Σταγόνα βροχής

Ποια σταγόνα της βροχής να είναι η πιο αλμυρή; Γέλασαν στην ερώτηση μου,μα καθόμουν όρθια και τους κοιτούσα με το ίδιο αυτό σοβαρό ύφος που έκανα την ερώτηση.
Σοβάρεψαν,με κοίταξαν γεμάτο απορία..σήκωσα το χέρι μου,στράφηκα προς την παλάμη και είπα..όλα αυτά είναι δάχτυλα..όμως είναι διαφορετικά, όλοι είμαστε άνθρωποι..μα κανένας ίδιος με κανέναν..
Καμία αντίδραση και το κλίμα άρχισε να βαραίνει..στο μυαλό μου όμως είχε καρφωθεί η ερώτηση εκείνη που αφορούσε την διαφορά, ποια είναι οι διαφορά στις σταγόνες; στα αστέρια; σε σένα και σε μένα; ψιθύρισα και προσπάθησα να δώσω ένα ελαφρύτερο παράδειγμα,περιμένοντας μια απάντηση.
Η σιωπή ήταν τόσο φανερή που άκουγα τους χτύπους από τις καρδιές..
Κοίταξα προς την θάλασσα και χαμογέλασα..τότε ακούστηκε ένα γιατί; Γύρισα ξαφνιασμένη και τότε συνέχισε..γιατί χαμογελάς; ..Τότε του έδειξα την θάλασσα,τον ουρανό και εμάς..φαινόταν να μπερδεύεται περισσότερο και μετά από λίγο πρόσθεσα ".. είναι ωραία".
Μου είπε,περίμενε..τον κοίταξα με απορία αλλά έφευγε.
 Μετά από αρκετή ώρα γύρισε,μου έπιασε το χέρι και με πήγε σε έναν τοίχο..έναν τοίχο που κάποτε ήταν άσπρος..πλέον είχε γεμίσει χρώματα.
Το γαλάζιο κυριαρχούσε και στο βάθος έβλεπες ανθρώπους γεμάτο δύναμη να ζήσουν,χαμογελαστοί. Δες..είπα. Δεν ξέρουν πραγματικά τι είναι όλα αυτά γύρω τους,τι υπάρχει παραπέρα αλλά μπορούν να ζήσουν καλά γνωρίζοντας κάτι τόσο μικρό που ζει δίπλα τους,ένα άλλο ανθρώπινο σώμα ή μάλλον ψυχή..Αυτά τα μεγάλα γύρω από αυτούς έχουν μικρή αξία, και αυτός ο ανθρωπάκος,τόσο μεγάλη. 
Με κοιτούσε περίεργα,αλλά φαινόταν να είχε καταλάβει τι εννοώ..έκατσα στο διπλανό σκαλοπάτι και έσκυψα το κεφάλι μου για να επανέλθω. 
Με ταρακούνησε γερά..μου πρόσφερε ένα λουλούδι που γεννήθηκε από σταγόνες βροχής,το φύλαξα,το κράτησα και μετά που ξεράθηκε..η αξία του δεν χάθηκε.
 Έτσι η βροχή ξυπνά αναμνήσεις,και οι αναμνήσεις δεν πεθαίνουνε.