Φοβόταν πολλά,ακόμα και τα πιο απλά..Φοβόταν τις καταιγίδες τα βράδια και δεν μπορούσε να κοιμηθεί μόνο του,έβλεπε εφιάλτες και φώναζε. Ήθελε κάποιον δίπλα του,να νιώθει ασφάλεια.Φοβόταν αυτό το παιδί να περπατάει στα στενά,έτρεχε όταν αναγκαζόταν να περάσει. Φοβόταν τον ήχο των πυροτεχνημάτων και έκλεινε τα αυτιά του δυνατά. Προτιμούσε μόνο την εικονική τους ομορφιά,όπου έδιναν φως στο σκοτάδι. Τα κοιτούσε και τα μάτια έλαμπαν από χαρά..θα μπορούσε να κάθετε και να τα κοιτάει για ώρες,αφού και όταν τελείωναν έψαχνε με το βλέμμα του δεξιά και αριστερά μήπως εμφανιστεί άλλο ένα.Μεγάλωνε, και μαζί του μεγάλωναν και οι φόβοι του παιδιού, ή μάλλον του μικρού κοριτσιού.Άκουγε από όλους ότι πρέπει να προσέχει,κάθε βήμα που θα πράξει και αυτή προτίμησε να μην προχωρήσει βήμα,φοβόταν ότι θα κάνει λάθη, όμως δεν ήξερε πως ήδη έκανε το πιο μεγάλο. Όλα τριγύρω άλλαζαν,όλα εκτός εκείνη. Προχωρούσε σιωπηλή παρακολουθώντας τον κόσμο γύρω της..απλά κοιτούσε καταστάσεις που τύχαιναν να βρεθούν μπροστά της και λίγα λεπτά αργότερα έφευγε. Δεν μιλούσε,δεν σχολίαζε, απλά σκεφτόταν.. για αυτό πολλές φορές την έβρισκες αφηρημένη. Λες και δεν υπήρχε ποτέ αυτό το κορίτσι στον δικό μας κόσμο,συνέχεια ταξίδευε αλλού και χανόταν στις σκέψεις,σαν να την απασχολούσαν διάφορα.Κανείς δεν ήξερε τι σκεφτόταν, κανείς δεν νοιάστηκε κιόλας να μάθει.
Άρα πως να κρίνουμε αν ήθελε να σωπάσει ή απλά αναγκάστηκε.
Υ.Σ. Ελπίζω να έχω καλά αποτελέσματα:)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου