Το θλιμμένο κορίτσι για έναν φίλο.

Ένα θλιμμένο κορίτσι, που αναζητεί πίσω τον προηγούμενο χρόνο, μάλλον δεν στάθηκε τυχερή και η χρονιά αυτή άρχισε στραβά. Έκλαιγε και έκλαιγε για ώρες κάτω από το πάπλωμα του κρεβατιού της, έκλαιγε φωναχτά και η ψυχή της φώναζε πως πονάει, όμως για κάποιον περίεργο τρόπο κανείς δεν την άκουγε.
Άκουσε την πόρτα του δωματίου της να ανοίγει όμως δεν έδωσε σημασία, λες και ήταν μόνη, ήταν η μαμά της που έβλεπε το κοριτσάκι της να πονάει και εκείνη να μην μπορεί να κάνει τίποτα, την ακούμπησε όμως δεν πήρε ανταπόκριση, σηκώθηκε ακούστηκε κάτι σαν να έγραψε και έφυγε. Το κορίτσι βγάζοντας σιγά-σιγά το πρόσωπο της έξω με θολωμένα τα  μάτια διάβασε στον μικρό πίνακα αυτό που έγραψε η μητέρα της, ύστερα γύρισε πλευρά και έριξε όλα τα δάκρυα της εκείνο το βράδυ, πέρασαν αρκετές ώρες και θυμόταν όλα όσα έγιναν, θέλετε και εσείς να μάθετε? λοιπόν δεν έχετε παρά μόνο να συνεχίσετε το διάβασμα..
Το κοριτσάκι, είχε έναν φίλο, ένα πολύ καλό φίλο, όμως επειδή έμεναν μακριά εκτός την ηλεκτρονική επικοινωνία στέλνανε και γράμματα..εμπνεύστηκε αυτή την ιδέα ώστε το αγοράκι να νιώθει στην πραγματικότητα κάποια πράγματα, εκτός από κουμπιά υπολογιστών ή κινητών. Τον είχε ψηλά, πίστευε πως μοιραζόντουσαν τα πάντα ακόμα και μέσω απόστασης, θα μπορούσε να του εμπιστευτεί και την ζωή της μέχρι που.. είχαν έναν τσακωμό και ξαφνικά όλα έγιναν τόσο κρύα, ήταν σαν γυαλί που έσπασε και δεν ξανά κολλάει. Φαίνεται τόσο απλό γιατί σίγουρα όλοι έχουμε χάσει άτομα, όμως η διαφορά ήταν πως αυτός δεν ήταν άνθρωπος απλός, ήταν ένας άγγελος που ήταν δίπλα της κάθε στιγμή, εκείνος ήταν λόγος για να σταματήσουν τα δάκρυα της να κυλάνε, και τώρα έγινε η αφορμή..
Πονάει γιατί ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή της και δεν θέλει αυτό το τέλος στο δικό τους παραμύθι. Ξέρεις πιο είναι το πιο περίεργο σε όλο αυτό? πως δεν άλλαξε τίποτα συναισθηματικά, για εκείνη είναι ακόμα ο μικρός της άγγελος και ποτέ δεν παύει να τον αγαπάει.
Όσο θυμόταν τις γλυκές αναμνήσεις τους τόσο ξεσπούσε σε κλάμα, χωρίς να μπορεί να σταματήσει, γιατί αυτή πραγματικά αγάπησε έναν φίλο. Και ένιωθε μόνη αφού δεν τον έχει να την συμπληρώνει..
Την επόμενη μέρα ξανά πήγε η μαμά της και την ρώτησε, πιο θα ήθελε να ήταν το τέλος του παραμυθιού της, την κοίταξε και της είπε ' είναι σαν όνειρο το τέλος, φτάνει να υπάρχει αυτός' , απλά τον θεωρούσε όνειρο και έκλαιγε γιατί είχε κάνει προσπάθειες να το χτίσει, δεν ήθελε να διαλύσει..  

"θα μαι κοντά σου όταν με θες."
http://www.youtube.com/watch?v=ybBE3Z1HNyc