Η λάμψη του ανθρώπου.

~Αυτά τα νέα πράγματα που διαφέρουν από τα παλιά είναι δύσκολο να τα αφομοιώσεις στην ζωή σου,ίσως γιατί στην ουσία αναγκάστηκες από κάποιες συνθήκες να οδηγηθείς στις αλλαγές.

Είναι φορές που επιλέγουμε τις αλλαγές με ρίσκο να χάσουμε την παρούσα κατάσταση,τότε είναι που από φόβο ακούγονται κραυγές από την ψυχή,τότε νιώθεις ότι λιώνουν τα σάρκα σου και όλα είναι για λίγο σκοτεινά. Περιμένεις,περιμένεις το φως που θα περάσει από το μέρος σου αυτή την φορά να ναι πιο λαμπερό από το παρελθόν. Είναι φανερός ο φόβος στα μάτια σου,για αυτό γυρνάς την πλάτη σε ανθρώπους που δεν εμπιστεύεσαι. Μέσα από αυτά τα θαμπωμένα μάτια που οι στιγμές έχουν χαράξει την λάμψη τους μπορεί κάποιος να σε νιώσει,να σε καταλάβει.
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε σαν τα αστέρια. Με κάποια είμαστε πιο κοντά,με άλλους όχι. 
Έχουμε μια αξία.. μια λάμψη,όπως εκείνα στο σκοτάδι. Που κάποιοι την βλέπουν και άλλοι όχι. Σκέψου. Μπορείς να δεις όλα τα αστέρια του κόσμου; Έτσι και οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τις αξίες όλων των ανθρώπων. Ούτε καν ο χρόνος δεν μας το επιτρέπει στα πλαίσια της λογικής,χρειάζεται χρόνο.Είμαστε πολλοί αλλά διαφορετικοί. Ίσως για αυτό είναι δύσκολο να βρούμε κάποιον που να ταιριάζει περισσότερο από όλους μαζί μας,γιατί χρειάζεται χρόνο να ψάξουμε ή να μας βρουν.
Τελικά είμαστε πιο υπομονετική από όσο νομίζουμε. Περιμένουμε πολλά,όπως το μέλλον.
Και κάπως έτσι,ένα ένα τα αστέρια και οι άνθρωποι πέφτουν εκπληρώνοντας μια ευχή, ένα όνειρο. Χάνονται στο άπειρο,αλλά την θέση τους δεν την παίρνει κανένα άλλο,για αυτό ο ουρανός είναι μεγάλος και η γη,γιατί ο καθένας ανήκει κάπου αλλού. Χάραξε την θέση σου γεμάτη λάμψη,χαρά γιατί, το άστρο πεθαίνει μα το φως του ποτέ του.