Ίσως.

Πως να βρεις τις κατάλληλες λέξεις; Και αν ακόμα πιστεύεις πως τις βρήκες,ακολουθεί ολόκληρη διαδικασία. Που να βρεις το θάρρος να τις εκφράσεις; Θες απλά να κοιτάξεις τον άλλον και να νιώσει,όχι να του αποδείξεις ή να τον πείσεις. Είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα που μισείς τις λέξεις εκείνη την στιγμή,και παίρνεις μια βαθιά ανάσα και σωπαίνεις.

Και ακόμα και αν τα πεις, τότε είναι και ο φόβος που νιώθεις  πως δεν θα καταλάβει ο άλλος. Τότε είσαι σε απόγνωση και νιώθεις πως όλες οι πόρτες μπροστά σου κλείνουν και δεν ξέρεις αν έκανες καλά ή όχι. Το μόνο που κρατάς όταν δεν ξέρεις το συμπέρασμα είναι ότι προσπάθησες να τα κάνεις όλα πιο εύκολα. Ενώ όταν το ξέρεις υπάρχει η απογοήτευση και η χαρά.

Αυτό που είναι ενοχλητικό είναι ότι κάτι τέτοιες στιγμές θα εξαρτάτε η ψυχολογία σου από άλλους ανθρώπους, ευτυχώς-δυστυχώς όμως  έχουν ένα όριο επιρροής πάνω μας.

Τα συναισθήματα είναι τόσα πολλά,μα τα λόγια μας πυκνά..θέλουμε να εξασφαλίσουμε μια προστασία και κόβουμε λεπτομέρειες που ίσως να είναι σημαντικές.. ώστε ότι και αν γίνει να έχουμε κάτι για μας,μέσα μας..

Χρησιμοποιούμε διάφορα επιχειρήματα για να δώσουμε στον άλλον να καταλάβει πως νιώθουμε. Μερικές φορές απλά έχουμε ανάγκη να μας ακούσουν,δεν ζητάμε τίποτα άλλο. Εξάλλου η επιλογή και η διαμόρφωση της γνώμης του άλλου δεν εξαρτάται πάντα από εμάς. 

Το απαραίτητο είναι να δείξουμε όσο μπορούμε τον εσωτερικό μας κόσμο στους άλλους, κάτι που εξίσου είναι αρκετά δύσκολο..

Διάφορες ερωτήσεις μας περιτριγυρίζουν, πως,πότε,γιατί; Αυτές οι ερωτήσεις που θέλουμε να απαντηθούν πλήρως για να ικανοποιηθούμε, μας κρατάνε πίσω και δεν ρισκάρουμε. 

Απλά σκεφτόμαστε τους πάντες όπως τους περισσότερους, το κάτι σαν όλα,το ποτέ σαν για πάντα. Έχουμε μάθει να έχουμε όρια για τον εαυτό μας,γιατί έτσι πιστεύουμε πως είναι το πιο σωστό..έτσι διαμορφώνουμε τα πάντα ανάλογα. Ίσως αν τα ξεπερνούσαμε όλα να τα βλέπαμε αλλιώς. Αυτό το ίσως μας φοβίζει, θέλουμε το σίγουρο.

Απλά οι λέξεις είναι η αφορμή για να ξεπεράσουμε το ίσως και να μάθουμε τι κρύβεται πίσω από αυτό και επειδή την έχουμε πατήσει προτιμάμε να μένουμε με απορίες και σκέψεις που μας βασανίζουν, ελπίζοντας με τον χρόνο να σβηστούν. 

Δεν υπάρχει τέλος στην αγάπη!

Ξημέρωσε.

Τα σεντόνια είναι ακόμα παγωμένα. Σέρνω το χέρι μου δίπλα,μα τίποτα, όλο το βράδυ ήταν άδειο. Ήμουν μόνη.Γυρίζω μεριά, αφού πλέον χώνεψα πως ήταν ένα απλό όνειρο.Πάει,πέταξε. 

Σηκώνομαι λοιπόν,ανοίγω την μπαλκονόπορτα..ωραία μέρα,το φως του ήλιου λάμπει λες και είναι καλοκαίρι κιόλας. Χαζεύω τον κόσμο και παίζω με τον ήλιο πάλι.

Ακούω από μέσα μια πόρτα..τρέχω να δω χαμογελαστή τι είναι, μα γυρίζω πάλι απογοητευμένη στην κρεβατοκάμαρα αφού ήταν από τον αέρα,έκανε ρεύμα από την μπαλκονόπορτα..

Σκέφτηκα για μια στιγμή να ξανά ξαπλώσω όμως ήξερα πως θα αρχίσω να κλαίω αφού συνέχεια θα κοιτάω το διπλό κρεβάτι να αποτελείται από ένα άτομο. Αλλά περισσότερο θα με πείραζε η έλλειψη ανάσας από έναν άλλον άνθρωπο,και αφού δεν θα την παρείχα θα με έκανε να νιώθω πιο μόνη από ποτέ. Έτσι απλά έβαλα μουσική και χόρεψα..ο χορός με κάνει να νιώθω καλύτερα οπότε αν δεν ήθελα να χαραμίσω την μέρα μου έπρεπε να αρχίσω με κάτι τέτοιο. "it's a new day" είπα και προσπάθησα να ξεχάσω τα πάντα,όπως και κατάφερα. 

Στην συνέχισα κάθισα να ξεκουραστώ λαχανιασμένη. Πήγα στην κουζίνα,και αφού έβαλα ένα ποτήρι νερό έκανα ένα μπάνιο και ηρέμησα.    

Ντύθηκα,πήρα το ποδήλατο και πήγα μια βόλτα σε ένα κοντινό καταπράσινο πάρκο. Είχα πάρει μαζί μου  και ένα βιβλίο,έτσι έκατσα και το διάβασα.
Και όταν πια έφτασε στο τέλος του με ένα όμορφο τέλος,ένιωσα ικανοποίηση. Σκεφτόμουν μετά το τέλος που έχουμε εμείς οι άνθρωποι..διαφορετικό. Αξίζει να ζεις όμως,να αγαπήσεις και να αγαπηθείς..αυτό είναι ένα πολύ καλό επιχείρημα να μην σε νοιάζει το τέλος. Σε αυτό δεν υπάρχει τέλος.
Ήθελα να φωνάξω "δεν υπάρχει τέλος στην αγάπη" αλλά μόλις τόλμησα συνειδητοποιήσα ότι σχεδόν δεν ακουγόμουν, ήμουν βραχνιασμένη ίσως και να το έπαιζα λίγο περισσότερο γιατί δεν το πίστεψα τόσο,ήμουν ακόμα μόνη. Χαμογέλασα με την χαζή σκέψη πως σχεδόν ποτέ δεν φοράω μπουφάν γιατί έχω την εντύπωση πως δεν μπορώ να κινηθώ ελεύθερα. Θέλω να νιώθω ελεύθερη. Κάθε στιγμή,με οποιωνδήποτε τρόπο.
Γύρισα στο σπίτι σιγά σιγά περνώντας μια βόλτα από την αγορά,ήθελα να δω τις καινούργιες χαμηλές που θα έκαναν αλλά και να χαζέψω καινούργια πράγματα ή κόσμο. Έκανα τα ψώνια μου και έφτανα στο σπίτι..κατέβηκα από το ποδήλατο,έβαλα το κλειδί στην πόρτα.."Επ!" μια φωνή από πίσω μου..γυρίζω τρομαγμένη. "Αυτό το γράμμα είναι για σένα,ήταν ανάμεσα στους λογαριασμούς μου μάλλον και το έφεραν σπίτι μου". Ενθουσιάστηκα τόσο που σχεδόν του το άρπαξα από τα χέρια,και όχι γιατί ήταν η πρώτη φορά που πήρα γράμμα,απλά είναι ένας τρόπος να φτιάξει η μέρα μου προς το καλύτερο. Ήταν από την Νικολέτα και την αδερφή της. Το άνοιξα γρήγορα και όσο διάβαζα το γράμμα ασυνείδητα είχε σχηματιστεί το πιο μεγάλο χαμόγελο που θα μπορούσα να έχω. Γύρισα να πω στον άνθρωπο ευχαριστώ μετά από όλα αυτά αλλά είχε φύγει και δεν είχα καταλάβει τίποτα,είχα πνιγεί στην χαρά και ήμουν χαμένη στις λέξεις που σημάδεψε το χαρτί.
Μπήκα στο σπίτι, τακτοποίησα τα ψώνια και άρχισα να μαγειρεύω κάτι γρήγορο γιατί είχε φτάσει κιόλας μεσημέρι..
Χτυπάει το τηλέφωνο,τρέχω στην κρεβατοκάμαρα,το σηκώνω.. ήσουν εσύ που περίμενα όλο το βράδυ..ήθελα να έρθεις δίπλα μου όμως δίσταζα κιόλας να σου το προτείνω. Κλείσαμε,τίποτα. Σιωπή.
Πήρα μια ανάσα για να το χωνέψω και πήγα μέσα να συνεχίσω τα δικά μου, και 1 λεπτό αργότερα πάλι η μουσική ήχου κλήσης μου,πάω πάλι και ακούω την φωνή σου ξανά "Να έρθω?" ..(όλοι γνωρίζεται την απάντηση!) Πριν πω όμως αυτό το ναι,πέρασε λίγος χρόνος για να γυρίσω στις στιγμές της μέρας, στο βιβλίο συγκεκριμένα,στο όσα σκέφτηκα για το τέλος,όλα. 
Και τότε είπα δυνατά και καθαρά "Ναι,δεν υπάρχει τέλος στην αγάπη".
Ακολούθησε μια όμορφη βραδιά,γαλήνη,ησυχία. Μέχρι που η σιωπή έσπασε με αφορμή το πιο γλυκό και αθώο φιλί,έτσι ξεκίνησαν τα λόγια..ώστε να μοιραστούμε τα όνειρα! Έτσι ξεκίνησαν τα δικά μας όνειρα!

Υ.Σ.1. Μ*
Y.Σ.2. Νικολέτα ευχαριστώ που δεν με ξεχνάς!