:)

Είναι ότι μου έχει μείνει, είναι το τελευταίο λουλούδι που μου απέμεινε. Καταστράφηκε ο κήπος μου, έρημος.

 -Γιατί χαμογελάς τότε; Δεν στεναχωριέσαι που σου κατέστρεψαν τον κήπο σου;

Καθόλου. Χαίρομαι που μου έμεινε έστω αυτό. Αυτό μου δίνει ελπίδα,δύναμη για μια αρχή ξανά. Εξάλλου τον φρόντισα με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσα, έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό..νιώθω ικανοποίηση! 

Για φαντάσου, στην θέση του λουλουδιού να υπάρχει το χαμόγελο σου. Το μόνο πράγμα που έχω να είναι αυτό. Για αυτό χαμογελώ. Έχω ένα βλέμμα σου, δεν θα παραπονεθώ που μου έμεινε μόνο αυτό, θα χαρώ που το έχω μόνο εγώ! 

Αγάπη μου.

(σιωπή)

Χάζευε

Καθόταν σε μια ξύλινη καρέκλα στην άκρη της θάλασσας. Χάιδευε τον σκύλο της. Καθώς αυτό της έκανε χαρές και προσπαθούσε να την σηκώσει να παίξουν,εκείνη το αγνοούσε και κοιτούσε στο βάθος,το γαλάζιο. Φαινόταν σκεφτική όμως αν έμπαινες στο μυαλό της δεν υπήρχε τίποτα,κενό. Χάζευε. Για ώρες χάζευε,δεν βαριόταν. Στη συνέχεια σηκώθηκε,έβγαλε τα παπούτσια της και χόρεψε. Χόρευε μέχρι που ο ήλιος μεταμορφώθηκε σε φεγγάρι. Χόρευε μαζί με τα αστέρια έλεγε και έλαμπαν τα μάτια της. Χόρευε μέχρι να πέσει και να μην μπορέσει να ξανά σηκωθεί. Το φόρεμα της είχε λερωθεί,τα πόδια της είχαν κουραστεί. Εκείνη όμως συνέχισε μέχρι το πρωί,μέχρι να έρθει το πρώτο λεωφορείο στην στάση με την αυγή. Ο οδηγός την κοίταξε περίεργα,ήταν ξυπόλητη, φοβήθηκε μια στιγμή ότι δεν θα την δεχτεί. Αφού έκατσε σε ένα κάθισμα προσπάθησε να βάλει τα παπούτσια της όμως τα πόδια της είχαν χτυπήσει τόσες αρκετές φορές που δεν τα άντεχε. Έβαλε τα ακουστικά της να ακούσει μουσική και έγειρε το κεφάλι προς το παράθυρο,έβλεπε τα δέντρα να περνάνε γρήγορα από δίπλα της μέχρι που αποκοιμήθηκε. 
Όταν πια ήταν σπίτι, ένας τύπος βρέθηκε να της χτυπά επίμονα την πόρτα. Άνοιξε..
Σήκωσε το ένα χέρι του απότομα, ήταν θυμωμένος και έτρεμε, με το άλλο την κρατούσε δυνατά,την πονούσε..θα έλεγα ότι εκείνη την στιγμή την μισούσε. Πέρασαν λίγα λεπτά στην ίδια ακριβώς θέση. 

Τον κοιτούσε επίμονα,όχι με θυμό..με λύπη,παράπονο, ίσως και απογοήτευση.

Λύγισε το χέρι του και άρχισε να κλαίει..ύστερα μπήκε στην αγκαλιά της και νίκησε τον εγωισμό του. Την κρατούσε για ώρες. Προσπαθούσε να βρει τις σωστές λέξεις να της περιγράψει πως ένιωθε εκείνη την στιγμή όμως το μόνο που ακουγόταν ήταν ένας λυγμός από τα δάκρυα που τον έπνιγαν..

Είχα τον χρόνο να σκεφτώ πολλά..πέρασαν από το μυαλό μου αρκετά ακουμπώντας το κεφάλι μου στο στήθος του,όπως πόσο αδύναμοι είναι οι άνθρωποι που δείχνουν δυνατοί ή ότι ο θυμός γεμίζει τους ανθρώπους έντονα άσχημα συναισθήματα που καταστρέφουν τις όμορφες αισθήσεις που χτίσανε με τον χρόνο. Πως να δεχτώ πως ήταν άσκοπος ο χρόνος..πως να δεχτώ να γεμίσω το κενό μου με ψέματα που μοιράζουν σε όλο τον πλανήτη κάποιοι άνθρωποι.
Δεν ξέρω όμως αν είχαν σημασία εκείνη την στιγμή τι σκεφτόμουν εγώ,αφού στην ουσία αναζητούσα τι σκεφτόταν αυτός. Σιωπή όμως. Σιωπή και δυο χέρια να με τυλίγουν με όλη τους την δύναμη. Απομακρύνθηκα λίγο,φάνηκε σαν να τον έσπρωχνα.. Τον κοίταξα στα μάτια περιμένοντας να πει μια λέξη,κάτι, του έκανα νόημα με το κεφάλι όμως εκείνος τίποτα. 
Με χάζευε. Ηρέμησε, πλέον υπήρχε μονάχα γαλήνη μεταξύ μας.

Hug

-'Are you all right?' he asks. 
-'Probably not.'
 He smiles his mild smile. -'You need help?' 
-'Do you think it is possible to love just one person?' 
-'I really do not know,maybe' 
- 'I might go for a walk then' I said. 'To the library.' 
-'By yourfelf?' 
-'I just want to stay alone.
 I want to read books and to think about life. I want to find myself again. I want to..'
-'Maybe you need a hug too.'
-'(true)'

Βραχιόλι

Και όλο από το χέρι μου έπεφτε το βραχιόλι σου, και όλο στο πάτωμα κατέληγε. Επέμενα να το έχω μαζί μου, το μάζευα με χαρά..αλλά πάλι με άφηνε. Στην αρχή δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία ώσπου άρχισε να γίνεται καθημερινά,σαν να μου έλεγε δεν είμαι δικό σου πια, δεν θέλω να είμαι δίπλα σου ξανά. Το άφησα, το άφησα στο πάτωμα..δεν το ξανά άγγιξα..μονάχα το κοιτούσα από μακριά,ήταν σαν αστέρι που έπεσε από τον ουρανό. Δεν με ένοιαζε που έπεσε,ούτε που ήταν μακριά.. με ένοιαζε που ήταν ακόμα αστέρι. Είχε ακόμα την μαγεία του μέσα του,είχε ακόμα την ίδια σημασία για μένα. Το χάζευα τα βράδια. Ήταν φορές που ήθελα να το πάρω πίσω,μου έλειπε, όμως δεν ήξερα τον τρόπο και έτσι πέρασε ο καιρός σκεπτόμενη το πως.Και όσο περνούσε ο χρόνος,σκούριασε και χανόταν στο χώμα. Ώσπου μια μέρα που το πήρα απόφαση, πήρα μια βαθιά ανάσα και γύρισα να σε κατακτήσω,να σε εκτιμήσω όμως όταν έφτασα ήταν αργά, είχες χαθεί στο έδαφος. Άργησα γιατί φοβόμουν την απόρριψη. Αλλά εκείνη την στιγμή φοβόμουν περισσότερο από ποτέ,φοβόμουν πως δεν θα δω ξανά την λάμψη του αστεριού μου,έστω από μακριά..και ότι θα χανόμουν στο σκοτάδι.
Εκείνη την στιγμή πνιγόμουν στις σκέψεις ώσπου ένιωσα ένα χέρι στην πλάτη μου,σαν κάποιος να με έσωζε από την φουρτούνα που υπήρχε μέσα μου. Ήταν ένα αγόρι όπου μου άπλωσε το χέρι για να σηκωθώ,και αφού έγειρα το κεφάλι μου αλλού και αδιαφόρησα,μου χαμογέλασε,έβγαλε το βραχιόλι σου από την τσέπη του και μου ψιθύρισε 'αυτό πρέπει να είναι δικό σου΄..άνοιξε την χούφτα μου,μου το άφησε και την έκλεισε ξανά. Τον κοίταξα περίεργα. Έφευγε. Σηκώθηκα και έτρεξα να τον φτάσω,  όταν έφτασα κοντά του σταμάτησε και με κοίταξε, δεν ήξερα τι να πω, δεν ήξερα καν γιατί τον ακολούθησα, απλά δεν ήθελα να αργήσω για άλλη μια φορά και να χαθώ στον χρόνο.