κρύο-ζεστασιά

Στο είχα πει πως οι πληγές επουλώνονται,στο είχα υποσχεθεί. Θυμάσαι; Τότε που ο τόνος της φωνής μου ακουγόταν αυστηρός,σίγουρος..αν και έτρεμαν οι χορδές τις φωνής μου από φόβο, και οι λέξεις ήταν σιωπηλές. Με πίστεψες όμως,φαντάζομαι..από το αυθόρμητο χαμόγελο που μου χάρισες. Αυτό με έκανε να δώσω δύναμη και περισσότερη σημασία σε ότι είχα πει. 
Περπατούσα στην άκρη της θάλασσας και έβλεπα τον ήλιο που χανόταν σιγά σιγά και ξεκινούσε η αλλαγή ..το φως της μέρας χανόταν.
Όταν άκουσα το κινητό μου να χτυπάει,ήταν ήδη αργά,οι σκέψεις μου είχαν κατακτήσει όλη μου την προσοχή. Ήταν σαν να ταξίδεψα, να διέσχισα την θάλασσα και όλοι αυτοί οι ήχοι ήταν μακριά..ήθελα να είμαι μακριά..να μείνω λίγο μόνη. 
Η νύχτα έφερε κρύο, ένιωθα μέσα μου να καίω και έξω πάγος. Ένιωθα πως κάτι με έκαιγε αλλά και πως κρύωνα τόσο πολύ που τα δόντια μου χτυπούσαν μεταξύ τους από το τρέμουλο, άκουγα αυτόν τον ενοχλητικό ήχο για αρκετή ώρα.  Οι δρόμοι άρχισαν να βρέχονται με σταγόνες βροχής και δεν άργησε η στιγμή που ένιωθα το νερό να κυλάει στο κορμί μου. Ήξερα πως δεν υπήρχε νόημα να βιαστώ,είχα γίνει ήδη μούσκεμα..στάθηκα για μια στιγμή για να το ευχαριστηθώ, κοίταξα τον ουρανό με μισό κλεισμένα μάτια και ύστερα συνέχισα σιγά σιγά τον προορισμό μου. Η αλήθεια ήταν ότι δεν ήξερα που πήγαινα, αλλά ήξερα πως στο τέλος στο ίδιο εκείνο σημείο θα καταλήξω..από εκεί που άρχισε η μέρα μου,εκεί θα τελείωνε. Αυτό που δεν γνώριζα ήταν αν αυτή την φορά θα ήμουν μόνη πάλι, να κρυώνει η ψυχή μου αυτή την φορά και όχι το ανατριχιασμένο δέρμα μου όπου γρήγορα κάλυψα με κουβέρτες. Ήταν πιο δύσκολο να έχεις αυτήν την ζεστασιά. Είναι δύσκολο να στην απλώσουν απλόχερα.
Όπως σου είπα όμως, όλα θα πάνε καλά..ξεκίνησε μια καινούργια μέρα,δεν είναι ίδια με την χθεσινή,ούτε θα είναι ίδια η αυριανή. Για αυτό,ήλπιζα..χαμογελούσα σε όλη την διαδρομή,σαν να κρατούσα κερί μέσα στην βροχή. Μην σβήσει.  
Όταν έφτασα.. ήσουν εκεί. Καθόσουν στο βρεγμένο σκαλοπάτι υπομονετικά.. Όσο πλησίαζα,σηκώθηκες κοιτώντας με σαν παιδί που περιμένει τα Χριστούγεννα..μια λάμψη υπήρχε σε όλο σου το πρόσωπο. 
-"Άργησα;" αποκρίθηκα χαμογελώντας. Δεν πήρα απάντηση..αμέσως χάθηκες στην αγκαλιά μου.. Ένιωσα από τον τρόπο που με κρατούσες σφιχτά ότι δεν σε ένοιαζε πότε θα ερχόμουν,αλλά ότι ήρθα..ότι ήρθα ξανά στην ζωή σου. 
Ήμουν σίγουρη τα βράδια όταν θα γυρνούσα θα ήσουν εκεί, εσύ δεν θα με άφηνες,απλά πάντα είχα έναν φόβο..η ζωή με έκανε να φοβάμαι,ενώ εσύ να είμαι σίγουρη ταυτόχρονα. Δυο συναισθήματα τόσο δυνατά που έρχονται σε αντίθεση,και πολεμούν μέσα μου κάθε μέρα. Δεν θέλω να χάσεις,δεν θέλω να χάσουμε.