Μια στιγμή

Σταμάτησα απότομα.
Θα έπεφτα.
Συγκρατήθηκα. 
Ένιωσα τα χέρια μου..γροθιές.
Γροθιές κριμένες στις τσέπες.
Εκεί που κρατούσα το γράμμα. 
Το γράμμα σου. 
Που τσαλάκωνα σιγά-σιγά. 
Τα μάτια μου κοκκίνισαν. 
Όμως δεν έκλαψα.
Όχι αυτή την φορά.
Όχι πάλι.
Γιατί κατάλαβα.
Κατάλαβα πως δεν μου λείπεις.
Δεν μου λείπεις εσύ.
Αυτό που μου έλειπε ήταν οι αναμνήσεις.
Οι αναμνήσεις μας.
Αυτό μονάχα.
Χαμογέλασα ειρωνικά. 
Αναγκαστικά.
Και έφυγα.
Δεν γύρισα το κεφάλι μου.
Δεν γύρισα πίσω.
Έσφιξα τα δόντια μου.
Έσφιξα τα πόδια που με βαστούσανε. 
Και προχώρησα. 
Δεν θα σου πω ψέματα.
Ένιωσα το δίλημμα.
Το δίλημμα να σε κοιτάξω έστω.
Να σε κοιτάξω με τον ίδιο τρόπο.
Τον ξεχωριστό.
Μια στιγμή.
Μια τελευταία στιγμή.
Όμως όχι. 
Ήταν αργά..