκη να νιώθουμε πως η ζωή εξελίσσετε. Θέλουμε άλλες ιστορίες,περιπέτειες και συναισθήματα συνέχεια, χρειαζόμαστε κάτι να μας ανανεώνει.
Είναι φορές που θα ήθελες να είχες μαγικές δυνάμεις,όπως να είχες φτερά ώστε να μπορούσες να πετάξεις ή να μπορούσες να μπεις μέσα στο μυαλό του κόσμου,να δεις πως σκέφτονται ή να γινόσουν αόρατη..να άκουγες πράγματα που "δεν έπρεπε",να πλησίαζες ανθρώπους και ας μην θέλανε. Να νιώσεις ελεύθερη με διαφορετικό τρόπο. Να ακουμπούσες τους κανόνες και να έσπαγαν.
Ίσως να μην μπορούμε να τα κάνουμε αυτά..ή μάλλον όχι με αυτόν τον τρόπο διατυπωμένες.
Μπορούμε να πετάξουμε με τον νου,μπορούμε να μάθουμε κάποιες σκέψεις ανθρώπων που θέλουμε αν ενδιαφερθούμε και φερθούμε κατάλληλα, θα ακούσουμε αυτά που δεν πρέπει..στην ώρα τους,τότε που πρέπει,μην διστάζεις να πλησιάσεις ανθρώπους αν σε απορρίψουν μια,δυο φορές..αν θες κάνε το χωρίς να μετράς τις φορές,κάθε μέρα είναι ένας καινούργιος κύκλος. Κάτι άλλο ξεκινά..
Όσο κουρασμένος είσαι,τόσο πολύ παιδεύεις το μυαλό σου. Έχεις ένα πρόγραμμα για τις μέρες που ακολουθούν μέσα του,προσπαθείς να τα βάλεις όλα σε μια τάξη όμως αισθάνεσαι τα πάντα άνω κάτω,μπερδεμένα,θολά. Ένα κομμάτι έχεις φτιάξει,όχι όλα όσα υπάρχουν εκεί μέσα. Και είναι πολλά. Για αυτό ξεγελάς το μυαλό σου κάνοντας άλλα πράγματα, σκεπτόμενος την πιο κοντινή έξοδο από το χάος που υπάρχει εκεί μέσα. Κάτι πιο μπερδεμένο από λαβύρινθος. 
Το καλό είναι πως έχουμε χρόνο να  τα διορθώσουμε όλα και να προχωρήσουμε άνετα. Δεν λέω,μπροστά υπάρχουν και άλλα εμπόδια..αλλά πρώτα πρέπει να ξεφορτωθείς αυτά τα μικρά,και μπορείς. Εσύ είσαι ο αρχηγός για να λειτουργήσουνν όλα..όχι αυτά για να λειτουργούν εσένα. Εσύ επιλέγεις τι θες να κρατήσεις,τι να αφήσεις,αυτό απλά μαζί με συνεργασία της δύναμης θα προσπαθήσει να σε ικανοποιήσει. Εσύ είσαι ο νους,όχι ο νους εσύ. Μπορείς λοιπόν να κάνεις πιο πολλά από όσα έχεις σκεφτεί.

Υ.Σ. Διάβασμα,θα σε καταφέρω!

Δύναμη.

Η δύναμη έχει εξαπλωθεί παντού,μα εσένα δεν σε έχει αγγίξει σχεδόν καθόλου. Σέρνεσαι όπως σέρνεται και η ψυχή σου κάποιες στιγμές. Ποιος ξέρει πόσο πιέζουμε την καρδιά μας ώρες ώρες και όσο και αν πονάει την εκμεταλευόμαστε γιατί δεν μπορεί να μιλήσει,να φωνάξει. Ή μάλλον φωνάζει μέσα μας,αλλά όσο δεν την ακούει κανείς άλλος..δεν μας νοιάζει.

Είναι αδύναμη,γεννιέται αγνή..εμείς την κάνουμε σκληρή,δυνατή..αναγκαζόμαστε. 'Η τουλάχιστον θέλουμε να δείχνει έτσι στον υπόλοιπο κόσμο.

Όλα λυγίζουν,το κεφάλι,τα πόδια,τα δάχτυλα.. Κάνουν συνεχώς κινήσεις και δεν μπορούν να είναι σταθερά να έχουν μία επιλογή..έτσι και οι άνθρωποι,υπάρχουν στιγμές που λυγίζουμε αλλά κάποια στιγμή αυτό αλλάζει. Και ξανά πάλι από την αρχή αυτός ο κύκλος.

Είναι στιγμές που νιώθουμε πιο δυνατοί από όλους και άλλες στιγμές πως το σώμα μας έχει χάσει κάθε ίχνος αυτής της δύναμης που είχαμε.

Είμαστε σαν συσκευές,χρειαζόμαστε έντομα όμορφα συναισθήματα για να "φορτίσουμε"  με δύναμη, και αν μας το στερήσουν αυτό με οποιονδήποτε τρόπο νιώθουμε πως χανόμαστε,και όμως ακόμα υπάρχουμε. Στην ουσία,αυτό που χάνουμε είναι στιγμές με καταστάσεις που θα προτιμούσαμε να ζήσουμε, κρίνοντας αυστηρά αυτό που μας επιφυλάσσει το μέλλον. Είμαστε πεισματάρηδες οι άνθρωποι σε μεγάλο βαθμό. Αλλά θα υπάρχει λόγος, για όλα υπάρχει λόγος,ακόμα και αν μερικές φορές δεν τον καταλαβαίνουμε. Πάντα υπάρχει μια αιτιολόγηση.."αυτό γιατί.."και κάτι ακολουθεί,δεν χωράει τελεία στο γιατί..

Ηρέμησε ψυχή μου,ηρέμησε. Η αγανάκτηση μεγαλώνει και αν και βγάζει νόημα στο τέλος,με κάνει να περνάω ένα είδους κρίση. Εξάλλου δεν είναι εύκολο να προσπαθείς να βγάλεις από μέσα σου αυτό που σε βασανίζει,αυτό που σε κουράζει..ούτε καν να το περιγράψεις.

Ηρέμησε,και άκου τον ήχο της μουσικής..ταξίδεψε μαζί της,γίνε ένα μαζί της. Κάνε τον χτύπο της καρδιάς σου ένα με την μουσική και κάνε την να χαρεί σε κάθε ψηλό τόνο της. Μονάχα όταν πάψει να υπάρχει η μουσική θα έχεις το δικαίωμα να αφήσεις να χαθούν τα πάντα. Μόνο τότε θα σε δικαιολογήσω ψυχή μου. 

-Χρειάζομαι ένα χάδι,ένα χέρι να μου χαϊδεύει έστω τα μαλλιά για λίγο,να μην νιώθω μόνη. Αυτό θα έλεγες αν μπορούσες να μιλήσεις. Μα σε ποιον θα μπορούσες να βρεις την δύναμη να το ζητήσεις. Πάλι στην μέση αυτή η λέξη,δύναμη..μα ναι θα την βρεις,αλλά βρες την..μην περιμένεις να σε βρει εκείνη. Μην το καθυστερείς.