Δύσκολες στιγμές

Εντάξει λοιπόν και εγώ λυγίζω,όπως όλοι οι άνθρωποι κάποιες δύσκολες στιγμές.Όσο δυνατοί και αν δείχνουμε υπάρχουν στιγμές που δεν μπορείς να κρατήσεις τα δάκρυα και τον πόνο μέσα σου. Δυστυχώς δεν είναι προγραμματισμένο πότε και που θα σε πιάσουν τα δάκρυα να πέφτουν σαν σταγόνες βροχής και δεν έχουμε πάντα την δύναμη να τα συγκρατήσουμε..Ομολογώ πως υπήρξαν αρκετές φορές που το ξανά έζησα στην ζωή μου.Όμως η τελευταία φορά ήταν απλά μια αφορμή για να ξεχειλίσει το ποτήρι,δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε απλά μαζεμένα άσχημα γεγονότα που δημιουργούσαν από λίγο πόνο συμπληρώθηκε σαν παζλ, και όλα έπεσαν μαζί με αποτέλεσμα να μην ξέρω τι να κάνω και με τι να ασχοληθώ πιο πρώτα.Και εκεί που ήθελα να μείνω μόνη αλλά ταυτόχρονα είχα την ανάγκη από κάποιον να βρω δύναμη εμφανίστηκαν δυο άνθρωποι. Σίγουρα για το μικρό αγοράκι μου το ήξερα πως θα ήταν εδώ,πάντα είναι εδώ και τον ευχαριστώ για όλα και ας μην θέλει να το επαναλαμβάνω.Όσο για το δεύτερο άτομο,ήταν η μικρή Ελένη.Πάντα είχα μια καλή γνώμη για αυτή την κοπέλα, γιατί ποτέ δεν μου χε δώσει ίχνος αφορμής για κάτι κακό και ας μην κάναμε πολύ παρέα, είχαμε λίγες στιγμές μαζί και ήταν όμορφες [ακόμα και αυτό το πείραμα:$].Ήταν εδώ όταν την χρειάστηκα και ας μην την ζήτησα και ας μην ήξερε..έκατσε,με άκουσε,μου μίλησε, με αγκάλιασε..μια υπέροχη αγκαλιά που χάνομαι στα χέρια της.Δεν χρειάζεται να κάνεις πολύ παρέα με κάποιον αν περιστρέφετε κοντά σου,ακόμα και αν δεν το βλέπεις κάποιες φορές είναι γιατί δεν έδωσες σημασία..ίσως το μετάνιωσα που δεν το έκανα τόσο καιρό αλλά ίσως ήμουν και λίγο δειλή,γιατί όπως λέει και η Ελένη λίγα άτομα μας φτάνουν να ήμαστε ευτυχισμένοι δεν χρειάζεται να έχουμε πολλούς..και για αυτούς τους λίγους πρέπει να κάνουμε υποχωρήσεις και να τους κρατήσουμε. Δεν είναι τα λόγια που με σημάδεψαν,όλοι στα λόγια ήμαστε καλοί..είναι ο τρόπος που πραγματικά δεν έβγαινε από στόμα,αλλά από ψυχή. Για αυτό ευχαριστώ, ευχαριστώ που δεν ήσουν απλά τυπικά δίπλα μου επειδή έτυχε να βρεθείς την στιγμή εκείνη εκεί..Σας ευχαριστώ που με κάνατε και γέλασα και στάθηκα πάλι στα πόδια μου να συνεχίσω το μονοπάτι της ζωής, ευχαριστώ που μου δώσατε τα χέρια σας να σηκωθώ.
Δεν ξεχνάω και είμαι εδώ για σας.Για να σας υπενθυμίζω πως πάντα υπάρχει ένας λόγος για να προχωράμε..και πως όσες δύσκολες στιγμές και αν υπάρξουν όσα σημάδια και αν μείνουν το μαγικό φάρμακο κρίβετε κάπου κοντά μας,εδώ♥