Σε παρατηρώ.

Είναι ωραίο το μυστήριο που κρύβει η σιωπή. Τα μάτια μας δίνουν την αίσθηση ότι θέλουμε να πούμε πολλά,οτιδήποτε,όχι κάτι συγκεκριμένο..απλά κάτι που θα κάνει την αρχή. Την αρχή μιας συζήτησης,μιας γνωριμίας.  Κάτι μας έλκη,και ταυτόχρονα μας απομακρύνει. Σαν να παίρνεις φόρα από μακριά και ξαφνικά την τελευταία στιγμή να σταματάς. Διστάζω. Ίσως και να φοβάμαι. Φοβάμαι την απογοήτευση που ίσως εισπράξω αν διαλυθεί η μαγεία της σιωπής. Γιατί η μαγεία με κάνει να φαντάζομαι,χωρίς να σε γνωρίζω..να σε φαντάζομαι, σαν κάτι ιδανικό.
Μου αρκεί που σε βλέπω. Σε βλέπω να χαμογελάς,να είσαι αφοσιωμένος σε ότι κάνεις,ανεξάρτητα αν είσαι κουρασμένος,αν σου αρέσει. Σε παρατηρώ να δουλεύεις συγκεντρωμένα,ήσυχα,λες και δημιουργείς κάποιο έργο, σαν παιδί που φτιάχνει ένα παζλ..που όσο ασήμαντο και αν είναι για τους γύρω του,εκείνος θέλει να κάνει αυτή την λεπτομέρεια με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σε παρατηρώ σιωπηλά και σε θαυμάζω. Είμαι περίεργη εγώ..θαυμάζω την κάθε λεπτομέρεια. Εξάλλου η κάθε λεπτομέρεια κάνει ένα όμορφο έργο,έναν όμορφο άνθρωπο.
Εκπέμπεις δύναμη. Όλο αυτό που γίνεται εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα μεταξύ μας, όταν με κοιτάς ευθέως χαμογελώντας,μου δίνει μια εσωτερική δύναμη.
Και τώρα σκέφτομαι, πια είναι η μεγαλύτερη απόλαυση, να παρατηρείς και να ξέρεις ότι έχεις κάτι από μακριά που σου είναι αρκετό ή να επιδιώκεις περισσότερα απολαμβάνοντας την εμπειρία να προσπαθείς να το αγγίξεις; Οι άνθρωποι είμαστε εγωιστές,πάντα θέλουμε περισσότερα. Όμως έχω στην άκρη του μυαλού μου ότι αν θες πολλά χάνεις και τα λίγα. Και τώρα; Τώρα μας οδηγούν οι μελωδίες της ζωής,ελπίζοντας να φτάσουμε σε ένα ασφαλές μονοπάτι. 
Κανείς δεν ξέρει το μετά.

Μια στιγμή

Σταμάτησα απότομα.
Θα έπεφτα.
Συγκρατήθηκα. 
Ένιωσα τα χέρια μου..γροθιές.
Γροθιές κριμένες στις τσέπες.
Εκεί που κρατούσα το γράμμα. 
Το γράμμα σου. 
Που τσαλάκωνα σιγά-σιγά. 
Τα μάτια μου κοκκίνισαν. 
Όμως δεν έκλαψα.
Όχι αυτή την φορά.
Όχι πάλι.
Γιατί κατάλαβα.
Κατάλαβα πως δεν μου λείπεις.
Δεν μου λείπεις εσύ.
Αυτό που μου έλειπε ήταν οι αναμνήσεις.
Οι αναμνήσεις μας.
Αυτό μονάχα.
Χαμογέλασα ειρωνικά. 
Αναγκαστικά.
Και έφυγα.
Δεν γύρισα το κεφάλι μου.
Δεν γύρισα πίσω.
Έσφιξα τα δόντια μου.
Έσφιξα τα πόδια που με βαστούσανε. 
Και προχώρησα. 
Δεν θα σου πω ψέματα.
Ένιωσα το δίλημμα.
Το δίλημμα να σε κοιτάξω έστω.
Να σε κοιτάξω με τον ίδιο τρόπο.
Τον ξεχωριστό.
Μια στιγμή.
Μια τελευταία στιγμή.
Όμως όχι. 
Ήταν αργά..