Πρώτη στιγμή,η τρελή.

Ήταν εκεί πριν λίγο, το θυμάμαι. Μα που πήγε; Μόλις ανοιγόκλεισα τα μάτια μου εξαφανίστηκε. Είμαι τόσο σίγουρη πως ήταν εκεί, και ας μην με πιστεύει κανείς. Εγώ τον είδα,τον ένιωσα..με κοιτούσε γλυκά και ήθελε να μου πει κάτι. Κάτι τον εμπόδισε,κάτι τον πήρε μακριά μου. Κλείνω τα μάτια ξανά,σφιχτά, θέλω όταν τα ανοίξω να ξανά γυρίσουμε σε εκείνη την στιγμή που μας έκλεψαν. Γύρνα..γύρνα σε παρακαλώ.
Προσπαθούσα να σηκωθώ, να σε ξανά βρω. Μου έδωσες κάτι που είχα ανάγκη από κάποιον πολύ καιρό. Μου χε λείψει,μην μου το παίρνεις πίσω..μην με ενθουσιάζεις και μετά μ'αφήνεις.
Το βλέπεις αυτό; Αυτό το μαγικό που γίνεται κάθε ξημέρωμα,να μπαίνει  το φως στα σκοτεινά σπίτια και να τα γεμίζει φως..αυτό μου έδωσες, όμως μια στιγμή δεν φτάνει..μην φεύγεις σαν το φως και εσύ..
Το σκέφτηκα καλύτερα, και τελικά δεν ήταν το βλέμμα που μου χάρισες, ήταν ο τρόπος που μου το χάραξες..το αγνό πρόσωπο σου ήταν το κλειδί όπου μέσα από αυτό μου έδειξες πόσο φως υπάρχει εκεί μέσα. Μέσα στο σκοτάδι της ψυχής σου, που ούτε καν ολόκληρος ήλιος δεν φτάνει να μεταφέρω για να δω τι υπάρχει. Δώσε μου για άλλη μια φορά την ευκαιρία να το ζήσω ξανά και ξανά. Να δω τον υπέροχο κόσμο σου πάλι.
Νιώθω πως είναι η στιγμή να ανοίξω τα μάτια μου, και ας φοβάμαι να αντικρίσω ξένα πρόσωπα που θα με κοιτάξουν περίεργα στο τέλος.
...τριγυρίζω να σε βρω,νιώθω ότι είμαι κοντά..αυθόρμητα φωνάζω "να τος!" και προσπαθώ μετά να συγκρατήσω την χαρά, μπορούσα και περισσότερο..το άφησα. Έμαθα πως το να δείχνεις πως νιώθεις όμορφα με κάποιον κάνει και τον άλλον περήφανο,γιατί ίσως αυτό να επιδίωκε.
Μείναμε σιωπηλοί..όπως εκείνη, την πρώτη στιγμή.
Πέρασαν ώρες, και κάπου έπρεπε να τραβήξω τον δρόμο μου πάλι,μόνη. Είχα την δύναμη να το κάνω, το θέμα ήταν ότι δεν ήθελα,δεν ήθελα να συνεχίσω μόνη. Ή μάλλον δεν ήθελα να στερηθώ το δώρο που μου έδωσες. Ευχόμουν να υπήρχε ένας τρόπος να το κρατήσω για όλη την υπόλοιπη ζωή, αυτό το μικρό δώρο αλλά τόσο πολύτιμο..να με κοιτάς με αυτόν τον δικό σου τρόπο..κάθε φορά που θα με έβλεπες,όσα χρόνια και να περνούσαν, να μην άλλαζε το βλέμμα σου..ώστε να με έκανες να νιώθω τόσο χαρούμενη όπως εκείνη,την πρώτη στιγμή.
Με πήραν,με πήραν μακριά..και το άσπρο κυρίευε στα ρούχα και στους τοίχους, όμως η ψυχή μου δεν σε ξανά συνάντησε ποτέ και έμεινε το μαύρο να σκουρένει κάθε βράδυ περισσότερο.
Με φωνάζανε τρελή..μέχρι που κατάφεραν να με πείσουν. Κατάφεραν να μην σε ξανά δω και με κλείδωσαν σε τέσσερις τοίχους.. Όμως ποτέ δεν θα με πείσουν πως δεν υπάρχεις..σε είδα,σε ένιωσα. Κάποια μέρα θα σε ξανά δω, θα σε περιμένω..όπως ήρθες την πρώτη στιγμή, μέσα στην κλινική .