Τ.

Φεύγει. Χωρίς εσένα μέσα το τρένο,φεύγει. Δεν έφτασε ο διαθέσιμος χρόνος σου να προλάβει την ευκαιρία. Ίσως δεν προσπάθησες αρκετά να φτάσεις στην ώρα σου. Και αν προσπάθησες..φεύγει. Ίσως γιατί δεν είχε θέση για σένα,ίσως γιατί δεν ήταν ο προορισμός σου,ίσως γιατί κάποιος ή κάτι σε περιμένει..ή μάλλον για να μάθεις για άλλη μια φορά να κάνεις υπομονή. 
Μια εξήγηση όμως πάντα υπάρχει,είτε γιατί φταις εσύ είτε γιατί έπρεπε να γίνει έτσι.
Πόσο τυχαίο μοιάζει να είναι όταν οι άνθρωποι συναντιούνται  σε σταθμούς,σε αεροπλάνα,σε δρόμους..και πόσο τυχαίο αληθινά είναι; 
Κυλάει ο χρόνος σαν νερό,τρέχει με ή χωρίς εσένα..δεν νοιάζεται,περνάει και αποχωρεί τόσο σύντομα. Κάνει το καθήκον του,προχωράει. Κάποιες φορές μας υποχρεώνει να προχωρήσουμε μαζί του,γιατί έτσι πρέπει,να περάσουμε κάποια πράγματα πριν το τέλος.
Και κάπου στην ταχύτητα και στα γρήγορα πρόσωπα που φαινόντουσαν από τις θολές πόρτες,σε είδα να στέκεσαι απέναντι μου..με κοιτούσες επίμονα,η ταχύτητα σταμάτησε..ήταν μια ακόμα στάση,και μια ακόμα τρελή φαντασία μου,ήθελα να πιστέψω πως ήσουν μαζί μου,κοντά μου. Είχα ανάγκη να σε νιώσω. Το ήξερα καλά πως δεν υπήρχε περίπτωση να βρίσκεσαι εκεί,όμως σε έψαχνα στο πλήθος,έτσι..για σιγουριά. 
Και κάπως έτσι έμεινε ασπρόμαυρη η μέρα,χωρίς εσένα να της δώσει νόημα,χρώμα. Έμεινε ένα σχέδιο,μια εικόνα,μια φαντασία..χωρίς να δείχνει και να δίνει τίποτα ιδιαίτερο στους ανθρώπους που την αντικρίζουν.. αλλά σε εμένα έδωσε για ένα λεπτό ένα χαμόγελο στα χείλη. Ήταν η μορφή σου,η μυρωδιά σου που με έκαναν να νιώσω δύναμη για να συνεχίσω την μέρα μου.

~It was difficult without you one month. I miss your hug.