Λοιπόν πέρασε κιόλας ένας χρόνος. Ένας χρόνος γεμάτο αναμνήσεις,στιγμές. Καλές και άσχημες. Πέρασαν καινούργια άτομα. Κάποιοι έμειναν ,κάποιοι έφυγαν. Ήταν μια όμορφη χρονιά. Άσχετα από τα εμπόδια που παρουσιάστηκαν. Άσχετα από την θλίψη που δέχτηκα. Απόκτησα δύναμη και ακόμα χαμογελώ.
Τώρα μπορώ να πω ελεύθερα πως,
η περσινή ευχή μου πραγματοποιήθηκε!
Πέρασα την καλύτερη χρονιά που είχα ποτέ
Σίγουρα η κάθε μια χρονιά,είχε κάτι ξεχωριστό
και άφησε κάτι χαραγμένο στην ζωή μου,
όμως αυτή η χρονιά είχε κάτι ιδιαίτερο♥
Δέθηκα με την οικογένεια μου περισσότερο,
δέθηκα με άτομα που ήταν πραγματικά εδώ για μένα,
έμαθα πράγματα που δεν ήξερα,
και νιώθω τα Χριστούγεννα κάθε χρόνο πιο έντονα.
Αποχαιρετώ με χαμόγελο το 2011.
*Θα θυμάμαι.
2012
Λίγες ώρες έμειναν ακόμη.
Εύχομαι να είναι και αυτή μια από τις καλύτερες χρονιές.
Για όλους μας φυσικά.
Εύχομαι υγεία,αγάπη&ευτυχία.
Δυνατά χαμόγελα.
Δύναμη για να αντιμετωπίσουμε νέα προβλήματα.
Λιγότερα λάθει και περισσότερες επιτυχίες.
Έχω την αίσθηση πως θα είναι μια όμορφη χρονιά,
θέλω να είναι, όχι μόνο για μένα, αλλά και για τους γύρω μου!
Θέλω να αντικρίσω πάλι χαμόγελα, όσο γίνεται περισσότερα.
Θέλω να ξανά ευχηθώ μια υπέροχη χρονιά,
κοιτώντας το Χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας,
μετρώντας αντίστροφα τον χρόνο,
και λάμποντας τα μάτια μου από τα πυροτεχνήματα στον ουρανό♥
Με αφορμή το συγκεκριμένο video που είναι ένα από τα αγαπημένα μου,
θα ήθελα να μιλήσω σήμερα:)
Πρέπει δηλαδή να φτάσουμε στο σημείο να είμαστε σε κάτι ακόμα διαφορετικοί από τους άλλους για να αποκτήσουμε δύναμη από κάποιον καλό άνθρωπο που δεν συναντάμε εύκολα στην ζωή;
Πρέπει να μας μισεί κάποιος κυριολεκτικά για αυτό που ήμαστε και όχι επειδή μίλησες άσχημα ή κάτι τέτοιο για να νιώσουμε αληθινή απόρριψη; Έτσι μόνο θα πεισμώσουμε για τα όνειρα μας;
Μα ήμαστε είδη αρκετά διαφορετικοί όλοι μεταξύ μας, μοιάζουμε πολύ λίγο σε όσα διαφέρουμε, απλά εσύ δεν έκαστες ποτέ να τις ψάξεις, λοιπόν σε προκαλώ! Διάλεξε ένα άτομο πολύ κοντινό σου και μέτρα σε πόσα θέματα έχετε διαφορετικοί και σε πόσα ίδια γνώμη, δες πόσο διαφορετικά σκέφτεστε.
Σίγουρα θα πιστεύεις πως έχεις γνωρίσει τουλάχιστον έναν καλό άνθρωπο, με όλη την σημασία της λέξεις, σίγουρα κάποιος θα πέρασε από το μυαλό σου, όμως αν κάτσεις και το σκεφτείς καλύτερα, καλός άνθρωπος δεν είναι αυτός που πιστεύουμε μόνο εμείς, αλλά οι περισσότεροι γύρω μας, για κοίταξε να δεις πως λιγοστεύει το ποσοστό, σίγουρα δεν σε νοιάζει η γνώμη τον άλλον και δεν έχουν την ίδια σχέσει όπως εσύ και εκείνος/η όμως μέσα σου πάντα θα έχεις έναν μικρό φόβο μήπως γίνει κάτι και τον/την χάσεις, ξέρεις πότε θα ξέρεις 100% πως είναι ένας από τους καλύτερους ανθρώπους στην γη; όταν δεν θα φοβάσαι πως θα φύγει, όταν θα τον/την κοιτάς στα μάτια και θα λες τα λάθη σου, αντί να κάθεσαι να του λες γλυκά λόγια για να σε αγαπήσει μέσα από αυτά, ακόμα και αν τα εννοείς, είναι καλύτερα να τα νιώσει αντί να τα ακούει μόνο. Έλα στην θέση του/της και εσύ το ίδιο θα ήθελες! Ποιος δεν θα ήθελε να τον αγαπάνε; εκείνος που θα έχει αρκετή, όσα αντέχει, όπως και να έχει δεν υπάρχει αρκετή, η αγάπη χάνεται ή μάλλον την σκοτώνουμε, με τον εγωισμό μας,την ζίλια,τα ψέματα κ.α.
Όσο για το μίσος, η γνώμη μου είναι πως δεν μπορείς να μισείς κάποιον γιατί σε μισεί, είναι κάτι πολύ δυνατό,απαίσιο που κανείς δεν έχει νιώσει πραγματικά, το έχουμε γνωστό σαν λέξη και το έχουμε νιώσει πολύ λίγο για λίγες στιγμές, το μίσος όμως κρατάει πολύ περισσότερο δυστυχώς, όπως η αγάπη όταν αγαπάς αληθινά δεν ξεχνάς εύκολα, κάπως έτσι και αυτό με την μεγαλύτερη αφορμή, την ζίλια.
Είναι μια δικαιολογία για την απόρριψη κάποιες φορές, άλλες πάλι γίνεται από μόνη της, την νιώθουμε από ανθρώπους που ίσως το έκαναν άθελα τους, αυτό που πειράζει περισσότερο όμως είναι το "επίτηδες" , ίσως κάποιες φορές χρειάζεται γιατί μας ξυπνάει, μας πεισμώνει για τα όνειρα μας, όμως δεν είναι ανάγκη να γίνουν με αυτό τον τρόπο, μπορούμε να έχουμε τον χρόνο που θέλουμε και να αφιερώσουμε την αγάπη που θέλουμε και έχουμε. Ta όνειρα θέλουν δουλειά,προσπάθεια,δύναμη που θα πάρεις από την οικογένεια σου και όσους έχεις επιλέξει εσύ να είναι κοντά σου. Όπως στο παραπάνω video, είχε ένα άτομο κοντά της, αλλά ήταν αυτό που έπρεπε, τι να κάνεις τους πολλούς όταν δεν ξέρουν να είναι εκεί για σένα, να σε εκτιμάν, να σε αγαπάνε; σκέψου το!:)
Μια ωραία ταινία που είδα στο σχολείο πριν κλείσουμε, μπορώ να πω πως στο τέλος συγκινήθηκα.
Η αγάπη κάποιες φορές πονάει, αλλά η προσπάθεια για αυτό που θες είναι αυτό που σε κάνει πιο δυνατό.
"Μετακόμισα πρόσφατα με τους γονείς μου σε ένα μεγάλο καινούργιο σπίτι.Από την πρώτη φορά που πήγα το λάτρεψα.Ανέβηκα της σκάλες που έχει και είδα πολλές πόρτες που οδηγούσαν σε δωμάτια.Η δεύτερη πόρτα με έκανε να πάω κοντά της. Στο χερούλι της συγκεκριμένης πόρτας κρεμόταν μια ψεύτικη μικρή πεταλούδα.Άνοιξα την πόρτα, και αμέσως το φως του ήλιου έπεσε στο πρόσωπο μου.Ερχόταν από ένα μικρό παράθυρο.Κοίταξα έξω και είδα ένα δέντρο γεμάτο πουλιά απάνω να κελαηδάνε. Οι "φωνές" τους έβγαζαν μια γλυκιά μελωδία. Έκλεισα τα μάτια μου δυνατά και άδειασα το μυαλό μου, μου έδινε ζωντάνια.Αυτή η μελωδία με έκανε να σκέφτομαι μονάχα όμορφα πράγματα,πήρα μια βαθιά ανάσα και έτρεξα κάτω, και φώναξα γεμάτη χαρά πως θα ήθελα να ήταν εκείνο το δωμάτιο μου.Δεν είχαν αντίρρηση.Πήγα λοιπόν στο δωμάτιο μου και άρχισα να το φτιάχνω,με τον δικό μου τρόπο. Η αλήθεια είναι πως στην μεταφορά των πραγμάτων μου με βοήθησε και ο μπαμπάς γιατί κάποια ήταν αρκετά βαριά. Μετά από αρκετή ώρα με κοίταξε και μου είπε "έτοιμο", χαμογέλασα και του είπα "όχι ακόμα". Με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα που με κοιτάει όταν δεν καταλαβαίνει τι εννοώ και έκλεισε την πόρτα φεύγοντας. Άρχισα να βάζω φώτα γύρω από το παράθυρο και στο δέντρο,πήρα και πολλές κορδέλες, μεγάλες, χρωματιστές και τις έβαλα στην θέση μιας συνηθισμένης κουρτίνας, αργότερα κόλλησα φωτογραφίες,ζωγράφισα,έγραψα στους τοίχους..Πέρασαν μέρες και νύχτες ζώντας με την ίδια χαρά που είχα και την πρώτη μέρα.Ένα βράδυ όμως έγινε κάτι πολύ παράξενο αλλά τόσο μαγικό. Κοιμόμουν όταν ξαφνικά ένιωσα κάτι σαν πούπουλο στο πρόσωπο μου να με ξυπνά, άνοιξα τα μάτια μου και είδα μια πεταλούδα στο μισό ανοιχτό παράθυρο μου να κάθετε, την πλησίασα και ήρθε πάνω στο δάχτυλο μου και ακούμπησε, από κοντά την παρατήρησα πιο καλά. Ήταν ίδια με την πεταλούδα που κρεμόταν από το χερούλι έξω από την πόρτα.Έκατσε για μερικά λεπτά και έφυγε μετά μακριά, ανέβαινε όλο και πιο ψηλά, έτσι με οδήγησε να κοιτάξω τα αστέρια.Ήταν τόσα πολλά. Χαμογέλασα και ξάπλωσα να συνεχίσω το όνειρο μου. Το επόμενο πρωί ήμουν χαρούμενη,σκεφτόμουν όλα όσα έγιναν και ακόμα δεν το πίστευα. Όταν έφευγα για το σχολείο,κλείνοντας την πόρτα κοίταξα θαυμάζοντας την μικρή μου πεταλούδα και συνέχισα την μέρα μου χαμογελαστή. Εκείνο το βράδυ κάθισα πάνω στο παράθυρο και κοιτούσα το φεγγάρι ακούγοντας μουσική από τα ακουστικά μου,δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου την αληθινή πεταλούδα που ήρθε κοντά μου το προηγούμενο βράδυ, μήπως ονειρεύτηκα? μα όχι ήταν πραγματικότητα. Πηγαίνοντας να πιο ένα ποτήρι γάλα, όταν γύρισα στο δωμάτιο παρατήρησα πως το μισό της έξω πόρτας του δωματίου μου με το μέσα ήταν ένα μαζί κομμάτι, και αυτό άλλαζε το σχήμα όσο αφορά τα άλλα, το ακούμπησα, μέχρι που συνειδητοποίησα πως ήταν κάτι σαν κουτί που έπαιρνε την θέση από ένα πλακάκι, το τράβηξα προς τα έξω, το έβαλα στο κρεβάτι μου και για λίγα λεπτά αναρωτιόμουν αν έπρεπε να το ανοίξω. Το άνοιξα λοιπόν και είδα ένα μικρό "σακουλάκι", το άνοιξα, έβαλα το χέρι μου μέσα και έβγαλα μια χούφτα μαγική σκόνη..έτριψα ξανά και ξανά τα μάτια μου, όμως έβλεπα το ίδιο πράγμα, εκείνη ακριβώς την στιγμή ήρθε η πεταλούδα ξανά δίπλα μου, έκατσε πάνω στην χούφτα σκόνη που κρατούσα, έκλεισα τα μάτια μου και έκανα μια ευχή. Τότε η σκόνη που κρατούσα με κάποιον μαγικό τρόπο έλαμψε γύρω από μένα και εξαφανίστηκε. Τότε πέταξε η πεταλούδα, αυτή την φορά την ακολούθησα, ίσως το ήθελε, γιατί με οδήγησε στο χερούλι της πόρτας όπου ξανά έγινε ένα μικρό αντικείμενο. Πιστεύω πως η σκόνη, μου χάρισε δύναμη για να κάνω αληθινή εκείνη την ευχή, εκείνο το όνειρο. Ήξερα πως κάθε φορά που ήθελα κάτι θα είχα μια βοήθεια από την μαγική σκόνη, όμως δεν την χρειάστηκα, γιατί απέκτησα κάτι σημαντικότερο, μια μικρή φίλη, μια πεταλούδα που κάθε βράδυ ήταν σαν φύλακας μου. Κάθε βράδυ να μου λέει με τον δικό της τρόπο την πιο γλυκιά καληνύχτα. Τελικά η μαγεία, κρύβετε κάπου μέσα μας, σε κανένα μέρος, μονάχα εκεί που θέλουμε να την βρούμε εμείς, στους ανθρώπους."
Η ζωή είναι πολύ σκληρή μερικές φορές, τόσο που σε ταρακουνάει;|
Όσο και αν θέλουμε να διαγράψουμε τις λέξεις μίσος, απόρριψη,προδοσία,ψέμα πάντα θα υπάρχουν για κάποιους ανθρώπους ένα δυνατό όπλο για να καταφέρουν αυτό που θέλουν. Τελικά είναι κακό να κάνεις τα πάντα για ένα όνειρο σου? Είναι κακό να ήμαστε ειλικρινείς? και έφτασε η ώρα να μάθεις κάτι που θεωρούσες απλό, πόσο σημαντικό είναι.
Όχι, δεν είναι κακό να προσπαθείς για να κερδίσεις, το λάθος είναι ο τρόπος που το κάνει ο καθένας.
Τελικά ποιος είναι ο σωστός τρόπος για μας? Είναι πολύ και ας μοιάζουν. Δεν μπορώ να βρεθώ ή να υποθέσω τι μπορεί να έκανε ο καθένας σε κάθε περίπτωση, όμως θα πω την δικιά μου άποψη:)
Περίπτωση πρώτη. Γίνεται μια φασαρία στο σπίτι κάποιου παιδιού,η οποία έχει επηρεάσει αρκετά πολύ την ψυχολογία του. Πηγαίνει την επόμενη μέρα σχολείο και δεν έχει όρεξη για τίποτα, ξαφνικά το ρωτάνε "τι έχεις?", δεν απαντάει, σκύβει και δακρύζει και αν μιλήσει σε κάποιον, θα του πει "όλοι έχουμε προβλήματα στην οικογένεια μας" δεν θα δώσει απάντηση δεν μπορεί να πει λέξη γιατί κανείς δεν ξέρει πραγματικά το πρόβλημα, πως να πει πως όταν έγινε η φασαρία ο πατέρας του κακοποίησε την μητέρα του? Όσο όλοι οι άλλοι σχολιάζουν "μα καλά για αυτό είσαι έτσι?", μόνο εκείνος ξέρει. Τώρα θα μιλούσες πριν νιώσεις&σκεφτείς?
Περίπτωση δεύτερη. Ένα κορίτσι κλαίει ενώ μόλις χώρισε με το αγόρι της, έχει μπροστά της δυο κοπέλες, η μια της λέει "μην κλαις, θα περάσει" και η άλλη την παίρνει αγκαλιά χωρίς να μιλάει, χωρίς να γνωρίζει καν τον λόγο που είναι έτσι, εσύ τι θα επέλεγες? Εγώ κάποιον που θα προσπαθούσε να με νιώσει μέσα από μια αγκαλιά, ενώ θα έχει σκεφτεί πως πίσω από αυτό ΙΣΩΣ να κρύβετε κάτι άλλο. π.χ. το κορίτσι δεν έκλαιγε γιατί χώρισε, αλλά για τον τρόπο που χώρισε, της φώναζε για κάποιο λάθος της, αν ήξερε το αγόρι πως αυτό το κοριτσάκι έχει μεγαλώσει σε ίδρυμα και εκεί δεν της φερόντουσαν καλά, και πως οι φωνές την τρομάζουν, θα της μιλούσε έτσι ή μήπως θα την άφηνε μόνη?
Περίπτωση τρίτη.Όλοι ζητάνε δώρα κάθε χρόνο για τα όμορφα Χριστούγεννα. Μια κοπέλα διστάζει να ζητήσει κάτι όμως, γιατί φοβάται μην της πουν όχι. Το δώρο που θέλει δεν είναι ένα μηχανάκι, ένα ποδήλατο. Ζητάει λίγα χρήματα για να πάρει φάρμακα και να ζήσει λίγο περισσότερο σε αυτή την ζωή, με την ελπίδα πως μπορεί και εκείνη να κάνει αληθινά κάποια όνειρα.
Και αν εκείνο το παιδί την επόμενη μέρα βρει δύναμη να ξανά χαμογελάσει, και αν το κορίτσι που έμεινε μόνη κοιτάξει δίπλα και βρει έναν άνθρωπο, και αν η κοπέλα έχει ελπίδα ακόμα και τότε χωρίς να ξέρει αν θα πάρει αυτό που ζητά, εμείς τελικά γιατί τα στερούμε από τον ίδιο μας τον εαυτό? Ο ρόλος μας φαίνεται λίγος σε αυτά τα τρία σημεία, και όμως ο ρόλος μας ήταν ο κυριότερος σε αυτά τα σημεία! Γιατί? γιατί και ας μην προκαλέσαμε εμείς τις καταστάσεις, κάναμε κάτι ακόμα χειρότερο ης βάρος άλλων. Για σκέψου καλύτερα τώρα, αν έχεις λόγο να χαμογελάσεις, να βρεις δύναμη και να ελπίζεις!
Υ.Γ. Δες καλύτερα αυτά που δεν θες, κάπως έτσι ξυπνάς .
Με ένα μικρό όνειρο ξυπνούσα κάθε πρωί, πως θα τρέχω μέσα στα δικά μας όνειρα ως το τέλος και θα σε έβρισκα κάπου εκεί, να με περιμένεις όπως έκανες κάθε φορά που ο ήλιος ήταν εκεί για να φωτίζει τα πρόσωπα μας, ήσουν εκεί όμως και όταν ο ουρανός έριχνε μικρές στάλες βροχής.
Ήσουν εκεί, βράδυ-πρωί, πλάι μου να ομορφαίνεις τα μικρά όνειρα μου γιατί όπως έλεγες,εσύ και εγώ..Και τότε ήταν που σε αγκάλιαζα ξαφνικά δυνατά και έκλεινα τα μάτια μου με τον φόβο μήπως ακούσω κάτι που δεν θέλω..θυμάμαι πετούσαμε μικρές πετρούλες στο νερό και μου έλεγες ένα ωραίο παραμύθι..
-"Λοιπόν ήταν μια νεράιδα που ερχόταν συχνά σε αυτό το σημείο, κοιτούσε απέναντι και έλεγε δεν μπορώ να περάσω, φυσικά και μπορούσε, η νεράιδες έχουν φτερά..εκείνη όμως ήταν διαφορετική, δεν θεωρούσε σημαντικό τα φτερά και λίγο χρόνο, ήθελε να πάει εκεί με ένα αγόρι, ερωτεύτηκε αυτή η νεράιδα, και σκεφτόταν τρόπο να πάνε μαζί εκεί.."
-"Και τελικά τι έγινε?"
-"Έμεινε με το αγόρι να κοιτά μέσα από το ποτάμι, τα όνειρα τους. Γιατί τελικά δεν είχε σημασία που θα πάνε, που θα είναι αλλά ότι θα είναι μαζί!"
Σε κοιτούσα σιωπηλά και τότε ήταν που έβγαλες μια πετρούλα από την τσέπη σου, αυτή η πέτρα ήταν ξεχωριστή, είχες χαράξει τα ονόματα μας πάνω, πιαστήκαμε από το χέρι μετρήσαμε δυνατά "1,2,3" και την πετάξαμε μαζί στο ποτάμι, ήταν σαν υπόσχεση πως δεν θα επιτρέπαμε σε κανέναν να χωρίσει τους δρόμους μας. Πέρασαν χρόνια, και ακόμα είμαι εδώ, στον ίδιο ώμο να ακουμπώ. Ώσπου μια μέρα ολοκλήρωσες την πρόταστη που ποτέ δεν άφησα να πεις.
"Εσύ και εγώ..θα ήμαστε μαζί"
Τότε μπορούσα με σιγουριά να φωνάξω ότι εσύ είσαι το άλλο μου μισό,
ο σημαντικότερος λόγος που ζω και πως κανένας δεν είναι σαν εσένα.
Υ.Γ. Χαίρομαι που ήμαστε μαζί και που πάντα χαμογελάμε με τις όμορφες αναμνήσεις μας.Έρχομαι να σε πάρω αγκαλιά. Καληνύχτα καρδιά μου και καληνύχτα κόσμε*.* ~χρόνια πολλά Ν*~
