No one loves you like me.

Τι σημαίνει εγώ;

Tι σημαίνει εσύ;

Ξέρεις, σε κοιτώ μερικές φορές για να αντικρίσω τα συναισθήματα μου. Να 'δω' τι νιώθω.Δεν είναι ότι δεν ξέρω τι σημαίνεις για μένα. Δεν είναι ότι δεν σε έχω ξανά κοιτάξει επίμονα..Είναι ότι κάθε μέρα είναι μια καινούργια αρχή και προσπαθώ να νιώσω κάθε φορά σαν την πρώτη  μας φορά,γιατί μάλλον αυτό που λένε με τον χρόνο ξεχνιούνται πολλά, ισχύει.

Θυμάμαι παλιούς φίλους,παλιές στιγμές, που ομολογώ ότι μου έχουν λείψει. 

Ο καθένας του τραβά τον δρόμο του σιγά-σιγά, "η ζωή τώρα ξεκινάει με τα μεγάλα προβλήματα, με τις ευθύνες" λένε. Και πριν τι; Δεν ζούσα; ..Απλά μεγαλώνω,και μαζί μου και τα προβλήματα. 
Αυτή η αίσθηση είναι περίεργη. Όλα είναι περίεργα. 
(Εξάλλου τα μικρά παιδιά είναι για μικρά προβλήματα. 

Δεν πρόλαβα να ευχαριστηθώ την σκηνή,και οι παραστάσεις τρέχουν. Άνθρωποι έρχονται,φεύγουν. Στιγμές το ίδιο. Μα το παρελθόν δεν γυρνά ποτέ πίσω για σένα,και το μέλλον σε έχει μέσα θες,δεν θες. Είτε κρατήσω σφιχτά τα μάτια μου,είτε τα αντικρίσω, για κανέναν δεν έχει σημασία...όλα προχωράνε με ή χωρίς εμένα. 
Βλέπω μια θολή σκηνή γεμάτο εικόνες αποθηκευμένη σε μια ψυχή, που έχει πολλές διαφορετικές οσμές. Ήταν ανάλογα τις στιγμές,άσχημες ή όμορφες. Είναι η ζωή μου.
Παρατηρώ πως ο καθένας ξεχωριστά από μας γενικά για τον έξω κόσμο δεν έχουμε καμία σημασία, πως αξία δίνουν στο σύνολο γενικά. Ξεχνάνε πως δημιουργήθηκε το σύνολο.
Μονάχα τα κοντινά μας πρόσωπα αναγνωρίζουν πόσο πολύτιμοι είμαστε. 'Η μάλλον να το θέσω πιο σωστά,όσοι το αναγνωρίζουν μένουν κοντά μας.
Μετά το τέλος της δικιάς μου σκηνής,κάτι επιβιώνει..τα συναισθήματα. Αυτά κανείς δεν μπορεί να τα σκοτώσει,πάντα θα υπάρχουν και θα κυριαρχούν την παράσταση.
Γιατί και οι αναμνήσεις θα χαθούν κάποια στιγμή, τα δάκρυα θα τα απορροφήσει το χώμα..τα χαμόγελα θα πετάξουν τον αέρα..
Εσύ όμως; Εσύ θα είσαι το αποκλειστικό δικό μου. Ότι και αν γίνει,φύγει ή έρθει. 
Τα σημάδια από τα αγγίγματα σου έχουν γίνει ένα με το κορμί μου.Εσύ είσαι το εγώ,και εγώ το εσύ. Εσύ είσαι τα πάντα,για πάντα..Και αυτό δεν θα αλλάξει ακόμα και αν μια μέρα όλα μεταξύ μας ξεραθούν, γιατί το δικό μας μαγικό λουλούδι πάντα θα λάμπει το ίδιο. 
Θα σαι πάντα δικός μου,γιατί έχω κάτι δικό σου. Όπως και εσύ κάτι δικό μου. 

Μαζί

Αργά-αργά ξεκινώ την μέρα μου,με μικρά βήματα.Προς εσένα. Και πάλι.

Συλλογιζόμουν. Αναρωτιόμουν. 

Όλα τα γεγονότα που περίμενα κυλάνε ταυτόχρονα αυτές τις μέρες,αλλάζοντας το κάθε γεγονός σκηνικό. Τόσα πολλά μαζί. Άλλα όμορφα,άλλα άσχημα.

Η διάθεση μου γύριζε τούμπα κάθε φορά,αφήνοντας το κάθε ένα γεγονός το στίγμα του μέσα μου.

Και όσο σκεφτόμουν κοιτώντας χαμηλά τον δρόμο που διάσχιζα,μια κόκκινη γαριφαλιά στάθηκε εκεί,μπροστά μου,σαν να με περίμενε. Χαμογέλασα βιαστικά. 

Το θεώρησα σύμπτωση που εκείνες τις μέρες κάναμε στην λογοτεχνία ένα κείμενο που είχε σύμβολο ένα λουλούδι, συγκεκριμένα μια παπαρούνα που εμφανίστηκε τυχαία ένα βράδυ. Αν και το δικό μου ήταν νωρίς το πρωί. Μου έφτιαξε την μέρα σε ένα αρκετό μεγάλο βαθμό.

Πίστευα, ή μάλλον ήθελα να πιστεύω πως η μέρα μου θα κυλήσει το ίδιο όμορφα, έχοντας κάπου στην άκρη του μυαλού μου ότι "η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται".

Στην πραγματικότητα δεν πίστεψα ποτέ μου αυτή την φράση σε όλη μου την ζωή..απλά είχα ανάγκη να ξεγελάσω τον εαυτό μου για λίγα λεπτά..άρχισα να το καταφέρνω μέχρι κάποια στιγμή,αργότερα άλλαξαν,όπως φοβόμουν. Και μετά από μια δύσκολη μέρα..μονάχα η μυρωδιά του λουλουδιού είχε μείνει για συντροφιά..

Η επόμενη μέρα αν και δεν ξημέρωσε το ίδιο όμορφα,αλλά κύλησε πιο ήσυχα,όλα μπήκαν σε ένα κανονικό πλαίσιο,με τους ρυθμούς του,χωρίς πολλά ανεβάσματα,αλλά όχι και κατεβάσματα.

Ένιωσα πολύ καλύτερα που είχα και πάλι τον άνθρωπο μου για συντροφιά,που οι άσχημες στιγμές και λέξεις της προηγούμενης μέρας σβήστηκαν γρήγορα. 

Εξάλλου,η μυρωδιά του ανθρώπου όταν σε έχει τόσο κοντά του,είναι καλύτερη..

Και όσο ο χρόνος περνούσε γεμάτο εκπλήξεις..απόκτησα ένα νέο φιλαράκο,έναν καινούργιο αρκούδο! Για να μου θυμίζει κάθε βράδυ τις όμορφες αναμνήσεις μας. 

*(Τώρα πια έχω δυο αρκουδάκια να με προσέχουν και να με ζεσταίνουν τα κρύα,σκοτεινά βράδια.)

Σιωπή ξανά.. Ανακουφίστηκα. Με πιάνουν τα κλάματα. Είναι οι έντονες άσχημες στιγμές που έχουν καρφώσει το μυαλό μου και όλο το μέσα περιεχόμενο που κρύβω. 

Είναι οι φωνές που γυρνάνε ξανά και ξανά,τις ακούω σαν τώρα.

Είναι οι σκληρές λέξεις που με στοιχειώνουν. Ο φόβος της στιγμής.  Και όλα μαζί ταυτόχρονα. 

Μα είναι και το αίσιο τέλος του κεφαλαίου αυτού,που με συγκινεί αλλά και που με κάνει να κατηγορώ τον εαυτό μου για όλα τα προηγούμενα.

Θέλω να τα ξεχάσω,απλά είναι νωρίς. Σιγά σιγά. Όσο με χαϊδεύεις θα φύγουν όλα τα άσχημα. Σιγά-σιγά..και ο ψίθυρος συνεχίζει σιγά-σιγά..μέχρι που τα μάτια κλείνουν, η λογική σταματάει και αρχίζει το όνειρο ξανά από την αρχή..στην αγκαλιά σου.

Όσες στροφές και να κάνω,πάντα η κατάληξη μου θα είναι η ίδια,μαζί σου. Ξανά και ξανά. Ο δρόμος προς το τέλος και της εξόδου από το χάος είναι μονόδρομος,δεν υπάρχει καλύτερη επιλογή.

Σε έχω βρει από την αρχή. Ο ονειρεμένος δρόμος της ζωής,είσαι εσύ. Από εκεί και πέρα,προχωράμε μαζί..